مزامیر 78

۱ 1 قصیده آساف ای قوم من شریعت مرا بشنوید! گوشهای خود را به سخنان دهانم فراگیرید!

قصیدۀ آساف. ای قوم من، به تعالیم من گوش فرا دهید و به آنچه می‌گویم توجه نمایید.

۲ 2 دهان خود را به مثل باز خواهم کرد به چیزهایی که از بنای عالم مخفی بود تنطق خواهم نمود.

زیرا می‌خواهم با مَثَلها سخن گویم. می‌خواهم معماهای قدیمی را برایتان شرح دهم.

۳ 3 که آنها را شنیده و دانسته‌ایم و پدران مابرای ما بیان کرده‌اند.

می‌خواهم آنچه را که از نیاکان خود شنیده‌ام تعریف کنم.

۴ 4 از فرزندان ایشان آنها راپنهان نخواهیم کرد. تسبیحات خداوند را برای نسل آینده بیان می‌کنیم و قوت او و اعمال عجیبی را که او کرده است.

اینها را باید تعریف کنیم و مخفی نسازیم تا فرزندان ما نیز بدانند که خداوند با قدرت خود چه کارهای شگفت‌انگیز و تحسین برانگیزی انجام داده است.

۵ 5 زیرا که شهادتی دریعقوب برپا داشت و شریعتی در اسرائیل قرار دادو پدران ما را امر فرمود که آنها را به فرزندان خودتعلیم دهند؛

خدا احکام و دستورهای خود را به قوم اسرائیل داد و به ایشان امر فرمود که آنها را به فرزندانشان بیاموزند

۶ 6 تا نسل آینده آنها را بدانند وفرزندانی که می‌بایست مولود شوند تا ایشان برخیزند و آنها را به فرزندان خود بیان نمایند؛

و فرزندان ایشان نیز به نوبهٔ خود آن احکام را به فرزندان خود تعلیم دهند تا به این ترتیب هر نسلی با احکام و دستورهای خدا آشنا گردد.

۷ 7 و ایشان به خدا توکل نمایند و اعمال خدا رافراموش نکنند بلکه احکام او را نگاه دارند.

به این ترتیب آنها یاد می‌گیرند که بر خدا توکل نمایند و کارهایی را که او برای نیاکانشان انجام داده است، فراموش نکنند و پیوسته مطیع دستورهایش باشند.

۸ 8 ومثل پدران خود نسلی گردن کش و فتنه انگیزنشوند، نسلی که دل خود را راست نساختند وروح ایشان بسوی خدا امین نبود.

در نتیجه آنها مانند نیاکان خود مردمی سرکش و یاغی نخواهند شد که ایمانی سست و ناپایدار داشتند و نسبت به خدا وفادار نبودند.

۹ 9 بنی افرایم که مسلح و کمان کش بودند، درروز جنگ رو برتافتند.

افراد قبیلهٔ افرایم با وجود اینکه به تیر و کمان مجهز بودند و در تیراندازی مهارت خاص داشتند، هنگام جنگ پا به فرار نهادند.

۱۰ 10 عهد خدا را نگاه نداشتند و از سلوک به شریعت او ابا نمودند،

آنان پیمان خود را که با خدا بسته بودند، شکستند و نخواستند مطابق دستورهای او زندگی کنند.

۱۱ 11 واعمال و عجایب او را فراموش کردند که آنها رابدیشان ظاهر کرده بود،

کارها و معجزات او را که برای ایشان و نیاکانشان در مصر انجام داده بود، فراموش کردند،

۱۲ 12 و در نظر پدران ایشان اعمال عجیب کرده بود، در زمین مصر و در دیارصوعن.

کارهای شگفت‌انگیزی که برای نیاکانشان در دشت صوعن در سرزمین مصر انجام داده بود.

۱۳ 13 دریا را منشق ساخته، ایشان را عبورداد و آبها را مثل توده برپا نمود.

خدا دریای سرخ را شکافت و آبها را مانند دیوار بر پا نگه داشت تا ایشان از آن عبور کنند.

۱۴ 14 و ایشان را درروز به ابر راهنمایی کرد و تمامی شب به نورآتش.

بنی‌اسرائیل را در روز به‌وسیلۀ ستون ابر راهنمایی می‌کرد و در شب توسط روشنایی آتش!

۱۵ 15 در صحرا صخره‌ها را بشکافت و ایشان را گویا از لجه های عظیم نوشانید.

در بیابان صخره‌ها را شکافت و برای آنها آب فراهم آورد.

۱۶ 16 پس سیلها رااز صخره بیرون آورد و آب را مثل نهرها جاری ساخت.

بله، از صخره چشمه‌های آب جاری ساخت!

