مزامیر 102

۱ 1 دعای مسکین وقتی که پریشان حال شده، ناله خود را به حضور یهوه می‌ریزد ای خداوند دعای مرا بشنو، و فریادمن نزد تو برسد.

The prayer of the poor man, when he was anxious, and poured out his supplication before the Lord. Hear, O Lord, my prayer: and let my cry come to thee.

۲ 2 در روز تنگی‌ام روی خود را از من مپوشان. گوش خود را به من فراگیر، و روزی که بخوانم مرا به زودی اجابت فرما.

Turn not away thy face from me: in the day when I am in trouble, incline thy ear to me. In what day soever I shall call upon thee, hear me speedily.

۳ 3 زیرا روزهایم مثل دود تلف شد واستخوانهایم مثل هیزم سوخته گردید.

For my days are vanished like smoke: and my bones are grown dry like fuel for the fire.

۴ 4 دل من مثل گیاه زده شده و خشک گردیده است زیراخوردن غذای خود را فراموش می‌کنم.

I am smitten as grass, and my heart is withered: because I forgot to eat my bread.

۵ 5 به‌سبب آواز ناله خود، استخوانهایم به گوشت من چسبیده است.

Through the voice of my groaning, my bone hath cleaved to my flesh.

۶ 6 مانند مرغ سقای صحرا شده، ومثل بوم خرابه‌ها گردیده‌ام.

I am become like to a pelican of the wilderness: I am like a night raven in the house.

۷ 7 پاسبانی می‌کنم ومثل گنجشک بر پشت بام، منفرد گشته‌ام.

I have watched, and am become as a sparrow all alone on the housetop.

۸ 8 تمامی روز دشمنانم مرا سرزنش می‌کنند و آنانی که برمن دیوانه شده‌اند مرا لعنت می‌نمایند.

All the day long my enemies reproached me: and they that praised me did swear against me.

۹ 9 زیراخاکستر را مثل نان خورده‌ام و مشروب خود را بااشک آمیخته‌ام،

For I did eat ashes like bread, and mingled my drink with weeping.

۱۰ 10 به‌سبب غضب و خشم توزیرا که مرا برافراشته و به زیر افکنده‌ای.

Because of thy anger and indignation: for having lifted me up thou hast thrown me down.

۱۱ 11 روزهایم مثل سایه زوال پذیر گردیده و من مثل گیاه پژمرده شده‌ام.

My days have declined like a shadow, and I am withered like grass.

۱۲ 12 لیکن تو‌ای خداوند جلوس فرموده‌ای تاابدالاباد! و ذکر تو تا جمیع نسل هاست!

But thou, O Lord, endurest for ever: and thy memorial to all generations.

۱۳ 13 توبرخاسته، بر صهیون ترحم خواهی نمود زیراوقتی است که بر او رافت کنی و زمان معین رسیده است.

Thou shalt arise and have mercy on Sion: for it is time to have mercy on it, for the time is come.

۱۴ 14 چونکه بندگان تو در سنگهای وی رغبت دارند و بر خاک او شفقت می‌نمایند.

For the stones thereof have pleased thy servants: and they shall have pity on the earth thereof.

۱۵ 15 پس امتها از نام خداوند خواهند ترسید وجمیع پادشاهان جهان از کبریایی تو.

And the Gentiles shall fear thy name, O Lord, and all the kings of the earth thy glory.

۱۶ 16 زیراخداوند صهیون را بنا نموده، و در جلال خودظهور فرموده است.

For the Lord hath built up Sion: and he shall be seen in his glory.

۱۷ 17 به دعای مسکینان توجه نموده، و دعای ایشان را خوار نشمرده است.

He hath had regard to the prayer of the humble: and he hath not despised their petition.

۱۸ 18 این برای نسل آینده نوشته می‌شود تا قومی که آفریده خواهند شد خداوند را تسبیح بخوانند.

Let these things be written unto another generation: and the people that shall be created shall praise the Lord:

۱۹ 19 زیرا که از بلندی قدس خودنگریسته، خداوند از آسمان بر زمین نظر افکنده است.

Because he hath looked forth from his high sanctuary: from heaven the Lord hath looked upon the earth.

۲۰ 20 تا ناله اسیران را بشنود و آنانی را که به موت سپرده شده‌اند آزاد نماید.

That he might hear the groans of them that are in fetters: that he might release the children of the slain:

۲۱ 21 تا نام خداوندرا در صیهون ذکر نمایند و تسبیح او را دراورشلیم،

That they may declare the name of the Lord in Sion: and his praise in Jerusalem;

۲۲ 22 هنگامی که قوم‌ها با هم جمع شوند وممالک نیز تا خداوند را عبادت نمایند.

When the people assemble together, and kings, to serve the Lord.

۲۳ 23 توانایی مرا در راه ناتوان ساخت و روزهای مرا کوتاه گردانید.

He answered him in the way of his strength: Declare unto me the fewness of my days.

۲۴ 24 گفتم‌ای خدای من مرا در نصف روزهایم برمدار. سالهای تو تا جمیع نسل‌ها است.

Call me not away in the midst of my days: thy years are unto generation and generation.

۲۵ 25 از قدیم بنیاد زمین را نهادی وآسمان‌ها عمل دستهای تو است.

In the beginning, O Lord, thou foundedst the earth: and the heavens are the works of thy hands.

۲۶ 26 آنها فانی می‌شوند، لیکن تو باقی هستی و جمیع آنها مثل جامه مندرس خواهند شد. و مثل ردا آنها راتبدیل خواهی کرد و مبدل خواهند شد.

They shall perish but thou remainest: and all of them shall grow old like a garment: And as a vesture thou shalt change them, and they shall be changed.

۲۷ 27 لیکن تو همان هستی و سالهای تو تمام نخواهد گردید.

But thou art always the selfsame, and thy years shall not fail.

۲۸ 28 فرزندان بندگانت باقی خواهند ماند و ذریت ایشان در حضور تو پایدار خواهند بود.

The children of thy servants shall continue: and their seed shall be directed for ever.