ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

Job continua son discours sentencieux, et dit:

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

Oh! que ne suis-je comme aux mois d'autrefois, comme au jour où Dieu me gardait,

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

Quand son flambeau luisait sur ma tête, quand je marchais à sa lumière dans les ténèbres;

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

Comme aux jours de mon automne, quand l'amitié de Dieu veillait sur ma tente;

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes jeunes gens m'entouraient;

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

Quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher se fondait près de moi en torrent d'huile!

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

Quand je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que je me faisais préparer un siège dans la place publique,

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

Les jeunes gens, me voyant, se retiraient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

Des princes s'arrêtaient de parler, et mettaient la main sur leur bouche.

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

La voix des chefs s'éteignait, et leur langue s'attachait à leur palais.

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

Car l'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, et l'œil qui me voyait me rendait témoignage.

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

Car je délivrais l'affligé qui criait, et l'orphelin qui n'avait personne pour le secourir.

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

La bénédiction de celui qui s'en allait périr venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

Je me revêtais de la justice, et elle se revêtait de moi. Mon équité était mon manteau et ma tiare.

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

J'étais les yeux de l'aveugle, et les pieds du boiteux.

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

J'étais le père des pauvres, et j'étudiais à fond la cause de l'inconnu.

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

Je brisais les mâchoires de l'injuste, et j'arrachais la proie d'entre ses dents.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Et je disais: Je mourrai avec mon nid, et je multiplierai mes jours comme le phénix.

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

Ma racine sera exposée à l'eau, et la rosée passera la nuit dans mes branches.

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

Ma gloire se renouvellera en moi, et mon arc se renforcera dans ma main.

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

On m'écoutait, on attendait et on se taisait, jusqu'à ce que j'eusse donné mon avis.

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

Après que j'avais parlé, on ne répliquait pas, et ma parole découlait goutte à goutte sur eux.

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

Ils m'attendaient comme la pluie, et ils ouvraient leur bouche comme pour une ondée tardive.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

Je souriais quand ils étaient désespérés; et ils n'altéraient pas la sérénité de mon visage.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

J'aimais à aller avec eux, et je m'asseyais à leur tête; je siégeais comme un roi au milieu de ses gardes, comme un consolateur au milieu des affligés.