مزامیر 147

۱ 1 هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است!

Lobet den HERRN! Denn es ist gut, unserm Gott zu singen: es ist lieblich, es ziemt sich der Lobgesang.

۲ 2 خداوند اورشلیم را بنامی کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

Der HERR baut Jerusalem, die Verjagten Israels wird er sammeln.

۳ 3 شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحت های ایشان را می‌بندد.

Er heilt, die zerbrochenen Herzens sind, und lindert ihre Schmerzen;

۴ 4 عدد ستارگان را می‌شمارد وجمیع آنها را به نام می‌خواند.

er zählt die Zahl der Sterne und nennt sie alle mit Namen.

۵ 5 خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی.

Groß ist unser Herr und reich an Macht; sein Verstand ist unermeßlich.

۶ 6 خداوند مسکینان را برمی افرازد و شریران را به زمین می‌اندازد.

Der HERR richtet die Gedemütigten wieder auf, er erniedrigt die Gottlosen bis zur Erde.

۷ 7 خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید.

Stimmt dem HERRN ein Danklied an, spielt unserm Gott auf der Harfe,

۸ 8 که آسمانهارا با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیامی نماید و گیاه را بر کوهها می‌رویاند.

der den Himmel mit Wolken bedeckt, der Regen bereitet für die Erde und auf den Bergen Gras wachsen läßt;

۹ 9 که بهایم را آذوقه می‌دهد و بچه های غراب را که او رامی خوانند.

der dem Vieh sein Futter gibt, den jungen Raben, die ihn anrufen!

۱۰ 10 در قوت اسب رغبت ندارد، و ازساقهای انسان راضی نمی باشد.

Er hat nicht Lust an der Stärke des Rosses, noch Gefallen an den Schenkeln des Mannes;

۱۱ 11 رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند.

der HERR hat Gefallen an denen, die ihn fürchten, die auf seine Gnade hoffen.

۱۲ 12 ‌ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو.

Preise, Jerusalem, den HERRN; lobe, Zion, deinen Gott!

۱۳ 13 زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده وفرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است.

Denn er hat die Riegel deiner Tore befestigt, deine Kinder gesegnet in deiner Mitte;

۱۴ 14 که حدود تو را سلامتی می‌دهد و تو را ازمغز گندم سیر می‌گرداند.

er gibt deinen Grenzen Frieden und sättigt dich mit dem besten Weizen.

۱۵ 15 که کلام خود را برزمین فرستاده است و قول او به زودی هر‌چه تمام تر می‌دود.

Er sendet seine Rede auf Erden; gar schnell läuft sein Wort;

۱۶ 16 که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد.

er gibt Schnee wie Wolle, er streut Reif wie Asche;

۱۷ 17 که تگرگ خودرا در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟

er wirft sein Eis wie Brocken; wer kann bestehen vor seinem Frost?

۱۸ 18 کلام خود را می‌فرستد وآنها را می‌گدازد. باد خویش را می‌وزاند، پس آبها جاری می‌شود.

Er sendet sein Wort, so zerschmelzen sie; er läßt seinen Wind wehen, so tauen sie auf.

۱۹ 19 کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل.

Er läßt Jakob sein Wort verkündigen, Israel seine Satzungen und Rechte.

۲۰ 20 با هیچ امتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هللویاه!

So hat er keinem Volk getan, noch läßt er sie wissen seine Rechte. Hallelujah!