ایّوب 31

۱ 1 «با چشمان خود عهد بسته‌ام، پس چگونه بر دوشیزه‌ای نظر افکنم؟

با چشمان خود عهد بستم که هرگز با نظر شهوت به دختری نگاه نکنم.

۲ 2 زیراقسمت خدا از اعلی چیست؟ و نصیب قادرمطلق، از اعلی علیین؟

خدای قادر مطلق که در بالاست برای ما چه تدارک دیده است؟

۳ 3 آیا آن برای شریران هلاکت نیست؟ و به جهت عاملان بدی مصیبت نی؟

آیا مصیبت و بلا سرنوشت شریران و بدکاران نیست؟

۴ 4 آیا او راههای مرا نمی بیند؟ و جمیع قدمهایم را نمی شمارد؟

آیا او هر کاری را که می‌کنم و هر قدمی را که برمی‌دارم نمی‌بیند.

۵ 5 اگر با دروغ راه می‌رفتم یا پایهایم با فریب می‌شتابید،

من هرگز دروغ نگفته و کسی را فریب نداده‌ام.

۶ 6 مرا به میزان عدالت بسنجد، تا خدا کاملیت مرا بداند.

بگذار خدا خودش مرا با ترازوی عدل بسنجد و ببیند که بی‌گناهم.

۷ 7 اگرقدمهایم از طریق آواره گردیده، و قلبم در‌پی چشمانم رفته، و لکه‌ای به‌دستهایم چسبیده باشد،

اگر پایم را از راه خدا بیرون گذاشته‌ام، یا اگر دلم در طمع چیزهایی بوده که چشمانم دیده است، یا اگر دستهایم به گناه آلوده شده است،

۸ 8 پس من کشت کنم و دیگری بخورد، ومحصول من از ریشه‌کنده شود.

باشد که غله‌ای که کاشته‌ام از ریشه کنده شود و یا شخص دیگری آن را درو کند.

۹ 9 اگر قلبم به زنی فریفته شده، یا نزد در همسایه خود در کمین نشسته باشم،

اگر شیفتهٔ زن مرد دیگری شده، در کمین او نشسته‌ام،

۱۰ 10 پس زن من برای شخصی دیگرآسیا کند، و دیگران بر او خم شوند.

باشد که همسرم را مرد دیگری تصاحب کند؛

۱۱ 11 زیرا که آن قباحت می‌بود و تقصیری سزاوار حکم داوران.

زیرا این کار زشت سزاوار مجازات است،

۱۲ 12 چونکه این آتشی می‌بود که تا ابدون می‌سوزانید، و تمامی محصول مرا از ریشه می‌کند.

و مانند آتشی جهنمی می‌تواند تمام هستی مرا بسوزاند و از بین ببرد.

۱۳ 13 اگر دعوی بنده و کنیز خود را ردمی کردم، هنگامی که بر من مدعی می‌شدند.

اگر نسبت به غلام یا کنیز خود بی‌انصافی می‌کردم، وقتی که از من شکایت داشتند،

۱۴ 14 پس چون خدا به ضد من برخیزد چه خواهم کرد؟ و هنگامی که تفتیش نماید به او چه جواب خواهم داد؟

چگونه می‌توانستم با خدا روبرو شوم؟ و هنگامی که در این باره از من سؤال می‌کرد، چه جوابی می‌دادم؟

۱۵ 15 آیا آن کس که مرا در رحم آفریداو را نیز نیافرید؟ و آیا کس واحد، ما را در رحم نسرشت؟

چون هم من و هم خدمتگزارانم، به دست یک خدا سرشته شده‌ایم.

۱۶ 16 «اگر مراد مسکینان را از ایشان منع نموده باشم، و چشمان بیوه‌زنان را تار گردانیده،

هرگز از کمک کردن به فقرا کوتاهی نکرده‌ام. هرگز نگذاشته‌ام بیوه‌زنی در ناامیدی بماند،

۱۷ 17 اگرلقمه خود را به تنهایی خورده باشم، و یتیم از آن تناول ننموده،

یا یتیمی گرسنگی بکشد، بلکه خوراک خود را با آنها قسمت کرده‌ام

۱۸ 18 و حال آنکه او از جوانیم با من مثل پدر پرورش می‌یافت، و از بطن مادرم بیوه‌زن را رهبری می‌نمودم.

و تمام عمر خود را صرف نگهداری از آنها نموده‌ام.

۱۹ 19 اگر کسی را از برهنگی هلاک دیده باشم، و مسکین را بدون پوشش،

اگر کسی را می‌دیدم که لباس ندارد و از سرما می‌لرزد،

۲۰ 20 اگر کمرهای او مرا برکت نداده باشد، و از پشم گوسفندان من گرم نشده،

لباسی از پشم گوسفندانم به او می‌دادم تا از سرما در امان بماند و او با تمام وجود برای من دعای خیر می‌کرد.

