ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Job continua son discours sentencieux, et dit:

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Oh! que ne suis-je comme aux mois d'autrefois, comme au jour où Dieu me gardait,

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

Quand son flambeau luisait sur ma tête, quand je marchais à sa lumière dans les ténèbres;

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

Comme aux jours de mon automne, quand l'amitié de Dieu veillait sur ma tente;

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes jeunes gens m'entouraient;

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

Quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher se fondait près de moi en torrent d'huile!

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

Quand je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que je me faisais préparer un siège dans la place publique,

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

Les jeunes gens, me voyant, se retiraient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

Des princes s'arrêtaient de parler, et mettaient la main sur leur bouche.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

La voix des chefs s'éteignait, et leur langue s'attachait à leur palais.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

Car l'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, et l'œil qui me voyait me rendait témoignage.

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Car je délivrais l'affligé qui criait, et l'orphelin qui n'avait personne pour le secourir.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

La bénédiction de celui qui s'en allait périr venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

Je me revêtais de la justice, et elle se revêtait de moi. Mon équité était mon manteau et ma tiare.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

J'étais les yeux de l'aveugle, et les pieds du boiteux.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

J'étais le père des pauvres, et j'étudiais à fond la cause de l'inconnu.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

Je brisais les mâchoires de l'injuste, et j'arrachais la proie d'entre ses dents.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Et je disais: Je mourrai avec mon nid, et je multiplierai mes jours comme le phénix.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

Ma racine sera exposée à l'eau, et la rosée passera la nuit dans mes branches.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

Ma gloire se renouvellera en moi, et mon arc se renforcera dans ma main.

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

On m'écoutait, on attendait et on se taisait, jusqu'à ce que j'eusse donné mon avis.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

Après que j'avais parlé, on ne répliquait pas, et ma parole découlait goutte à goutte sur eux.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

Ils m'attendaient comme la pluie, et ils ouvraient leur bouche comme pour une ondée tardive.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

Je souriais quand ils étaient désespérés; et ils n'altéraient pas la sérénité de mon visage.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

J'aimais à aller avec eux, et je m'asseyais à leur tête; je siégeais comme un roi au milieu de ses gardes, comme un consolateur au milieu des affligés.