مزامیر 10

۱ 1 ای خداوند چرا دور ایستاده‌ای و خودرا در وقت های تنگی پنهان می‌کنی؟

Why, O Lord, hast thou retired afar off? why dost thou slight us in our wants, in the time of trouble?

۲ 2 از تکبر شریران، فقیر سوخته می‌شود؛ درمشورت هایی که اندیشیده‌اند، گرفتار می‌شوند.

Whilst the wicked man is proud, the poor is set on fire: they are caught in the counsels which they devise.

۳ 3 زیرا که شریر به شهوات نفس خود فخر می‌کند، و آنکه می‌رباید شکر می‌گوید و خداوند را اهانت می‌کند.

For the sinner is praised in the desires of his soul: and the unjust man is blessed.

۴ 4 شریر در غرور خود می‌گوید: «بازخواست نخواهد کرد.» همه فکرهای او اینست که خدایی نیست.

The sinner hath provoked the Lord according to the multitude of his wrath he will not seek him:

۵ 5 راههای او همیشه استوار است. احکام تو از او بلند و بعید است. همه دشمنان خود را به هیچ می‌شمارد.

God is not before his eyes: his ways are filthy at all times. Thy judgments are removed from his sight: he shall rule over all his enemies.

۶ 6 در دل خود گفته است: «هرگزجنبش نخواهم خورد، و دور به دور بدی رانخواهم دید.»

For he hath said in his heart: I shall not be moved from generation to generation, and shall be without evil.

۷ 7 دهن او از لعنت و مکر و ظلم پر است؛ زیرزبانش مشقت و گناه است؛

His mouth is full of cursing, and of bitterness, and of deceit: under his tongue are labour and sorrow.

۸ 8 در کمینهای دهات می‌نشیند؛ در جایهای مخفی بی‌گناه را می‌کشد؛ چشمانش برای مسکینان مراقب است؛

He sitteth in ambush with the rich in private places, that he may kill the innocent.

۹ 9 در جای مخفی مثل شیر در بیشه خود کمین می‌کند؛ به جهت گرفتن مسکین کمین می‌کند؛ فقیر را به دام خود کشیده، گرفتار می‌سازد.

His eyes are upon the poor man: He lieth in wait in secret like a lion in his den. He lieth in ambush that he may catch the poor man: to catch the poor, whilst he draweth him to him.

۱۰ 10 پس کوفته وزبون می‌شود؛ و مساکین در زیر جباران اومی افتند.

In his net he will bring him down, he will crouch and fall, when he shall have power over the poor.

۱۱ 11 در دل خود گفت: «خدا فراموش کرده است؛ روی خود را پوشانیده و هرگزنخواهد دید.»

For he hath said in his heart: God hath forgotten, he hath turned away his face not to see to the end.

۱۲ 12 ‌ای خداوند برخیز! ای خدا دست خود رابرافراز! و مسکینان را فراموش مکن.

Arise, O Lord God, let thy hand be exalted: forget not the poor.

۱۳ 13 چراشریر خدا را اهانت کرده، در دل خود می‌گوید: «تو بازخواست نخواهی کرد؟»

Wherefore hath the wicked provoked God? for he hath said in his heart: He will not require it.

۱۴ 14 البته دیده‌ای زیرا که تو بر مشقت و غم می‌نگری، تا به‌دست خود مکافات برسانی. مسکین امر خویش را به توتسلیم کرده است. مددکار یتیمان، تو هستی.

Thou seest it, for thou considerest labour and sorrow: that thou mayst deliver them into thy hands. To thee is the poor man left: thou wilt be a helper to the orphan.

۱۵ 15 بازوی گناهکار را بشکن. و اما شریر را ازشرارت او بازخواست کن تا آن را نیابی.

Break thou the arm of the sinner and of the malignant: his sin shall be sought, and shall not be found.

۱۶ 16 خداوند پادشاه است تا ابدالاباد. امت‌ها اززمین او هلاک خواهند شد.

The Lord shall reign to eternity, yea, for ever and ever: ye Gentiles shall perish from his land.

۱۷ 17 ‌ای خداوندمسالت مسکینان را اجابت کرده‌ای، دل ایشان رااستوار نموده‌ای و گوش خود را فراگرفته‌ای،

The Lord hath heard the desire of the poor: thy ear hath heard the preparation of their heart.

۱۸ 18 تایتیمان و کوفته شدگان را دادرسی کنی. انسانی که از زمین است، دیگر نترساند.

To judge for the fatherless and for the humble, that man may no more presume to magnify himself upon earth.