ایّوب 4

۱ 1 و الیفاز تیمانی در جواب گفت:

Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:

۲ 2 «اگر کسی جرات کرده، با تو سخن گوید، آیا تورا ناپسند می‌آید؟ لیکن کیست که بتواند از سخن‌گفتن بازایستد؟

«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?

۳ 3 اینک بسیاری را ادب آموخته‌ای و دستهای ضعیف را تقویت داده‌ای.

På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;

۴ 4 سخنان تو لغزنده را قایم داشت، و تو زانوهای لرزنده را تقویت دادی.

med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.

۵ 5 لیکن الان به تو رسیده است و ملول شده‌ای، تو را لمس کرده است وپریشان گشته‌ای.

Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!

۶ 6 آیا توکل تو بر تقوای تونیست؟ و امید تو بر کاملیت رفتار تو نی؟

Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.

۷ 7 الان فکر کن! کیست که بی‌گناه هلاک شد؟ و راستان درکجا تلف شدند؟

Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?

۸ 8 چنانکه من دیدم آنانی که شرارت را شیار می‌کنند و شقاوت را می‌کارندهمان را می‌دروند.

Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;

۹ 9 از نفخه خدا هلاک می‌شوندو از باد غضب او تباه می‌گردند.

dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.

۱۰ 10 غرش شیر ونعره سبع و دندان شیربچه‌ها شکسته می‌شود.

Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;

۱۱ 11 شیر نر از نابودن شکار هلاک می‌شود وبچه های شیر ماده پراکنده می‌گردند.

og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.

۱۲ 12 «سخنی به من در خفا رسید، و گوش من آواز نرمی از آن احساس نمود.

Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,

۱۳ 13 در تفکرها ازرویاهای شب، هنگامی که خواب سنگین بر مردم غالب شود،

som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.

۱۴ 14 خوف و لرز بر من مستولی شد که جمیع استخوانهایم را به جنبش آورد.

Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;

۱۵ 15 آنگاه روحی از پیش روی من گذشت، و مویهای بدنم برخاست.

ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;

۱۶ 16 در آنجا ایستاد، اما سیمایش راتشخیص ننمودم. صورتی در‌پیش نظرم بود. خاموشی بود و آوازی شنیدم

og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:

۱۷ 17 که آیا انسان به حضور خدا عادل شمرده شود؟ و آیا مرد در نظرخالق خود طاهر باشد؟

«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?

۱۸ 18 اینک بر خادمان خوداعتماد ندارد، و به فرشتگان خویش، حماقت نسبت می‌دهد.

Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -

۱۹ 19 پس چند مرتبه زیاده به ساکنان خانه های گلین، که اساس ایشان در غبار است، که مثل بید فشرده می‌شوند!

enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.

۲۰ 20 از صبح تا شام خردمی شوند، تا به ابد هلاک می‌شوند و کسی آن را به‌خاطر نمی آورد.

Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.

۲۱ 21 آیا طناب خیمه ایشان ازایشان کنده نمی شود؟ پس بدون حکمت می‌میرند.

Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»