ایّوب 3

۱ 1 و بعد از آن ایوب دهان خود را باز کرده، روز خود را نفرین کرد.

After this, opened Job his mouth, and cursed his day.

۲ 2 و ایوب متکلم شده، گفت:

So then Job began, and said:

۳ 3 «روزی که در آن متولد شدم، هلاک شود و شبی که گفتند مردی در رحم قرار گرفت،

Perish, the day wherein I was born, and the night it was said, Lo! a manchild!

۴ 4 آن روز تاریکی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنانکند و روشنایی بر او نتابد.

That day, be it darkness, —Let not God enquire after it from above, May there shine upon it no clear beam:

۵ 5 تاریکی و سایه موت، آن را به تصرف آورند. ابر بر آن ساکن شود. کسوفات روز آن را بترساند.

Let darkness and death-shade buy it back, May there settle down upon it a cloud, Let a day’s dark eclipse cause it terror:

۶ 6 و آن شب را ظلمت غلیظ فرو‌گیرد و در میان روزهای سال شادی نکند، و به شماره ماهها داخل نشود.

That night, darkness take it, —May it not rejoice among the days of the year, Into the number of months, let it not enter.

۷ 7 اینک آن شب نازاد باشد. و آواز شادمانی در آن شنیده نشود.

Lo! that night, be it barren, Let no joyous shouting enter therein:

۸ 8 لعنت کنندگان روز، آن را نفرین نمایند، که در برانگیزانیدن لویاتان ماهر می‌باشند.

Let day-cursers denounce it, Those skilled in rousing the dragon of the sky:

۹ 9 ستارگان شفق آن، تاریک گردد و انتظار نوربکشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند،

Darkened be the stars of its twilight, —Let it wait for light, and there be none, neither let it see the eyelashes of the dawn:

۱۰ 10 چونکه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقت را ازچشمانم مستور نساخت.

Because it closed not the doors of the womb wherein I was, and so hid trouble from mine eyes.

۱۱ 11 «چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شکم بیرون آمدم چرا جان ندادم؟

Wherefore, in the womb, did I not die? From the womb, come forth and cease to breathe?

۱۲ 12 چرا زانوها مراقبول کردند، و پستانها تا مکیدم؟

For what reason, were there prepared for me—knees? and why—breasts, that I might suck?

۱۳ 13 زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم واستراحت می‌یافتم.

Surely, at once, had I lain down, and been quiet, I had fallen asleep, then, had I been at rest:

۱۴ 14 با پادشاهان و مشیران جهان، که خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند،

With kings, and counselors of the earth, who had built them pyramids:

۱۵ 15 یابا سروران که طلا داشتند، و خانه های خود را ازنقره پر ساختند.

Or with rulers possessing, gold, —Who had filled their houses with silver:

۱۶ 16 یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچه هایی که روشنایی را ندیدند.

Or that, like an untimely birth hidden away, I had not come into being, like infants that never saw light:

۱۷ 17 در آنجا شریران از شورش باز می‌ایستند، و درآنجا خستگان می‌آرامند،

There, the lawless, cease from raging, and there the toil-worn are at rest:

۱۸ 18 در آنجا اسیران دراطمینان با هم ساکنند، و آواز کارگذاران رانمی شنوند.

At once are prisoners at peace, they hear not the voice of a driver:

۱۹ 19 کوچک و بزرگ در آنجا یک‌اند. وغلام از آقایش آزاد است.

Small and great, there, they are, and, the slave, is free from his master.

۲۰ 20 چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ جانان؟

Wherefore give, to the wretched, light? Or, life, to the embittered in soul?—

۲۱ 21 که انتظار موت را می‌کشند و یافت نمی شود، و برای آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها.

Who long for death, and it is not, And have digged for it, beyond hid treasures:

۲۲ 22 که شادی وابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر رامی یابند؟

Who rejoice unto exultation, Are glad, when they can find the grave:

۲۳ 23 چرا نور داده می‌شود به کسی‌که راهش مستور است، که خدا اطرافش را مستورساخته است؟

To a man, whose way is concealed, And GOD hath straitly enclosed him?

۲۴ 24 زیرا که ناله من، پیش از خوراکم می‌آید و نعره من، مثل آب ریخته می‌شود،

For, in the face of my food, my sighing, cometh in, and, poured out like the water, are my groans:

۲۵ 25 زیرا ترسی که از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید.

For, a dread, I dreaded, and it hath come upon me, and, that from which I shrank, hath overtaken me.

۲۶ 26 مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم وپریشانی بر من آمد.»

I was not careless, nor was I secure, nor had I settled down, —when there came—consternation!