ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Job vervolgde zijn rede, en sprak

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.