ایّوب 9

۱ 1 پس ایوب در جواب گفت:

آنگاه ایوب پاسخ داد:

۲ 2 «یقین می‌دانم که چنین است. لیکن انسان نزد خدا چگونه عادل شمرده شود؟

آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟

۳ 3 اگر بخواهد با وی منازعه نماید، یکی از هزار او را جواب نخواهد داد.

اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛

۴ 4 اودر ذهن حکیم و در قوت تواناست. کیست که با اومقاومت کرده و کامیاب شده باشد؟

زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.

۵ 5 آنکه کوههارا منتقل می‌سازد و نمی فهمند، و در غضب خویش آنها را واژگون می‌گرداند،

ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،

۶ 6 که زمین را ازمکانش می‌جنباند، و ستونهایش متزلزل می‌شود.

زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.

۷ 7 که آفتاب را امر می‌فرماید و طلوع نمی کند وستارگان را مختوم می‌سازد.

اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.

۸ 8 که به تنهایی، آسمانها را پهن می‌کند و بر موجهای دریامی خرامد.

او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده

۹ 9 که دب اکبر و جبار و ثریا را آفرید، و برجهای جنوب را

و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.

۱۰ 10 که کارهای عظیم بی‌قیاس را می‌کند و کارهای عجیب بی‌شمار را.

او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.

۱۱ 11 اینک از من می‌گذرد و او را نمی بینم، و عبور می‌کند واو را احساس نمی نمایم.

از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.

۱۲ 12 اینک او می‌رباید وکیست که او را منع نماید؟ و کیست که به او تواندگفت: چه می‌کنی؟

هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟

۱۳ 13 خدا خشم خود را بازنمی دارد و مددکاران رحب زیر او خم می‌شوند.

خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.

۱۴ 14 «پس به طریق اولی، من کیستم که او راجواب دهم و سخنان خود را بگزینم تا با اومباحثه نمایم؟

پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟

۱۵ 15 که اگر عادل می‌بودم، او راجواب نمی دادم، بلکه نزد داور خود استغاثه می‌نمودم.

حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.

۱۶ 16 اگر او را می‌خواندم و مرا جواب می‌داد، باور نمی کردم که آواز مرا شنیده است.

حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.

۱۷ 17 زیرا که مرا به تندبادی خرد می‌کند و بی‌سبب، زخمهای مرا بسیار می‌سازد.

زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.

۱۸ 18 مرا نمی گذارد که نفس بکشم، بلکه مرا به تلخیها پر می‌کند.

نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.

۱۹ 19 اگردرباره قوت سخن گوییم، اینک او قادر است؛ واگر درباره انصاف، کیست که وقت را برای من تعیین کند؟

چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟

۲۰ 20 اگر عادل می‌بودم دهانم مرا مجرم می‌ساخت، و اگر کامل می‌بودم مرا فاسق می‌شمرد.

اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.

۲۱ 21 اگر کامل هستم، خویشتن رانمی شناسم، و جان خود را مکروه می‌دارم.

هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.

۲۲ 22 این امر برای همه یکی است. بنابراین می‌گویم که اوصالح است و شریر را هلاک می‌سازد.

شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.

۲۳ 23 اگرتازیانه ناگهان بکشد، به امتحان بی‌گناهان استهزامی کند.

وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.

۲۴ 24 جهان به‌دست شریران داده شده است و روی حاکمانش را می‌پوشاند. پس اگر چنین نیست، کیست که می‌کند؟

جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟

۲۵ 25 و روزهایم از پیک تیزرفتار تندروتر است، می‌گریزد و نیکویی رانمی بیند.

زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.

۲۶ 26 مثل کشتیهای تیزرفتار می‌گریزد و مثل عقاب که بر شکار فرود آید.

سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.

۲۷ 27 اگر فکر کنم که ناله خود را فراموش کنم و ترش رویی خود رادور کرده، گشاده رو شوم،

حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،

۲۸ 28 از تمامی مشقتهای خود می‌ترسم و می‌دانم که مرا بی‌گناه نخواهی شمرد،

باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

۲۹ 29 چونکه ملزم خواهم شد. پس چرا بیجازحمت بکشم؟

پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟

۳۰ 30 اگر خویشتن را به آب برف غسل دهم، و دستهای خود را به اشنان پاک کنم،

حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم

۳۱ 31 آنگاه مرا در لجن فرو می‌بری، و رختهایم مرامکروه می‌دارد.

تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.

۳۲ 32 زیرا که او مثل من انسان نیست که او را جواب بدهم و با هم به محاکمه بیاییم.

خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.

۳۳ 33 در میان ما حکمی نیست که بر هر دوی مادست بگذارد.

ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،

۳۴ 34 کاش که عصای خود را از من بردارد، و هیبت او مرا نترساند.

آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.

۳۵ 35 آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی ترسیدم، لیکن من در خودچنین نیستم.

آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.