مزامیر 39

۱ 1 برای یدوتون سالار مغنیان. مزمور داود گفتم راههای خود را حفظ خواهم کردتا به زبانم خطا نورزم. دهان خود را به لجام نگاه خواهم داشت، مادامی که شریر پیش من است.

In finem, ipsi Idithun, Canticum David. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.

۲ 2 من گنگ بودم و خاموش و از نیکویی نیز سکوت کردم و درد من به حرکت آمد.

Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis: et dolor meus renovatus est.

۳ 3 دلم در اندرونم گرم شد. چون تفکر می‌کردم آتش افروخته گردید. پس به زبان خود سخن گفتم.

Concaluit cor meum intra me: et in meditatione mea exardescet ignis.

۴ 4 ‌ای خداوند اجل مرا بر من معلوم ساز و مقدارایامم را که چیست تا بفهمم چه قدر فانی هستم.

Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi Domine finem meum. Et numerum dierum meorum quis est: ut sciam quid desit mihi.

۵ 5 اینک روزهایم را مثل یک وجب ساخته‌ای وزندگانی‌ام در نظر تو هیچ است. یقین هر آدمی محض بطالت قرار داده شد، سلاه.

Ecce mensurabiles posuisti dies meos: et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.

۶ 6 اینک انسان در خیال رفتار می‌کند و محض بطالت مضطرب می‌گردد. ذخیره می‌کند و نمی داند کیست که ازآن تمتع خواهد برد.

Verumtamen in imagine pertransit homo: sed et frustra conturbatur. Thesaurizat: et ignorat cui congregabit ea.

۷ 7 و الان‌ای خداوند برای چه منتظر باشم؟ امید من بر تو می‌باشد.

Et nunc quæ est expectatio mea? nonne Dominus? et substantia mea apud te est.

۸ 8 مرا از همه گناهانم برهان و مرا نزد جاهلان عار مگردان.

Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.

۹ 9 من گنگ بودم وزبان خود را باز نکردم زیرا که تو این را کرده‌ای.

Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti:

۱۰ 10 بلای خود را از من بردار زیرا که از ضرب دست تو من تلف می‌شوم.

amove a me plagas tuas.

۱۱ 11 چون انسان را به‌سبب گناهش به عتابها تادیب می‌کنی، نفایس اورا مثل بید می‌گذاری. یقین هر انسان محض بطالت است، سلاه.

A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam eius: verumtamen vane conturbatur omnis homo.

۱۲ 12 ‌ای خداوند دعای مرابشنو و به فریادم گوش بده و از اشکهایم ساکت مباش، زیرا که من غریب هستم در نزد تو و نزیل هستم مثل جمیع پدران خود.

Exaudi orationem meam Domine, et deprecationem meam: auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas: quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus, sicut omnes patres mei.

۱۳ 13 روی (خشم )خود را از من بگردان تا فرحناک شوم قبل از آنکه رحلت کنم و نایاب گردم.

Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam, et amplius non ero.