۱۷ 17 و بار دیگر بر او گناه ورزیدند و برحضرت اعلی در صحرا فتنه انگیختند،

ولی با وجود این، ایشان بار دیگر نسبت به خدای متعال گناه ورزیدند و در صحرا از فرمان او سر پیچیدند.

۱۸ 18 و دردلهای خود خدا را امتحان کردند، چونکه برای شهوات خود غذا خواستند.

آنها خدا را امتحان کردند و از او خوراک خواستند.

۱۹ 19 و بر‌ضد خداتکلم کرده، گفتند: «آیا خدا می‌تواند در صحراسفره‌ای حاضر کند؟

حتی بر ضد خدا حرف زدند و گفتند: «آیا خدا می‌تواند در این بیابان برای ما خوراک تهیه کند؟

۲۰ 20 اینک صخره را زد و آبهاروان شد و وادیها جاری گشت. آیا می‌تواند نان رانیز بدهد. و گوشت را برای قوم خود حاضرسازد؟»

درست است که او از صخره آب بیرون آورد و بر زمین جاری ساخت، ولی آیا می‌تواند نان و گوشت را نیز برای قوم خود فراهم کند؟»

۲۱ 21 پس خدا این را شنیده، غضبناک شد و آتش در یعقوب افروخته گشت و خشم بر اسرائیل مشتعل گردید.

خداوند چون این را شنید غضبناک شد و آتش خشم او علیه اسرائیل شعله‌ور گردید،

۲۲ 22 زیرا به خدا ایمان نیاوردند و به نجات او اعتماد ننمودند.

زیرا آنها ایمان نداشتند که خدا قادر است احتیاج آنها را برآورد.

۲۳ 23 پس ابرها را از بالاامر فرمود و درهای آسمان را گشود

با وجود این، خدا درهای آسمان را گشود

۲۴ 24 و من را برایشان بارانید تا بخورند و غله آسمان را بدیشان بخشید.

و نان آسمانی را برای ایشان بارانید تا بخورند و سیر شوند.

۲۵ 25 مردمان، نان زورآوران را خوردند وآذوقه‌ای برای ایشان فرستاد تا سیر شوند.

بله، آنها خوراک فرشتگان را خوردند و تا آنجا که می‌توانستند بخورند خدا به ایشان عطا فرمود.

۲۶ 26 بادشرقی را در آسمان وزانید و به قوت خود، بادجنوبی را آورد،

سپس با قدرت الهی خود، بادهای شرقی و جنوبی را فرستاد

۲۷ 27 و گوشت را برای ایشان مثل غبار بارانید و مرغان بالدار را مثل ریگ دریا.

تا پرندگان بی‌شماری همچون شنهای ساحل دریا برای قوم او بیاورند.

۲۸ 28 وآن را در میان اردوی ایشان فرود آورد، گرداگردمسکن های ایشان.

پرندگان در اردوی اسرائیل، اطراف خیمه‌ها فرود آمدند.

۲۹ 29 پس خوردند و نیکو سیرشدند و موافق شهوات ایشان بدیشان داد.

پس خوردند و سیر شدند؛ آنچه را که خواستند خدا به ایشان داد.

۳۰ 30 ایشان از شهوت خود دست نکشیدند. و غذاهنوز در دهان ایشان بود

اما پیش از آنکه هوس آنها ارضا شود، در حالی که هنوز غذا در دهانشان بود،

۳۱ 31 که غضب خدا برایشان افروخته شده؛ تنومندان ایشان را بکشت وجوانان اسرائیل را هلاک ساخت.

غضب خدا بر ایشان افروخته شد و شجاعان و جوانان اسرائیل را کشت.

۳۲ 32 با وجود این همه، باز گناه ورزیدند و به اعمال عجیب او ایمان نیاوردند.

با وجود این همه معجزات، بنی‌اسرائیل باز نسبت به خدا گناه کردند و به کارهای شگفت‌انگیز او ایمان نیاوردند.

۳۳ 33 بنابراین، روزهای ایشان را در بطالت تمام کرد و سالهای ایشان را درترس.

بنابراین خدا کاری کرد که آنها روزهایشان را در بیابان تلف کنند و عمرشان را با ترس و لرز بگذرانند.

۳۴ 34 هنگامی که ایشان را کشت اورا طلبیدند و بازگشت کرده، درباره خدا تفحص نمودند،

هنگامی که خدا عده‌ای از آنان را کشت بقیه توبه کرده، به سوی او بازگشت نمودند

۳۵ 35 و به یاد آوردند که خدا صخره ایشان، و خدای تعالی ولی ایشان است.

و به یاد آوردند که خدای متعال پناهگاه و پشتیبان ایشان است.

۳۶ 36 اما به دهان خود او را تملق نمودند و به زبان خویش به اودروغ گفتند.

