ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Job reprit encore son discours et dit:

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Oh! Qui me rendra les mois d’autrefois, les jours où Dieu veillait à ma garde;

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

quand sa lampe brillait sur ma tête, et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

Tel que j’étais aux jours de mon âge mûr, quand Dieu me visitait familièrement dans ma tente,

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes fils m’entouraient;

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher me versait des flots d’huile!

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

Lorsque je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que j’établissais mon siège sur la place publique,

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

en me voyant, les jeunes gens se cachaient, les vieillards se levaient et se tenaient debout.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

Les princes retenaient leurs paroles, et mettaient leur main sur la bouche.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

La voix des chefs restait muette, leur langue s’attachait à leur palais.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

L’oreille qui m’entendait me proclamait heureux, l’œil qui me voyait me rendait témoignage.

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, et l’orphelin dénué de tout appui.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, je remplissais de joie le cœur de la veuve.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

Je me revêtais de la justice comme d’un vêtement, mon équité était mon manteau et mon turban.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

J’étais l’œil de l’aveugle, et le pied du boiteux.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

J’étais le père des pauvres, j’examinais avec soin la cause de l’inconnu.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

Je brisais la mâchoire de l’injuste, et j’arrachais sa proie d’entre les dents.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Je disais: « Je mourrai dans mon nid, j’aurai des jours nombreux comme le sable.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

Mes racines s’étendent vers les eaux, la rosée passe la nuit dans mon feuillage.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

Ma gloire reverdira sans cesse, et mon arc reprendra sa vigueur dans ma main. »

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

On m’écoutait et l’on attendait, on recueillait en silence mon avis.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

Après que j’avais parlé, personne n’ajoutait rien; ma parole coulait sur eux comme la rosée.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

Ils m’attendaient comme on attend la pluie; ils ouvraient la bouche comme aux ondées du printemps.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

Si je leur souriais, ils ne pouvaient le croire; ils recueillaient avidement ce signe de faveur.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

Quand j’allais vers eux, j’avais la première place, je siégeais comme un roi entouré de sa troupe, comme un consolateur au milieu des affligés.