۲۱ 21 اگر دست خود را بر یتیم بلند کرده باشم، هنگامی که اعانت خود را دردروازه می‌دیدم،

اگر من با استفاده از نفوذی که در دادگاه داشته‌ام حق یتیمی را پایمال نموده باشم

۲۲ 22 پس بازوی من از کتفم بیفتد، و ساعدم از قلم آن شکسته شود.

بازویم از کتفم بیفتد و دستم بشکند.

۲۳ 23 زیرا که هلاکت از خدا برای من ترس می‌بود و به‌سبب کبریایی او توانایی نداشتم.

هرگز جرأت نمی‌کردم چنین کاری را انجام دهم، زیرا از مجازات و عظمت خدا می‌ترسیدم.

۲۴ 24 اگر طلا را امیدخود می‌ساختم و به زر خالص می‌گفتم تو اعتمادمن هستی،

هرگز به طلا و نقره تکیه نکرده‌ام

۲۵ 25 اگر از فراوانی دولت خویش شادی می‌نمودم، و از اینکه دست من بسیار کسب نموده بود،

و شادی من متکی به مال و ثروت نبوده است.

۲۶ 26 اگر چون آفتاب می‌تابید بر آن نظرمی کردم و بر ماه، هنگامی که با درخشندگی سیرمی کرد.

هرگز فریفتهٔ خورشید تابان و ماه درخشان نشده‌ام و آنها را از دور نبوسیده و پرستش نکرده‌ام؛

۲۷ 27 و دل من خفیه فریفته می‌شد و دهانم دستم را می‌بوسید.

۲۸ 28 این نیز گناهی مستوجب قصاص می‌بود زیرا خدای متعال را منکرمی شدم.

چون اگر مرتکب چنین کارهایی شده بودم مفهومش این بود که خدای متعال را انکار کرده‌ام، و چنین گناهی بی‌سزا نمی‌ماند.

۲۹ 29 اگر از مصیبت دشمن خود شادی می‌کردم یا حینی که بلا به او عارض می‌شد وجدمی نمودم،

هرگز از مصیبت دشمن شادی نکرده‌ام،

۳۰ 30 و حال آنکه زبان خود را از گناه ورزیدن بازداشته، بر جان او لعنت را سوال ننمودم.

هرگز آنها را نفرین نکرده‌ام و زبانم را از این گناه باز داشته‌ام.

۳۱ 31 اگر اهل خیمه من نمی گفتند: کیست که از گوشت او سیر نشده باشد،

هرگز نگذاشته‌ام خدمتگزارانم گرسنه بمانند.

۳۲ 32 غریب درکوچه شب را به‌سر نمی برد و در خود را به روی مسافر می‌گشودم.

هرگز نگذاشته‌ام غریبه‌ای شب را در کوچه بخوابد، بلکه در خانهٔ خود را به روی او باز گذاشته‌ام.

۳۳ 33 اگر مثل آدم، تقصیر خود رامی پوشانیدم و عصیان خویش را در سینه خودمخفی می‌ساختم،

هرگز مانند دیگران به خاطر ترس از سرزنش مردم، سعی نکرده‌ام گناهانم را پنهان سازم و خاموش در داخل خانهٔ خود بنشینم.

۳۴ 34 از این جهت که از انبوه کثیرمی ترسیدم و اهانت قبایل مرا هراسان می‌ساخت، پس ساکت مانده، از در خود بیرون نمی رفتم.

۳۵ 35 کاش کسی بود که مرا می‌شنید، اینک امضای من حاضر است. پس قادر مطلق مرا جواب دهد. و اینک کتابتی که مدعی من نوشته است.

ای کاش کسی پیدا می‌شد که به حرفهایم گوش بدهد! من دفاعیهٔ خود را تقدیم می‌کنم. بگذار قادر مطلق جواب مرا بدهد و اتهاماتی را که به من نسبت داده شده به من نشان دهد،

۳۶ 36 یقین که آن را بر دوش خود برمی داشتم و مثل تاج برخود می‌بستم.

و من آنها را مانند تاجی بر سر می‌گذارم!

۳۷ 37 شماره قدمهای خود را برای اوبیان می‌کردم و مثل امیری به او تقرب می‌جستم.

تمام کارهایی را که کرده‌ام برای او تعریف می‌کنم و سربلند در حضور او می‌ایستم.

۳۸ 38 اگر زمین من بر من فریاد می‌کرد و مرزهایش با هم گریه می‌کردند،

اگر زمینی که در آن کشت می‌کنم مرا متهم سازد به اینکه صاحبش را کشته‌ام و آن را تصاحب کرده‌ام تا از محصولش استفاده برم،

۳۹ 39 اگر محصولاتش را بدون قیمت می‌خوردم و جان مالکانش را تلف می‌نمودم،

۴۰ 40 پس خارها به عوض گندم وکرکاس به عوض جو بروید.» سخنان ایوب تمام شد.

باشد که در آن زمین به جای گندم، خار و به عوض جو، علفهای هرز بروید. پایان سخنان ایوب.