ایّوب 30

۱ 1 «و اما الان کسانی که از من خردسالترندبر من استهزا می‌کنند، که کراهت می‌داشتم از اینکه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم.

А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.

۲ 2 قوت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت؟ کسانی که توانایی ایشان ضایع شده بود،

А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.

۳ 3 از احتیاج و قحطی بی‌تاب شده، زمین خشک را در ظلمت خرابی و ویرانی می‌خاییدند.

Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;

۴ 4 خبازی را در میان بوته‌ها می‌چیدند، و ریشه شورگیاه نان ایشان بود.

Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.

۵ 5 از میان (مردمان ) رانده می‌شدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهومی کردند.

Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.

۶ 6 در گریوه های وادیها ساکن می‌شدند. در حفره های زمین و در صخره‌ها.

Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.

۷ 7 در میان بوته‌ها عرعر می‌کردند، زیر خارها با هم جمع می‌شدند.

По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.

۸ 8 ابنای احمقان و ابنای مردم بی‌نام، بیرون از زمین رانده می‌گردیدند.

Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.

۹ 9 و اما الان سرود ایشان شده‌ام و از برای ایشان ضرب‌المثل گردیده‌ام.

И њима сам сада песма, и постах им прича.

۱۰ 10 مرا مکروه داشته، از من دورمی شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، بازنمی ایستند.

Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.

۱۱ 11 چونکه زه را بر من باز کرده، مرامبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها کردند.

Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.

۱۲ 12 از طرف راست من انبوه عوام الناس برخاسته، پاهایم را از پیش در می‌برند، و راههای هلاکت خویش را بر من مهیا می‌سازند.

С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.

۱۳ 13 راه مرا خراب کرده، به اذیتم اقدام می‌نمایند، و خود معاونی ندارند.

Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.

۱۴ 14 گویا از ثلمه های وسیع می‌آیند، و ازمیان خرابه‌ها بر من هجوم می‌آورند.

Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.

۱۵ 15 ترسها برمن برگشته، آبروی مرا مثل باد تعاقب می‌کنند، و فیروزی من مثل ابر می‌گذرد.

Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.

۱۶ 16 و الان جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتارنموده است.

И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.

۱۷ 17 شبانگاه استخوانهایم در اندرون من سفته می‌شود، و پیهایم آرام ندارد.

Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.

۱۸ 18 ازشدت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ می‌گیرد.

Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.

۱۹ 19 مرا در گل انداخته است، که مثل خاک و خاکستر گردیده‌ام.

Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.

۲۰ 20 «نزد تو تضرع می‌نمایم و مرا مستجاب نمی کنی، و برمی خیزم و بر من نظر نمی اندازی.

Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.

۲۱ 21 خویشتن را متبدل ساخته، بر من بیرحم شده‌ای، با قوت دست خود به من جفا می‌نمایی.

Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.

۲۲ 22 مرا به باد برداشته، برآن سوار گردانیدی، و مرادر تندباد پراکنده ساختی.

Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.

۲۳ 23 زیرا می‌دانم که مرابه موت باز خواهی گردانید، و به خانه‌ای که برای همه زندگان معین است.

Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.

۲۴ 24 یقین بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد کرد، و چون کسی دربلا گرفتار شود، آیا به این سبب استغاثه نمی کند؟

Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.

۲۵ 25 آیا برای هر مستمندی گریه نمی کردم، و دلم به جهت مسکین رنجیده نمی شد.

Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?

۲۶ 26 لکن چون امید نیکویی داشتم بدی آمد، و چون انتظار نورکشیدم ظلمت رسید.

Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.

۲۷ 27 احشایم می‌جوشد وآرام نمی گیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است.

Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.

۲۸ 28 ماتم‌کنان بی‌آفتاب گردش می‌کنم و درجماعت برخاسته، تضرع می‌نمایم.

Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.

۲۹ 29 برادرشغالان شده‌ام، و رفیق شترمرغ گردیده‌ام.

Брат постах змајевима и друг совама.

۳۰ 30 پوست من سیاه گشته، از من می‌ریزد، واستخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است.

Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.

۳۱ 31 بربط من به نوحه گری مبدل شده و نای من به آواز گریه کنندگان.

Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.