ایّوب 3

۱ 1 و بعد از آن ایوب دهان خود را باز کرده، روز خود را نفرین کرد.

After this Job opened his mouth, and cursed his day,

۲ 2 و ایوب متکلم شده، گفت:

And he said:

۳ 3 «روزی که در آن متولد شدم، هلاک شود و شبی که گفتند مردی در رحم قرار گرفت،

Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said: A man child is conceived.

۴ 4 آن روز تاریکی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنانکند و روشنایی بر او نتابد.

Let that day be turned into darkness, let not God regard it from above, and let not the light shine upon it.

۵ 5 تاریکی و سایه موت، آن را به تصرف آورند. ابر بر آن ساکن شود. کسوفات روز آن را بترساند.

Let darkness, and the shadow of death cover it, let a mist overspread it, and let it be wrapped up in bitterness.

۶ 6 و آن شب را ظلمت غلیظ فرو‌گیرد و در میان روزهای سال شادی نکند، و به شماره ماهها داخل نشود.

Let a darksome whirlwind seize upon that night, let it not be counted in the days of the year, nor numbered in the months.

۷ 7 اینک آن شب نازاد باشد. و آواز شادمانی در آن شنیده نشود.

Let that night be solitary, and not worthy of praise.

۸ 8 لعنت کنندگان روز، آن را نفرین نمایند، که در برانگیزانیدن لویاتان ماهر می‌باشند.

Let them curse it who curse the day. who are ready to raise up a leviathan:

۹ 9 ستارگان شفق آن، تاریک گردد و انتظار نوربکشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند،

Let the stars be darkened with the mist thereof: let it expect light and not see it, nor the rising of the dawning of the day:

۱۰ 10 چونکه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقت را ازچشمانم مستور نساخت.

Because it shut not up the doors of the womb that bore me, nor took away evils from my eyes.

۱۱ 11 «چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شکم بیرون آمدم چرا جان ندادم؟

Why did I not die in the womb, why did I not perish when I came out of the belly?

۱۲ 12 چرا زانوها مراقبول کردند، و پستانها تا مکیدم؟

Why received upon the knees? why suckled at the breasts?

۱۳ 13 زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم واستراحت می‌یافتم.

For now I should have been asleep and still, and should have rest in my sleep.

۱۴ 14 با پادشاهان و مشیران جهان، که خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند،

With kings and consuls of the earth, who build themselves solitudes:

۱۵ 15 یابا سروران که طلا داشتند، و خانه های خود را ازنقره پر ساختند.

Or with princes, that possess gold, and All their houses with silver:

۱۶ 16 یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچه هایی که روشنایی را ندیدند.

Or as a hidden untimely birth I should not be, or as they that being conceived have not seen the light.

۱۷ 17 در آنجا شریران از شورش باز می‌ایستند، و درآنجا خستگان می‌آرامند،

There the wicked cease from tumult, and there the wearied in strength are at rest.

۱۸ 18 در آنجا اسیران دراطمینان با هم ساکنند، و آواز کارگذاران رانمی شنوند.

And they sometime bound together without disquiet, have not heard the voice of the oppressor.

۱۹ 19 کوچک و بزرگ در آنجا یک‌اند. وغلام از آقایش آزاد است.

The small and great are there, and the servant is free from his master.

۲۰ 20 چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ جانان؟

Why is light given to him that is in misery, and life to them that are in bitterness of soul?

۲۱ 21 که انتظار موت را می‌کشند و یافت نمی شود، و برای آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها.

That look for death, and it cometh not, as they that dig for a treasure:

۲۲ 22 که شادی وابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر رامی یابند؟

And they rejoice exceedingly when they have found the grave.

۲۳ 23 چرا نور داده می‌شود به کسی‌که راهش مستور است، که خدا اطرافش را مستورساخته است؟

To a man whose way is hidden, and God hath surrounded him with darkness?

۲۴ 24 زیرا که ناله من، پیش از خوراکم می‌آید و نعره من، مثل آب ریخته می‌شود،

Before I eat I sigh: and as overflowing waters, so is my roaring:

۲۵ 25 زیرا ترسی که از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید.

For the fear which I feared hath come upon me: and that which I was afraid of, hath befallen me.

۲۶ 26 مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم وپریشانی بر من آمد.»

Have I not dissembled? have I not kept silence? have I not been quiet? and indignation is come upon me.