ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Job again took up his parable, and said,

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

"Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

as I was in the ripeness of my days, when the friendship of God was in my tent,

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

when Shaddai was yet with me, and my children were around me,

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

when I went forth to the city gate, when I prepared my seat in the street.

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

For when the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it commended me:

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had none to help him,

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow's heart to sing for joy.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

I was eyes to the blind, and feet to the lame.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

I was a father to the needy. The cause of him who I did not know, I searched out.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

I broke the jaws of the unrighteous, and plucked the prey out of his teeth.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Then I said, 'I shall die in my own house, I shall number my days as the sand.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.'

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

"Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

After my words they did not speak again. My speech fell on them.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

I smiled on them when they had no confidence. They did not reject the light of my face.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.