ایّوب 6

۱ 1 و ایوب جواب داده، گفت:

And Job answers and says:

۲ 2 «کاش که غصه من سنجیده شود. و مشقت مرا درمیزان با آن بگذارند.

“O that my provocation were thoroughly weighed, And my calamity in balances They would lift up together!

۳ 3 زیرا که الان از ریگ دریاسنگینتر است. از این سبب سخنان من بیهوده می‌باشد.

For now it is heavier than the sands of the sea, Therefore my words have been rash.

۴ 4 زیرا تیرهای قادرمطلق در اندرون من است. و روح من زهر آنها را می‌آشامد، و ترسهای خدا بر من صف آرایی می‌کند.

For arrows of the Mighty [are] with me, Whose poison is drinking up my spirit. Terrors of God array themselves [for] me!

۵ 5 آیا گورخر باداشتن علف عرعر می‌کند؟ و یا گاو بر آذوقه خودبانگ می‌زند؟

Does a wild donkey bray over tender grass? Does an ox low over his provender?

۶ 6 آیا چیز بی‌مزه، بی‌نمک خورده می‌شود؟ و یا در سفیده تخم، طعم می‌باشد؟

Is an insipid thing eaten without salt? Is there sense in the drivel of dreams?

۷ 7 جان من از لمس نمودن آنها کراهت دارد. آنهابرای من مثل خوراک، زشت است.

My soul is refusing to touch! They [are] as my sickening food.

۸ 8 «کاش که مسالت من برآورده شود، و خداآرزوی مرا به من بدهد!

O that my request may come, That God may grant my hope!

۹ 9 و خدا راضی شود که مرا خرد کند، و دست خود را بلند کرده، مرامنقطع سازد!

That God would please—and bruise me, Loose His hand and cut me off!

۱۰ 10 آنگاه معهذا مرا تسلی می‌شد ودر عذاب الیم شاد می‌شدم، چونکه کلمات حضرت قدوس را انکار ننمودم.

And yet it is my comfort (And I exult in pain—He does not spare), That I have not hidden The sayings of the Holy One.

۱۱ 11 من چه قوت دارم که انتظار بکشم و عاقبت من چیست که صبرنمایم؟

What [is] my power that I should hope? And what [is] my end that I should prolong my life?

۱۲ 12 آیا قوت من قوت سنگها است؟ و یاگوشت من برنج است؟

Is my strength the strength of stones? Is my flesh bronze?

۱۳ 13 آیا بالکل بی‌اعانت نیستم؟ و مساعدت از من مطرود نشده است؟

Is my help not with me, And substance driven from me?

۱۴ 14 حق شکسته دل از دوستش ترحم است، اگر‌چه هم ترس قادر مطلق را ترک نماید.

To a despiser of his friends [is] shame, And the fear of the Mighty he forsakes.

۱۵ 15 اما برادران من مثل نهرها مرا فریب دادند، مثل رودخانه وادیها که می‌گذرند.

My brothers have deceived as a brook, As a stream of brooks they pass away.

۱۶ 16 که از یخ سیاه فام می‌باشند، و برف در آنها مخفی است.

That are black because of ice, By them snow hides itself.

۱۷ 17 وقتی که آب از آنها می‌رود، نابود می‌شوند. و چون گرماشود، از جای خود ناپدید می‌گردند.

By the time they are warm they have been cut off, By its being hot they have been Extinguished from their place.

۱۸ 18 کاروانیان از راه خود منحرف می‌شوند، و در بیابان داخل شده، هلاک می‌گردند.

The paths turn aside of their way, They ascend into emptiness, and are lost.

۱۹ 19 کاروانیان تیما به آنهانگران بودند. قافله های سبا امید آن را داشتند.

Passengers of Tema looked expectingly, Travelers of Sheba hoped for them.

۲۰ 20 از امید خود خجل گردیدند. به آنجا رسیدند وشرمنده گشتند.

They were ashamed that one has trusted, They have come to it and are confounded.

۲۱ 21 زیرا که الان شما مثل آنهاشده‌اید، مصیبتی دیدید و ترسان گشتید.

Surely now you have become the same! You see a downfall, and are afraid.

۲۲ 22 آیاگفتم که چیزی به من ببخشید؟ یا ارمغانی از اموال خود به من بدهید؟

Is it because I said, Give to me? And, By your power bribe for me?

۲۳ 23 یا مرا از دست دشمن رهاکنید؟ و مرا از دست ظالمان فدیه دهید؟

And, Deliver me from the hand of an adversary? And, Ransom me from the hand of terrible ones?

۲۴ 24 «مرا تعلیم دهید و من خاموش خواهم شد، و مرا بفهمانید که در چه چیز خطا کردم.

Show me, and I keep silent, And what I have erred, let me understand.

۲۵ 25 سخنان راستی چقدر زورآور است! اما تنبیه شما چه نتیجه می‌بخشد؟

How powerful have been upright sayings, And what reproof from you reproves?

۲۶ 26 آیا گمان می‌برید که سخنان را تنبیه می‌نمایید و سخنان مایوس را که مثل باد است؟

For reproof—do you reckon words? And for wind—sayings of the desperate?

۲۷ 27 یقین برای یتیم قرعه می‌اندازیدو دوست خود را مال تجارت می‌شمارید.

You cause anger to fall on the fatherless, And are strange to your friend.

۲۸ 28 پس الان التفات کرده، بر من توجه نمایید، و روبه‌روی شما دروغ نخواهم گفت.

And now, please, look on me, Even to your face do I lie?

۲۹ 29 برگردید و بی‌انصافی نباشد، و باز برگردید زیرا عدالت من قایم است.

Please turn back, let it not be perverseness, Indeed, turn back again—my righteousness [is] in it.

۳۰ 30 آیا در زبان من بی‌انصافی می‌باشد؟ و آیا کام من چیزهای فاسد را تمیز نمی دهد؟

Is there perverseness in my tongue? Does my palate not discern calamity?”