Hebrajczyków 6
1 Przetoż zaniechawszy początkowych nauk o Chrystusie, miejmy się ku doskonałości, nie znowu zakładając grunty pokuty od uczynków martwych i wiary w Boga.
ⲁ̅ⲉⲧⲃⲉ ⲡⲁⲓ ϭⲉ ⲉⲁⲛⲕⲱ ⲛⲥⲱⲛ ⲙⲡϣⲁϫⲉ ⲛⲧⲁⲣⲭⲏ ⲙⲡⲉⲭⲥ ⲙⲁⲣⲛⲉⲓ ϭⲉ ⲉϫⲛ ⲧⲉϥⲙⲛⲧⲧⲉⲗⲓⲟⲥ ⲛⲧⲛⲧⲙⲕⲁⲕⲉ ⲥⲛⲧⲉ ⲟⲛ ⲉϩⲣⲁⲓ ⲙⲙⲉⲧⲁⲛⲟⲓⲁ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲛ ⲛⲉϩⲃⲏⲩⲉ ⲉⲧⲙⲟⲟⲩⲧ ⲁⲩⲱ ⲟⲩⲡⲓⲥⲧⲓⲥ ⲉⲡⲛⲟⲩⲧⲉ
ⲃ̅ⲙⲛ ⲟⲩⲧⲥⲁⲃⲟ ⲛⲃⲁⲡⲧⲓⲥⲙⲁ ⲙⲛ ⲟⲩⲧⲁⲗⲟ ⲛϭⲓϫ ⲙⲛ ⲟⲩⲧⲱⲟⲩⲛ ϩⲛ ⲛⲉⲧⲙⲟⲟⲩⲧ ⲙⲛ ⲟⲩϩⲁⲡ ⲛϣⲁ ⲉⲛⲉϩ (aiōnios g166)
3 A to uczynimy, jeźli tylko Bóg dopuści.
ⲅ̅ⲡⲉⲓⲕⲉ ⲇⲉ ⲧⲛⲛⲁⲁⲁϥ ⲉⲣϣⲁⲛ ⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ϯⲧⲉϩⲓⲏ
4 Albowiem niemożebne jest, aby ci, którzy są raz oświeceni i skosztowali daru niebieskiego, i uczestnikami się stali Ducha Świętego,
ⲇ̅ⲟⲩⲁⲧϭⲟⲙ ⲅⲁⲣ ⲡⲉ ⲉⲧⲣⲉ ⲛⲉⲛⲧⲁⲩϫⲓⲟⲩⲟⲉⲓⲛ ⲛⲟⲩⲥⲟⲡ ⲉⲁⲩϫⲓϯⲡⲉ ⲛⲧⲇⲱⲣⲉⲁ ⲛⲧⲡⲉ ⲉⲁⲩⲣⲙⲉⲧⲟⲭⲟⲥ ⲙⲡⲉⲡⲛⲁ ⲉⲧⲟⲩⲁⲁⲃ
ⲉ̅ⲉⲁⲩϫⲓϯⲡⲉ ⲙⲡϣⲁϫⲉ ⲉⲧⲛⲁⲛⲟⲩϥ ⲛⲧⲉ ⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ⲙⲛⲛϭⲟⲙ ⲙⲡⲁⲓⲱⲛ ⲉⲧⲛⲁϣⲱⲡⲉ (aiōn g165)
6 Gdyby odpadli, aby się zaś odnowili ku pokucie, jako ci, którzy sobie znowu krzyżują Syna Bożego i jawnie go sromocą.
ⲋ̅ⲉⲁⲩϩⲉ ⲛⲥⲉⲁⲁⲩ ⲟⲛ ⲛⲃⲣⲣⲉ ⲉⲩⲙⲉⲧⲁⲛⲟⲓⲁ ⲉⲩⲉⲓϣⲉ ⲛⲁⲩ ⲛⲕⲉⲥⲟⲡ ⲙⲡϣⲏⲣⲉ ⲙⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ⲁⲩⲱ ⲉⲩⲡⲁⲣⲁⲇⲓⲅⲙⲁⲧⲓⲍⲉ ⲙⲙⲟϥ
7 Albowiem ziemia, która często na się przychodzący deszcz pije i rodzi ziele przygodne tym, którzy ją sprawują, bierze błogosławieństwo od Boga;
ⲍ̅ⲡⲕⲁϩ ⲅⲁⲣ ⲉⲧⲥⲱ ⲙⲡϩⲱⲟⲩ ⲉⲧⲛⲏⲩ ⲉϫⲱϥ ⲛϩⲁϩ ⲛⲥⲟⲡ ⲉⲧϫⲡⲟ ⲛⲟⲩⲛⲧⲏϭ ⲉⲛⲁⲛⲟⲩϥ ⲛⲛⲉⲧⲟⲩⲣϩⲱⲃ ⲉⲣⲟϥ ⲉⲧⲃⲏⲏⲧⲟⲩ ϥⲛⲁϫⲓ ⲛⲟⲩⲥⲙⲟⲩ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲓⲧⲙ ⲡⲛⲟⲩⲧⲉ
