ایّوب 19

۱ 1 پس ایوب در جواب گفت:

And Job answereth and saith: —

۲ 2 «تا به کی جان مرا می‌رنجانید؟ و مرا به سخنان خود فرسوده می‌سازید؟

Till when do ye afflict my soul, And bruise me with words?

۳ 3 این ده مرتبه است که مرا مذمت نمودید، و خجالت نمی کشید که با من سختی می‌کنید؟

These ten times ye put me to shame, ye blush not. Ye make yourselves strange to me —

۴ 4 و اگر فی الحقیقه خطا کرده‌ام، خطای من نزد من می‌ماند.

And also — truly, I have erred, With me doth my error remain.

۵ 5 اگر فی الواقع بر من تکبر نمایید و عار مرا بر من اثبات کنید،

If, truly, over me ye magnify yourselves, And decide against me my reproach;

۶ 6 پس بدانید که خدا دعوی مرا منحرف ساخته، و به دام خود مرا احاطه نموده است.

Know now, that God turned me upside down, And His net against me hath set round,

۷ 7 اینک از ظلم، تضرع می‌نمایم و مستجاب نمی شوم و استغاثه می‌کنم و دادرسی نیست.

Lo, I cry out — violence, and am not answered, I cry aloud, and there is no judgment.

۸ 8 طریق مرا حصارنموده است که از آن نمی توانم گذشت و برراههای من تاریکی را گذارده است.

My way He hedged up, and I pass not over, And on my paths darkness He placeth.

۹ 9 جلال مرا ازمن کنده است و تاج را از سر من برداشته،

Mine honour from off me He hath stripped, And He turneth the crown from my head.

۱۰ 10 مرا ازهر طرف خراب نموده، پس هلاک شدم. و مثل درخت، ریشه امید مرا کنده است.

He breaketh me down round about, and I go, And removeth like a tree my hope.

۱۱ 11 غضب خودرا بر من افروخته، و مرا یکی از دشمنان خودشمرده است.

And He kindleth against me His anger, And reckoneth me to Him as His adversaries.

۱۲ 12 فوجهای او با هم می‌آیند و راه خود را بر من بلند می‌کنند و به اطراف خیمه من اردو می‌زنند.

Come in do His troops together, And they raise up against me their way, And encamp round about my tent.

۱۳ 13 «برادرانم را از نزد من دور کرده است وآشنایانم از من بالکل بیگانه شده‌اند.

My brethren from me He hath put far off, And mine acquaintances surely Have been estranged from me.

۱۴ 14 خویشانم مرا ترک نموده و آشنایانم مرا فراموش کرده‌اند.

Ceased have my neighbours And my familiar friends have forgotten me,

۱۵ 15 نزیلان خانه‌ام و کنیزانم مرا غریب می‌شمارند، و در نظر ایشان بیگانه شده‌ام.

Sojourners of my house and my maids, For a stranger reckon me: An alien I have been in their eyes.

۱۶ 16 غلام خود راصدا می‌کنم و مرا جواب نمی دهد، اگر‌چه او را به دهان خود التماس بکنم.

To my servant I have called, And he doth not answer, With my mouth I make supplication to him.

۱۷ 17 نفس من نزد زنم مکروه شده است و تضرع من نزد اولاد رحم مادرم.

My spirit is strange to my wife, And my favours to the sons of my [mother's] womb.

۱۸ 18 بچه های کوچک نیز مرا حقیرمی شمارند و چون برمی خیزم به ضد من حرف می‌زنند.

Also sucklings have despised me, I rise, and they speak against me.

۱۹ 19 همه اهل مشورتم از من نفرت می‌نمایند، و کسانی را که دوست می‌داشتم از من برگشته‌اند.

Abominate me do all the men of my counsel, And those I have loved, Have been turned against me.

۲۰ 20 استخوانم به پوست و گوشتم چسبیده است، و با پوست دندانهای خودخلاصی یافته‌ام.

To my skin and to my flesh Cleaved hath my bone, And I deliver myself with the skin of my teeth.

۲۱ 21 بر من ترحم کنید! ترحم کنیدشما‌ای دوستانم! زیرا دست خدا مرا لمس نموده است.

Pity me, pity me, ye my friends, For the hand of God hath stricken against me.

۲۲ 22 چرا مثل خدا بر من جفا می‌کنید وازگوشت من سیر نمی شوید.

Why do you pursue me as God? And with my flesh are not satisfied?

۲۳ 23 کاش که سخنانم الان نوشته می‌شد! کاش که در کتابی ثبت می‌گردید،

Who doth grant now, That my words may be written? Who doth grant that in a book they may be graven?

۲۴ 24 و با قلم آهنین و سرب بر صخره‌ای تا به ابد کنده می‌شد!

With a pen of iron and lead — For ever in a rock they may be hewn.

۲۵ 25 و من می‌دانم که ولی من زنده است، و در ایام آخر، بر زمین خواهدبرخاست.

That — I have known my Redeemer, The Living and the Last, For the dust he doth rise.

۲۶ 26 و بعد از آنکه این پوست من تلف شود، بدون جسدم نیز خدا را خواهم دید.

And after my skin hath compassed this [body], Then from my flesh I see God:

۲۷ 27 ومن او را برای خود خواهم دید. و چشمان من بر اوخواهد نگریست و نه چشم دیگری. اگر‌چه گرده هایم در اندرونم تلف شده باشد.

Whom I — I see on my side, And mine eyes have beheld, and not a stranger, Consumed have been my reins in my bosom.

۲۸ 28 اگربگویید چگونه بر او جفا نماییم و حال آنگاه اصل امر در من یافت می‌شود.

But ye say, 'Why do we pursue after him?' And the root of the matter hath been found in me.

۲۹ 29 پس از شمشیربترسید، زیرا که سزاهای شمشیر غضبناک است، تا دانسته باشید که داوری خواهد بود.»

Be ye afraid because of the sword, For furious [are] the punishments of the sword, That ye may know that [there is] a judgment.