ایّوب 7

۱ 1 «آیا برای انسان بر زمین مجاهده‌ای نیست؟ و روزهای وی مثل روزهای مزدور نی؟

Is there not a warfare to man on earth? And as the days of an hireling his days?

۲ 2 مثل غلام که برای سایه اشتیاق دارد، و مزدوری که منتظر مزد خویش است،

As a servant desireth the shadow, And as a hireling expecteth his wage,

۳ 3 همچنین ماههای بطالت نصیب من شده است، و شبهای مشقت برای من معین گشته.

So I have been caused to inherit months of vanity, And nights of misery they numbered to me.

۴ 4 چون می‌خوابم می‌گویم: کی برخیزم؟ و شب بگذرد و تا سپیده صبح ازپهلو به پهلو گردیدن خسته می‌شوم.

If I lay down then I said, 'When do I rise!' And evening hath been measured, And I have been full of tossings till dawn.

۵ 5 جسدم ازکرمها و پاره های خاک ملبس است، و پوستم تراکیده و مقروح می‌شود.

Clothed hath been my flesh [with] worms, And a clod of dust, My skin hath been shrivelled and is loathsome,

۶ 6 روزهایم از ماکوی جولا تیزروتر است، و بدون امید تمام می‌شود.

My days swifter than a weaving machine, And they are consumed without hope.

۷ 7 به یاد آور که زندگی من باد است، و چشمانم دیگر نیکویی را نخواهد دید.

Remember Thou that my life [is] a breath, Mine eye turneth not back to see good.

۸ 8 چشم کسی‌که مرامی بیند دیگر به من نخواهد نگریست، وچشمانت برای من نگاه خواهد کرد و نخواهم بود.

The eye of my beholder beholdeth me not. Thine eyes [are] upon me — and I am not.

۹ 9 مثل ابر که پراکنده شده، نابود می‌شود. همچنین کسی‌که به گور فرو می‌رود، برنمی آید. (Sheol h7585)

Consumed hath been a cloud, and it goeth, So he who is going down to Sheol cometh not up. (Sheol h7585)

۱۰ 10 به خانه خود دیگر نخواهد برگشت، و مکانش باز او را نخواهد شناخت.

He turneth not again to his house, Nor doth his place discern him again.

۱۱ 11 پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد.

Also I — I withhold not my mouth — I speak in the distress of my spirit, I talk in the bitterness of my soul.

۱۲ 12 آیا من دریا هستم یا نهنگم که بر من کشیکچی قرار می‌دهی؟

A sea -[monster] am I, or a dragon, That thou settest over me a guard?

۱۳ 13 چون گفتم که تخت خوابم مراتسلی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد،

When I said, 'My bed doth comfort me,' He taketh away in my talking my couch.

۱۴ 14 آنگاه مرا به خوابها ترسان گردانیدی، و به رویاها مرا هراسان ساختی.

And thou hast affrighted me with dreams, And from visions thou terrifiest me,

۱۵ 15 به حدی که جانم خفه شدن را اختیار کرد و مرگ رابیشتر از این استخوانهایم.

And my soul chooseth strangling, Death rather than my bones.

۱۶ 16 کاهیده می‌شوم ونمی خواهم تا به ابد زنده بمانم. مرا ترک کن زیراروزهایم نفسی است.

I have wasted away — not to the age do I live. Cease from me, for my days [are] vanity.

۱۷ 17 «انسان چیست که او را عزت بخشی، و دل خود را با او مشغول سازی؟

What [is] man that Thou dost magnify him? And that Thou settest unto him Thy heart?

۱۸ 18 و هر بامداد از اوتفقد نمایی و هرلحظه او را بیازمایی؟

And inspectest him in the mornings, In the evenings dost try him?

۱۹ 19 تا به کی چشم خود را از من برنمی گردانی؟ مرا واگذار تاآب دهان خود را فرو برم.

How long dost Thou not look from me? Thou dost not desist till I swallow my spittle.

۲۰ 20 من گناه کردم، اما با تو‌ای پاسبان بنی آدم چه کنم؟ برای چه مرا به جهت خود هدف ساخته‌ای، به حدی که برای خود بار سنگین شده‌ام؟

I have sinned, what do I to Thee, O watcher of man? Why hast Thou set me for a mark to Thee, And I am for a burden to myself — and what?

۲۱ 21 و چرا گناهم رانمی آمرزی، و خطایم را دور نمی سازی؟ زیرا که الان در خاک خواهم خوابید، و مرا تفحص خواهی کرد و نخواهم بود.»

Thou dost not take away my transgression, And cause to pass away mine iniquity, Because now, for dust I lie down: And Thou hast sought me — and I am not!