مزامیر 137
| نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم وگریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم. | ۱ 1 |
При реките на Вавилона, там седнахме, Да! плакахме, когато си спомняхме за Сиона;
| بربطهای خود را آویختیم بردرختان بید که در میان آنها بود. | ۲ 2 |
На върбите всред него Окачихме арфите си.
| زیرا آنانی که مارا به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرودخواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی (خواستند) که «یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.» | ۳ 3 |
Защото там ония, които ни бяха пленили, Поискаха от нас да пеем думи; И ония, които ни бяха запустили, поискаха веселие, казвайки: Попейте ни от сионските песни.
| چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟ | ۴ 4 |
Как да пеем песента Господна В чужда земя?
| اگر تو را‌ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند. | ۵ 5 |
Ако те забравя, Ерусалиме, Нека забрави десницата ми изкуството си!
| اگر تو را به یادنیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم رابر همه شادمانی خود ترجیح ندهم. | ۶ 6 |
Нека се залепи езикът ми за небцето ми, ако не те помня, Ако не предпочета Ерусалим пред главното си веселие.
| ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنی ادوم به یادآور، که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!» | ۷ 7 |
Помни, Господи, против едомците Деня на разорението на Ерусалим, когато казваха: Съсипете, съсипете го до основата му!
| ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ماجزا دادی! | ۸ 8 |
Дъщерьо вавилонска, която ще бъдеш запустена, Блазе на онзи, който ти въздаде За всичко що си сторила нам!
| خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد وایشان را به صخره‌ها بزند. | ۹ 9 |
Блазе на онзи, който хване и разбие о камък Малките ти деца!