اما توبهٔ آنها از صمیم قلب نبود؛ آنها به خدا دروغ گفتند.

۳۷ 37 زیرا که دل ایشان با او راست نبودو به عهد وی موتمن نبودند.

دل بنی‌اسرائیل از خدا دور بود و آنها نسبت به عهد او وفادار نماندند.

۳۸ 38 اما او به حسب رحمانیتش گناه ایشان راعفو نموده، ایشان را هلاک نساخت بلکه بارهاغضب خود را برگردانیده، تمامی خشم خویش را برنینگیخت.

اما خدا باز بر آنها ترحم فرموده، گناه ایشان را بخشید و آنها را از بین نبرد. بارها غضب خود را از بنی‌اسرائیل برگردانید،

۳۹ 39 و به یاد آورد که ایشان بشرند، بادی که می‌رود و بر نمی گردد.

زیرا می‌دانست که ایشان بشر فانی هستند و عمرشان دمی بیش نیست.

۴۰ 40 چند مرتبه درصحرا بدو فتنه انگیختند و او را در بادیه رنجانیدند.

بنی‌اسرائیل در بیابان چندین مرتبه سر از فرمان خداوند پیچیدند و او را رنجاندند.

۴۱ 41 و برگشته، خدا را امتحان کردند وقدوس اسرائیل را اهانت نمودند،

بارها و بارها خدای مقدّس اسرائیل را آزمایش کردند و به او بی‌حرمتی نمودند.

۴۲ 42 و قوت او رابه‌خاطر نداشتند، روزی که ایشان را از دشمن رهانیده بود.

قدرت عظیم او را فراموش کردند و روزی را که او ایشان را از دست دشمن رهانیده بود به یاد نیاوردند.

۴۳ 43 که چگونه آیات خود را در مصرظاهر ساخت و معجزات خود را در دیار صوعن.

بلاهایی را که او در منطقهٔ صوعن بر مصری‌ها نازل کرده بود، فراموش کردند.

۴۴ 44 و نهرهای ایشان را به خون مبدل نمود ورودهای ایشان را تا نتوانستند نوشید.

در آن زمان خدا آبهای مصر را به خون تبدیل نمود تا مصری‌ها نتوانند از آن بنوشند.

۴۵ 45 انواع پشه‌ها در میان ایشان فرستاد که ایشان را گزیدند وغوکهایی که ایشان را تباه نمودند؛

انواع پشه‌ها را به میان مصری‌ها فرستاد تا آنها را بگزند. خانه‌های آنها را پر از قورباغه کرد.

۴۶ 46 و محصول ایشان را به کرم صد پا سپرد و عمل ایشان را به ملخ داد.

محصولات و مزارع ایشان را به‌وسیلۀ کرم و ملخ از بین برد.

۴۷ 47 تاکستان ایشان را به تگرگ خراب کردو درختان جمیز ایشان را به تگرگهای درشت.

تاکستانها و درختان انجیرشان را با تگرگ درشت خراب کرد.

۴۸ 48 بهایم ایشان را به تگرگ سپرد و مواشی ایشان را به شعله های برق.

رمه‌ها و گله‌هایشان را با رعد و برق و تگرگ تلف کرد.

۴۹ 49 و آتش خشم خود را برایشان فرستاد، غضب و غیظ و ضیق را، به فرستادن فرشتگان شریر.

او آتش خشم خود را همچون فرشتگان مرگ به جان ایشان فرستاد.

۵۰ 50 و راهی برای غضب خود مهیا ساخته، جان ایشان را از موت نگاه نداشت، بلکه جان ایشان را به وبا تسلیم نمود.

او غضب خود را از ایشان باز نداشت بلکه بلایی فرستاد و جان آنها را گرفت.

۵۱ 51 و همه نخست زادگان مصر را کشت، اوایل قوت ایشان را در خیمه های حام.

همهٔ پسران نخست‌زادهٔ مصری را کشت.

۵۲ 52 و قوم خود را مثل گوسفندان کوچانید وایشان را در صحرا مثل گله راهنمایی نمود.

آنگاه بنی‌اسرائیل را از مصر بیرون آورد و آنها را همچون گلهٔ گوسفند به بیابان هدایت کرد.

۵۳ 53 وایشان را در امنیت رهبری کرد تا نترسند و دریادشمنان ایشان را پوشانید.

ایشان را به راههای امن و بی‌خطر راهنمایی کرد تا نترسند؛ اما دشمنان آنها در دریای سرخ غرق شدند.

۵۴ 54 و ایشان را به حدودمقدس خود آورد، بدین کوهی که به‌دست راست خود تحصیل کرده بود.

سرانجام خدا اجداد ما را به این سرزمین مقدّس آورد، یعنی همین کوهستانی که با دست توانای خود آن را تسخیر نمود.

