ایّوب 4

۱ 1 و الیفاز تیمانی در جواب گفت:

Тада одговори Елифас Теманац и рече:

۲ 2 «اگر کسی جرات کرده، با تو سخن گوید، آیا تورا ناپسند می‌آید؟ لیکن کیست که بتواند از سخن‌گفتن بازایستد؟

Ако ти проговоримо, да ти неће бити досадно? Али ко би се могао уздржати да не говори?

۳ 3 اینک بسیاری را ادب آموخته‌ای و دستهای ضعیف را تقویت داده‌ای.

Гле, учио си многе, и руке изнемогле крепио си;

۴ 4 سخنان تو لغزنده را قایم داشت، و تو زانوهای لرزنده را تقویت دادی.

Речи су твоје подизале оног који падаше, и утврђивао си колена која клецаху.

۵ 5 لیکن الان به تو رسیده است و ملول شده‌ای، تو را لمس کرده است وپریشان گشته‌ای.

А сада кад дође на тебе, клонуо си; кад се тебе дотаче, смео си се.

۶ 6 آیا توکل تو بر تقوای تونیست؟ و امید تو بر کاملیت رفتار تو نی؟

Није ли побожност твоја била уздање твоје? И доброта путева твојих надање твоје?

۷ 7 الان فکر کن! کیست که بی‌گناه هلاک شد؟ و راستان درکجا تلف شدند؟

Опомени се, ко је прав погинуо, и где су праведни истребљени?

۸ 8 چنانکه من دیدم آنانی که شرارت را شیار می‌کنند و شقاوت را می‌کارندهمان را می‌دروند.

Како сам ја видео, који ору муку и сеју невољу, то и жању.

۹ 9 از نفخه خدا هلاک می‌شوندو از باد غضب او تباه می‌گردند.

Од дихања Божијег гину, и од даха ноздрва Његових нестаје их.

۱۰ 10 غرش شیر ونعره سبع و دندان شیربچه‌ها شکسته می‌شود.

Рика лаву, и глас љутом лаву и зуби лавићима сатиру се.

۱۱ 11 شیر نر از نابودن شکار هلاک می‌شود وبچه های شیر ماده پراکنده می‌گردند.

Лав гине немајући лова, и лавићи расипају се.

۱۲ 12 «سخنی به من در خفا رسید، و گوش من آواز نرمی از آن احساس نمود.

Још дође тајно до мене реч, и ухо моје дочу је мало.

۱۳ 13 در تفکرها ازرویاهای شب، هنگامی که خواب سنگین بر مردم غالب شود،

У мислима о ноћним утварама, кад тврд сан пада на људе,

۱۴ 14 خوف و لرز بر من مستولی شد که جمیع استخوانهایم را به جنبش آورد.

Страх подузе ме и дрхат, од ког устрепташе све кости моје,

۱۵ 15 آنگاه روحی از پیش روی من گذشت، و مویهای بدنم برخاست.

И дух прође испред мене, и длаке на телу мом накострешише се.

۱۶ 16 در آنجا ایستاد، اما سیمایش راتشخیص ننمودم. صورتی در‌پیش نظرم بود. خاموشی بود و آوازی شنیدم

Стаде, али му не познах лица; прилика беше пред очима мојим, и ћутећи чух глас:

۱۷ 17 که آیا انسان به حضور خدا عادل شمرده شود؟ و آیا مرد در نظرخالق خود طاهر باشد؟

Еда ли је човек праведнији од Бога? Еда ли је човек чистији од Творца свог?

۱۸ 18 اینک بر خادمان خوداعتماد ندارد، و به فرشتگان خویش، حماقت نسبت می‌دهد.

Гле, слугама својим не верује, и у анђела својих налази недостатака;

۱۹ 19 پس چند مرتبه زیاده به ساکنان خانه های گلین، که اساس ایشان در غبار است، که مثل بید فشرده می‌شوند!

А камоли у оних који стоје у кућама земљаним, којима је темељ на праху и сатиру се брже него мољац.

۲۰ 20 از صبح تا شام خردمی شوند، تا به ابد هلاک می‌شوند و کسی آن را به‌خاطر نمی آورد.

Од јутра до вечера сатру се, и нестане их навек да нико и не опази.

۲۱ 21 آیا طناب خیمه ایشان ازایشان کنده نمی شود؟ پس بدون حکمت می‌میرند.

Слава њихова не пролази ли с њима? Умиру, али не у мудрости.