8 Lecz która przynosi ciernie i osty, odrzucona jest i bliska przeklęstwa, która na koniec bywa spalona.
ⲏ̅ⲉϥⲧⲁⲩⲟ ⲇⲉ ⲉⲃⲟⲗ ⲛϩⲉⲛϣⲟⲛⲧⲉ ⲙⲛ ϩⲉⲛⲁⲣⲟⲟⲩⲉ ϥⲧⲥⲧⲏⲩ ⲉⲃⲟⲗ ⲁⲩⲱ ϥϩⲏⲛ ⲉϩⲟⲩⲛ ⲉⲡⲥⲁϩⲟⲩ ⲡⲁⲓ ⲉⲧⲉⲣⲉⲧⲉϥϩⲁⲏ ⲛⲁϣⲱⲡⲉ ⲉⲡⲣⲟⲕϩϥ
9 A wszakże, najmilsi! pewniśmy o was coś lepszego i zbawienia bliższego, chociaż tak mówimy.
ⲑ̅ⲧⲛⲡⲓⲑⲉ ⲇⲉ ϩⲁⲣⲱⲧⲛ ⲛⲁⲙⲉⲣⲁⲧⲉ ϫⲉ ⲧⲉⲧⲛϩⲉⲛⲉⲧⲥⲟⲧⲡ ⲁⲩⲱ ⲛⲉⲧϩⲏⲛ ⲉϩⲟⲩⲛ ⲉⲡⲉⲩϫⲁⲓ ⲉϣϫⲉ ⲧⲛⲣⲡⲕⲉϣⲁϫⲉ ⲛⲧⲉⲉⲓϩⲉ
10 Albowiem nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapamiętał pracy waszej i pracowitej miłości, którąście okazali ku imieniu jego, gdyście służyli świętym i jeszcze służycie.
ⲓ̅ⲛⲟⲩⲁⲇⲓⲕⲟⲥ ⲅⲁⲣ ⲁⲛ ⲡⲉ ⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ⲉⲣⲡⲱⲃϣ ⲙⲡⲉⲧⲛϩⲱⲃ ⲙⲛ ⲧⲁⲅⲁⲡⲏ ⲉⲛⲧⲁⲧⲉⲧⲛⲟⲩⲟⲛϩⲥ ⲉⲃⲟⲗ ⲉⲡⲉϥⲣⲁⲛ ⲉⲁⲧⲉⲧⲛⲇⲓⲁⲕⲟⲛⲓ ⲛⲛⲉⲧⲟⲩⲁⲁⲃ ⲁⲩⲱ ⲉⲧⲉⲧⲛⲇⲓⲁⲕⲟⲛⲓ
11 A żądamy, aby każdy z was toż staranie pokazywał ku nabyciu zupełnej nadziei aż do końca.
ⲓ̅ⲁ̅ⲧⲛⲉⲡⲓⲑⲩⲙⲓ ⲇⲉ ⲉⲧⲣⲉ ⲡⲟⲩⲁ ⲡⲟⲩⲁ ⲙⲙⲱⲧⲛ ⲟⲩⲱⲛϩ ⲉⲃⲟⲗ ⲛϯⲥⲡⲟⲩⲇⲏ ⲛⲟⲩⲱⲧ ⲛⲛⲁϩⲣⲙ ⲡⲧⲱⲧ ⲛϩⲏⲧ ⲛⲑⲉⲗⲡⲓⲥ ⲉⲥⲧⲁϫⲣⲏⲩ ϣⲁⲃⲟⲗ
12 Abyście nie byli gnuśnymi, ale naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość odziedziczyli obietnicę.
ⲓ̅ⲃ̅ϫⲉⲕⲁⲥ ⲉⲛⲛⲉⲧⲛϣⲱⲡⲉ ⲉⲧⲉⲧⲛⲟⲩⲟϣϥ ⲁⲗⲗⲁ ⲉⲧⲉⲧⲛⲧⲟⲛⲧⲛ ⲙⲙⲱⲧⲛ ⲉⲛⲉⲧⲛⲁⲕⲗⲏⲣⲟⲛⲟⲙⲓ ⲛⲛⲉⲣⲏⲧ ϩⲓⲧⲛ ⲧⲉⲩⲡⲓⲥⲧⲓⲥ ⲙⲛ ⲧⲉⲩⲙⲛⲧϩⲁⲣϣϩⲏⲧ
13 Albowiem Bóg obietnicę czyniąc Abrahamowi, gdy nie miał przez kogo większego przysiąc, przysiągł przez siebie samego,
ⲓ̅ⲅ̅ⲉⲁ ⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ⲅⲁⲣ ⲉⲣⲏⲧ ⲛⲁⲃⲣⲁϩⲁⲙ ⲉⲃⲟⲗ ϫⲉ ⲙⲛ ⲡⲉⲧⲛⲁⲁⲁϥ ⲉⲣⲟϥ ⲉⲧⲣⲉϥⲱⲣⲕ ⲙⲙⲟϥ ⲁϥⲱⲣⲕ ⲙⲙⲟϥ ⲙⲙⲓⲛ ⲙⲙⲟϥ
