ایّوب 3

۱ 1 و بعد از آن ایوب دهان خود را باز کرده، روز خود را نفرین کرد.

After this, Job opened his mouth and cursed the day he was born.

۲ 2 و ایوب متکلم شده، گفت:

He said,

۳ 3 «روزی که در آن متولد شدم، هلاک شود و شبی که گفتند مردی در رحم قرار گرفت،

“May the day on which I was born perish, the night that said, 'A boy has been conceived.'

۴ 4 آن روز تاریکی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنانکند و روشنایی بر او نتابد.

May that day be dark; may not God from above call it to mind, neither may the sun shine on it.

۵ 5 تاریکی و سایه موت، آن را به تصرف آورند. ابر بر آن ساکن شود. کسوفات روز آن را بترساند.

May darkness and the shadow of death claim it for their own. May a cloud live over it; may everything that makes the day black truly terrify it.

۶ 6 و آن شب را ظلمت غلیظ فرو‌گیرد و در میان روزهای سال شادی نکند، و به شماره ماهها داخل نشود.

As for that night, may thick darkness seize it. May it not rejoice among the days of the year; may it not come into the number of the months.

۷ 7 اینک آن شب نازاد باشد. و آواز شادمانی در آن شنیده نشود.

See, may that night be barren; may no joyful voice come into it.

۸ 8 لعنت کنندگان روز، آن را نفرین نمایند، که در برانگیزانیدن لویاتان ماهر می‌باشند.

May they curse that day, those who know how to wake up Leviathan.

۹ 9 ستارگان شفق آن، تاریک گردد و انتظار نوربکشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند،

May the stars of that day's dawn be dark. May that day look for light, but find none; neither may it see the eyelids of the dawn,

۱۰ 10 چونکه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقت را ازچشمانم مستور نساخت.

because it did not shut up the doors of my mother's womb, and because it did not hide trouble from my eyes.

۱۱ 11 «چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شکم بیرون آمدم چرا جان ندادم؟

Why did I not die when I came out from the womb? Why did I not give up my spirit when my mother bore me?

۱۲ 12 چرا زانوها مراقبول کردند، و پستانها تا مکیدم؟

Why did her knees welcome me? Why did her breasts receive me so that I should suck?

۱۳ 13 زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم واستراحت می‌یافتم.

For now I would have been lying down quietly. I would have slept and been at rest

۱۴ 14 با پادشاهان و مشیران جهان، که خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند،

with kings and counselors of the earth, who built up tombs for themselves that are now in ruins.

۱۵ 15 یابا سروران که طلا داشتند، و خانه های خود را ازنقره پر ساختند.

Or I would have been lying with princes who once had gold, who had filled their houses with silver.

۱۶ 16 یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچه هایی که روشنایی را ندیدند.

Or perhaps I would have been stillborn, like infants that never see the light.

۱۷ 17 در آنجا شریران از شورش باز می‌ایستند، و درآنجا خستگان می‌آرامند،

There the wicked cease from trouble; there the weary are at rest.

۱۸ 18 در آنجا اسیران دراطمینان با هم ساکنند، و آواز کارگذاران رانمی شنوند.

There the prisoners are at ease together; they do not hear the voice of the slave driver.

۱۹ 19 کوچک و بزرگ در آنجا یک‌اند. وغلام از آقایش آزاد است.

Both small and great people are there; the servant is free from his master there.

۲۰ 20 چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ جانان؟

Why is light given to him who is in misery? Why is life given to the one who is bitter in soul,

۲۱ 21 که انتظار موت را می‌کشند و یافت نمی شود، و برای آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها.

to one who longs for death without it coming; to one who digs for death more than for hidden treasure?

۲۲ 22 که شادی وابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر رامی یابند؟

Why is light given to one who rejoices very much and is glad when he finds the grave?

۲۳ 23 چرا نور داده می‌شود به کسی‌که راهش مستور است، که خدا اطرافش را مستورساخته است؟

Why is light given to a man whose way is hidden, a man whom God has hedged in?

۲۴ 24 زیرا که ناله من، پیش از خوراکم می‌آید و نعره من، مثل آب ریخته می‌شود،

For my sighing happens instead of eating; my groaning is poured out like water.

۲۵ 25 زیرا ترسی که از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید.

For the thing that I feared has come on me; what I was afraid of has come to me.

۲۶ 26 مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم وپریشانی بر من آمد.»

I am not at ease, I am not quiet, and I have no rest; trouble comes instead.”