ایّوب 30

۱ 1 «و اما الان کسانی که از من خردسالترندبر من استهزا می‌کنند، که کراهت می‌داشتم از اینکه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم.

But now they who are younger than I in years laugh at me, whose fathers I scorned to put as equals with the dogs of my flocks.

۲ 2 قوت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت؟ کسانی که توانایی ایشان ضایع شده بود،

Yea, what possible use can the strength of their hands be unto me, over whom old age hath passed fruitlessly?

۳ 3 از احتیاج و قحطی بی‌تاب شده، زمین خشک را در ظلمت خرابی و ویرانی می‌خاییدند.

Who suffer for want and famine in solitude; who flee into the wilderness [where all is] darkness, ruin, and desolation;

۴ 4 خبازی را در میان بوته‌ها می‌چیدند، و ریشه شورگیاه نان ایشان بود.

Who crop off mallows by the bushes, and have broom-bush roots as their bread;

۵ 5 از میان (مردمان ) رانده می‌شدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهومی کردند.

Who are driven forth from among [men], who are shouted after as though they were thieves,

۶ 6 در گریوه های وادیها ساکن می‌شدند. در حفره های زمین و در صخره‌ها.

To dwell in the caverns of the valleys, in holes of the earth, and on naked cliffs.

۷ 7 در میان بوته‌ها عرعر می‌کردند، زیر خارها با هم جمع می‌شدند.

Among the bushes they shriek; under briers they are huddled together,

۸ 8 ابنای احمقان و ابنای مردم بی‌نام، بیرون از زمین رانده می‌گردیدند.

The children of the worthless, yea, the children of the nameless, who were outcasts from the land.

۹ 9 و اما الان سرود ایشان شده‌ام و از برای ایشان ضرب‌المثل گردیده‌ام.

But now I am become their song, and I am become a byword unto them.

۱۰ 10 مرا مکروه داشته، از من دورمی شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، بازنمی ایستند.

They loathe me, they keep themselves far from me, and from my face they withhold not their spittle.

۱۱ 11 چونکه زه را بر من باز کرده، مرامبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها کردند.

Because he hath loosened the cord of my bow, and afflicted me, they have also cast off the bridle before me.

۱۲ 12 از طرف راست من انبوه عوام الناس برخاسته، پاهایم را از پیش در می‌برند، و راههای هلاکت خویش را بر من مهیا می‌سازند.

Against my right hand rise up this swarm of worthless youths: they push away my feet, and they level against me their calamity-bringing paths.

۱۳ 13 راه مرا خراب کرده، به اذیتم اقدام می‌نمایند، و خود معاونی ندارند.

They destroy my footpath, they help forward my downfall, without any one to aid them.

۱۴ 14 گویا از ثلمه های وسیع می‌آیند، و ازمیان خرابه‌ها بر من هجوم می‌آورند.

As [through] a broad breach they come: amidst a loud noise they rolled themselves along.

۱۵ 15 ترسها برمن برگشته، آبروی مرا مثل باد تعاقب می‌کنند، و فیروزی من مثل ابر می‌گذرد.

Terrors have turned their face against me; they chase like the wind my glory: and like a cloud is my happiness passed away.

۱۶ 16 و الان جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتارنموده است.

And now my soul is poured out over me; the days of affliction have seized on me;

۱۷ 17 شبانگاه استخوانهایم در اندرون من سفته می‌شود، و پیهایم آرام ندارد.

All night it holloweth out my bones out of my body; and my pursuers take no rest.

۱۸ 18 ازشدت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ می‌گیرد.

Through the Almlghty's power is my garment made unknown: like the opening of my coat hath he enclosed me.

۱۹ 19 مرا در گل انداخته است، که مثل خاک و خاکستر گردیده‌ام.

He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.

۲۰ 20 «نزد تو تضرع می‌نمایم و مرا مستجاب نمی کنی، و برمی خیزم و بر من نظر نمی اندازی.

I cry aloud unto thee, but thou answerest me not: I stand up, and thou fixest thy regard against me.

۲۱ 21 خویشتن را متبدل ساخته، بر من بیرحم شده‌ای، با قوت دست خود به من جفا می‌نمایی.

Thou art changed into a cruel master toward me: with the strength of thy hand thou assailest me.

۲۲ 22 مرا به باد برداشته، برآن سوار گردانیدی، و مرادر تندباد پراکنده ساختی.

Thou liftest me up to the wind; thou causest me to pass away, and dissolvest in me all wise counsel.

۲۳ 23 زیرا می‌دانم که مرابه موت باز خواهی گردانید، و به خانه‌ای که برای همه زندگان معین است.

For I know that thou wilt bring me back to death, and to the house of assembly for all the living.

۲۴ 24 یقین بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد کرد، و چون کسی دربلا گرفتار شود، آیا به این سبب استغاثه نمی کند؟

But doth not a man stretch out his hand among ruins? or doth one not cry out therefrom [for help] when he meeteth his downfall?

۲۵ 25 آیا برای هر مستمندی گریه نمی کردم، و دلم به جهت مسکین رنجیده نمی شد.

Did I not weep for him that was hard pressed by misfortune? was not my soul grieved for the needy?

۲۶ 26 لکن چون امید نیکویی داشتم بدی آمد، و چون انتظار نورکشیدم ظلمت رسید.

That I hoped for good, but there came evil; and I waited for light, and there came darkness!

۲۷ 27 احشایم می‌جوشد وآرام نمی گیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است.

My bowels heave, and rest not: the days of affliction have overcome me.

۲۸ 28 ماتم‌کنان بی‌آفتاب گردش می‌کنم و درجماعت برخاسته، تضرع می‌نمایم.

I walk about mournfully without sunlight: when I rise up, in the assembly, I cry with pain.

۲۹ 29 برادرشغالان شده‌ام، و رفیق شترمرغ گردیده‌ام.

I am a brother to [howling] monsters, and a companion to ostriches.

۳۰ 30 پوست من سیاه گشته، از من می‌ریزد، واستخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است.

My skin hangeth down black from me, and my bones are burnt from heat.

۳۱ 31 بربط من به نوحه گری مبدل شده و نای من به آواز گریه کنندگان.

And thus is changed to mourning my harp, and my pipe to the sound of weeping.