14 Mówiąc: Zaiste błogosławiąc błogosławić ci będę i rozmnażając rozmnożę cię.
ⲓ̅ⲇ̅ⲉϥϫⲱ ⲙⲙⲟⲥ ϫⲉ ⲉⲓⲥⲙⲟⲩ ϯⲛⲁⲥⲙⲟⲩ ⲉⲣⲟⲕ ⲁⲩⲱ ⲉⲉⲓⲧⲁϣⲟ ϯⲛⲁⲧⲁϣⲟⲕ
15 A tak długo czekając, dostąpił obietnicy.
ⲓ̅ⲉ̅ⲁⲩⲱ ⲛⲧⲉⲉⲓϩⲉ ⲉⲁϥⲣϩⲁⲣϣϩⲏⲧ ⲁϥⲙⲁⲧⲉ ⲙⲡⲉⲣⲏⲧ
16 Ludzieć wprawdzie przez większego przysięgają, a przysięga, która się dzieje ku potwierdzeniu, jest między nimi końcem wszystkich sporów.
ⲓ̅ⲋ̅ⲛⲣⲱⲙⲉ ⲅⲁⲣ ⲉϣⲁⲩⲱⲣⲕ ⲙⲡⲉⲧⲟ ⲛⲛⲟϭ ⲉⲣⲟⲟⲩ ⲁⲩⲱ ⲑⲁⲏ ⲛⲁⲛⲧⲓⲗⲟⲅⲓⲁ ⲛⲓⲙ ⲉⲩⲧⲁϫⲣⲟ ⲛⲁⲩ ⲡⲉ ⲡⲁⲛⲁϣ
17 Dlatego też Bóg chcąc dostatecznie okazać dziedzicom obietnicy nieodmienność rady swojej, uczynił na to przysięgę,
ⲓ̅ⲍ̅ϩⲙ ⲡⲁⲓ ⲛϩⲟⲩⲟ ⲉⲣⲉⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ⲟⲩⲉϣⲧⲁⲙⲉ ⲛⲉⲕⲗⲏⲣⲟⲛⲟⲙⲟⲥ ⲙⲡⲉⲣⲏⲧ ⲉⲡⲉϥϣⲟϫⲛⲉ ⲉⲧⲉⲙⲉϥⲡⲱⲱⲛⲉ ⲁϥⲙⲉⲥⲓⲧⲉⲩⲉ ⲙⲙⲟϥ ϩⲛ ⲟⲩⲁⲛⲁϣ
18 Abyśmy przez dwie rzeczy nieodmienne (w których niemożebne, aby Bóg kłamał), warowną pociechę mieli, my, którzyśmy się uciekli ku otrzymaniu wystawionej nadziei,
ⲓ̅ⲏ̅ϫⲉⲕⲁⲥ ϩⲓⲧⲛ ϩⲱⲃ ⲥⲛⲁⲩ ⲛⲁⲧⲡⲱⲱⲛⲉ ϩⲛ ⲛⲁⲓ ⲉⲩⲁⲧϭⲟⲙ ⲡⲉ ⲉⲧⲣⲉ ⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ϫⲓϭⲟⲗ ⲉⲛⲉϫⲓ ⲛⲁⲛ ⲛⲟⲩⲥⲟⲡⲥ ⲉϥⲧⲁϫⲣⲏⲩ ⲛⲉⲛⲧⲁⲩⲡⲱⲧ ⲉϩⲟⲩⲛ ⲉⲁⲙⲁϩⲧⲉ ⲛⲑⲉⲗⲡⲓⲥ ⲉⲧⲕⲏ ⲛⲁⲛ ⲉϩⲣⲁⲓ
19 Którą mamy jako kotwicę duszy, i bezpieczną, i pewną, i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę,
ⲓ̅ⲑ̅ⲧⲁⲓ ⲉⲧϣⲟⲟⲡ ⲛⲁⲛ ⲛⲑⲉ ⲛⲟⲩϩⲁⲩϭⲁⲗ ⲛⲧⲉⲛⲯⲩⲭⲏ ⲉⲥⲟⲣϫ ⲁⲩⲱ ⲉⲥⲧⲁϫⲣⲏⲩ ⲉⲥⲃⲏⲕ ⲉϩⲟⲩⲛ ⲉⲡⲥⲁ ⲛϩⲟⲩⲛ ⲙⲡⲕⲁⲧⲁⲡⲉⲧⲁⲥⲙⲁ
