مزامیر 39
| برای یدوتون سالار مغنیان. مزمور داود گفتم راههای خود را حفظ خواهم کردتا به زبانم خطا نورزم. دهان خود را به لجام نگاه خواهم داشت، مادامی که شریر پیش من است. | ۱ 1 |
“A psalm of David. For the leader of the music of the Jeduthunites.” I said, I will take heed to my ways, That I may not sin with my tongue; I will keep my mouth with a bridle, While the wicked is before me.
| من گنگ بودم و خاموش و از نیکویی نیز سکوت کردم و درد من به حرکت آمد. | ۲ 2 |
I was dumb with silence; I spake not even what was good; But my pain was increased.
| دلم در اندرونم گرم شد. چون تفکر می‌کردم آتش افروخته گردید. پس به زبان خود سخن گفتم. | ۳ 3 |
My heart was hot within me; In my anguish the fire burst forth, And I spake with my tongue:
| ای خداوند اجل مرا بر من معلوم ساز و مقدارایامم را که چیست تا بفهمم چه قدر فانی هستم. | ۴ 4 |
LORD, make me to know mine end, And the number of my days, That I may know how frail I am!
| اینک روزهایم را مثل یک وجب ساخته‌ای وزندگانی‌ام در نظر تو هیچ است. یقین هر آدمی محض بطالت قرار داده شد، سلاه. | ۵ 5 |
Behold, thou hast made my days as a hand-breadth, And my life is as nothing before thee; Yea, every man in his firmest state is altogether vanity. (Pause)
| اینک انسان در خیال رفتار می‌کند و محض بطالت مضطرب می‌گردد. ذخیره می‌کند و نمی داند کیست که ازآن تمتع خواهد برد. | ۶ 6 |
Surely every man walketh in a vain show; Surely he disquieteth himself in vain; He heapeth up riches, and knoweth not who shall gather them.
| و الان‌ای خداوند برای چه منتظر باشم؟ امید من بر تو می‌باشد. | ۷ 7 |
What, then, O Lord! is my hope? My hope is in thee!
| مرا از همه گناهانم برهان و مرا نزد جاهلان عار مگردان. | ۸ 8 |
Deliver me from all my transgressions; Let me not be the reproach of scoffers!
| من گنگ بودم وزبان خود را باز نکردم زیرا که تو این را کرده‌ای. | ۹ 9 |
Yet I am dumb; I open not my mouth; For thou hast done it!
| بلای خود را از من بردار زیرا که از ضرب دست تو من تلف می‌شوم. | ۱۰ 10 |
But remove from me thine infliction; For I am perishing by the blow of thine hand.
| چون انسان را به‌سبب گناهش به عتابها تادیب می‌کنی، نفایس اورا مثل بید می‌گذاری. یقین هر انسان محض بطالت است، سلاه. | ۱۱ 11 |
When thou with rebukes dost chasten man for iniquity, Thou causest his glory to waste away like a moth! Surely every man is vanity.
| ای خداوند دعای مرابشنو و به فریادم گوش بده و از اشکهایم ساکت مباش، زیرا که من غریب هستم در نزد تو و نزیل هستم مثل جمیع پدران خود. | ۱۲ 12 |
Hear my prayer, O LORD! Give ear to my cry; Be not silent at my tears! For I am but a stranger with thee, A sojourner, as all my fathers were.
| روی (خشم )خود را از من بگردان تا فرحناک شوم قبل از آنکه رحلت کنم و نایاب گردم. | ۱۳ 13 |
O spare me, that I may recover strength, Before I go away, and be no more!