۵۵ 55 و امت‌ها را از حضورایشان راند و میراث را برای ایشان به ریسمان تقسیم کرد و اسباط اسرائیل را در خیمه های ایشان ساکن گردانید.

ساکنان این سرزمین را از پیش روی ایشان بیرون راند؛ سرزمین موعود را بین قبایل اسرائیل تقسیم نمود و به آنها اجازه داد که در خانه‌های آنجا سکونت گزینند.

۵۶ 56 لیکن خدای تعالی را امتحان کرده، بدو فتنه انگیختند و شهادات او را نگاه نداشتند.

اما با این همه، خدای متعال را امتحان کردند و از فرمان او سر پیچیدند و دستورهایش را اجرا نکردند.

۵۷ 57 وبرگشته، مثل پدران خود خیانت ورزیدند و مثل کمان خطا کننده منحرف شدند.

مانند اجداد خود از خدا روی برتافتند و به او خیانت کردند و همچون کمانی کج، غیرقابل اعتماد شدند.

۵۸ 58 و به مقامهای بلند خود خشم او را به هیجان آوردند و به بتهای خویش غیرت او را جنبش دادند.

بتکده‌ها ساختند و به پرستش بتها پرداختند و به این وسیله خشم خداوند را برانگیختند.

۵۹ 59 چون خدااین را بشنید غضبناک گردید و اسرائیل را به شدت مکروه داشت.

وقتی خدا چنین بی‌وفایی از اسرائیل دید، بسیار غضبناک گردید و آنها را به کلی طرد کرد.

۶۰ 60 پس مسکن شیلو را ترک نمود، آن خیمه‌ای را که در میان آدمیان برپاساخته بود،

خیمهٔ عبادت را که در شیلوه بر پا ساخته بود ترک کرد

۶۱ 61 و (تابوت ) قوت خود را به اسیری داد و جمال خویش را به‌دست دشمن سپرد،

و صندوق مقدّس را که مظهر قدرت و حضورش در بین اسرائیل بود، به دست دشمن سپرد.

۶۲ 62 وقوم خود را به شمشیر تسلیم نمود و با میراث خود غضبناک گردید.

بر قوم برگزیدهٔ خویش غضبناک گردید و آنها را به دم شمشیر دشمنان سپرد.

۶۳ 63 جوانان ایشان را آتش سوزانید و برای دوشیزگان ایشان سرود نکاح نشد.

جوانانشان در آتش جنگ سوختند و دخترانشان لباس عروسی بر تن نکردند.

۶۴ 64 کاهنان ایشان به دم شمشیر افتادند وبیوه های ایشان نوحه گری ننمودند.

کاهنانشان به دم شمشیر افتادند و زنهایشان نتوانستند برای آنها سوگواری کنند.

۶۵ 65 آنگاه خداوند مثل کسی‌که خوابیده بودبیدار شد، مثل جباری که از شراب می‌خروشد،

سرانجام خداوند همچون کسی که از خواب بیدار شود، و مانند شخص نیرومندی که از باده سرخوش گردد، به یاری اسرائیل برخاست.

۶۶ 66 و دشمنان خود را به عقب زد و ایشان را عارابدی گردانید.

دشمنان قوم خود را شکست داده، آنها را برای همیشه رسوا ساخت.

۶۷ 67 و خیمه یوسف را رد نموده، سبط افرایم را برنگزید.

او فرزندان یوسف و قبیلهٔ افرایم را طرد نمود

۶۸ 68 لیکن سبط یهودا رابرگزید و این کوه صهیون را که دوست می‌داشت.

اما قبیلهٔ یهودا و کوه صهیون را که از قبل دوست داشت، برگزید.

۶۹ 69 و قدس خود را مثل کوههای بلند بنا کرد، مثل جهان که آن را تا ابدالاباد بنیاد نهاد.

در آنجا خانهٔ مقدّس خود را مانند کوههای محکم و پابرجای دنیا، جاودانه بر پا نمود.

۷۰ 70 و بنده خود داود را برگزید و او را از آغلهای گوسفندان گرفت.

سپس خدمتگزار خود داوود را که گوسفندان پدرش را می‌چرانید، برگزید.

۷۱ 71 از عقب میشهای شیرده او را آورد تاقوم او یعقوب و میراث او اسرائیل را رعایت کند.

او را از چوپانی گرفت و به پادشاهی اسرائیل نصب نمود.

۷۲ 72 پس ایشان را به حسب کمال دل خود رعایت نمود و ایشان را به مهارت دستهای خویش هدایت کرد.

داوود با صمیم قلب از اسرائیل مراقبت نمود و با مهارت کامل ایشان را رهبری کرد.