ایّوب 19

۱ 1 پس ایوب در جواب گفت:

But Job answered by saying:

۲ 2 «تا به کی جان مرا می‌رنجانید؟ و مرا به سخنان خود فرسوده می‌سازید؟

How long will you afflict my soul and wear me down with words?

۳ 3 این ده مرتبه است که مرا مذمت نمودید، و خجالت نمی کشید که با من سختی می‌کنید؟

So, ten times you confound me and are not ashamed to oppress me.

۴ 4 و اگر فی الحقیقه خطا کرده‌ام، خطای من نزد من می‌ماند.

Now, of course, if I have been ignorant, my ignorance will be with me.

۵ 5 اگر فی الواقع بر من تکبر نمایید و عار مرا بر من اثبات کنید،

But you have risen up against me, and you accuse me to my disgrace.

۶ 6 پس بدانید که خدا دعوی مرا منحرف ساخته، و به دام خود مرا احاطه نموده است.

At least now you should understand that God has not afflicted me with a balanced judgment, though he has encompassed me with his scourges.

۷ 7 اینک از ظلم، تضرع می‌نمایم و مستجاب نمی شوم و استغاثه می‌کنم و دادرسی نیست.

Behold, I will cry out, enduring violence, and no one will hear. I will announce loudly, but there is no one who may judge.

۸ 8 طریق مرا حصارنموده است که از آن نمی توانم گذشت و برراههای من تاریکی را گذارده است.

He has hemmed in my path, and I cannot pass; he has added darkness to my difficult path.

۹ 9 جلال مرا ازمن کنده است و تاج را از سر من برداشته،

He has plundered me of my glory, and he has stolen the crown from my head.

۱۰ 10 مرا ازهر طرف خراب نموده، پس هلاک شدم. و مثل درخت، ریشه امید مرا کنده است.

He has destroyed me on every side, and I am lost, and, like an uprooted tree, he has taken away my hope.

۱۱ 11 غضب خودرا بر من افروخته، و مرا یکی از دشمنان خودشمرده است.

His fury has raged against me, and in this way he has treated me like his enemy.

۱۲ 12 فوجهای او با هم می‌آیند و راه خود را بر من بلند می‌کنند و به اطراف خیمه من اردو می‌زنند.

His troops have gathered together, and they have made their way to me, and they have besieged my tabernacle all around.

۱۳ 13 «برادرانم را از نزد من دور کرده است وآشنایانم از من بالکل بیگانه شده‌اند.

He has put my brothers far from me, and my friends have withdrawn from me like strangers.

۱۴ 14 خویشانم مرا ترک نموده و آشنایانم مرا فراموش کرده‌اند.

My kinsmen have forsaken me, and those who knew me, have forgotten me.

۱۵ 15 نزیلان خانه‌ام و کنیزانم مرا غریب می‌شمارند، و در نظر ایشان بیگانه شده‌ام.

The inhabitants of my house and my maidservants treat me just as if I were a stranger, and I have been like a sojourner in their eyes.

۱۶ 16 غلام خود راصدا می‌کنم و مرا جواب نمی دهد، اگر‌چه او را به دهان خود التماس بکنم.

I called my servant, and he did not respond; I pleaded with him with my own mouth.

۱۷ 17 نفس من نزد زنم مکروه شده است و تضرع من نزد اولاد رحم مادرم.

My wife has shuddered at my breath, and I have begged the sons of my loins.

۱۸ 18 بچه های کوچک نیز مرا حقیرمی شمارند و چون برمی خیزم به ضد من حرف می‌زنند.

Even the foolish have looked down on me, and, when I withdrew from them, they spoke ill of me.

۱۹ 19 همه اهل مشورتم از من نفرت می‌نمایند، و کسانی را که دوست می‌داشتم از من برگشته‌اند.

Those who were sometimes my counselors, treat me like an abomination; and he whom I valued the most has turned against me.

۲۰ 20 استخوانم به پوست و گوشتم چسبیده است، و با پوست دندانهای خودخلاصی یافته‌ام.

Since my flesh has been consumed, my bone adheres to my skin, and only my lips have been left around my teeth.

۲۱ 21 بر من ترحم کنید! ترحم کنیدشما‌ای دوستانم! زیرا دست خدا مرا لمس نموده است.

Have mercy on me, have compassion on me, at least you my friends, because the hand of the Lord has touched me.

۲۲ 22 چرا مثل خدا بر من جفا می‌کنید وازگوشت من سیر نمی شوید.

Why do you pursue me just as God does, and satiate yourselves with my flesh?

۲۳ 23 کاش که سخنانم الان نوشته می‌شد! کاش که در کتابی ثبت می‌گردید،

Who will grant to me that my words may be written down? Who will grant to me that they may be inscribed in a book,

۲۴ 24 و با قلم آهنین و سرب بر صخره‌ای تا به ابد کنده می‌شد!

with an iron pen and a plate of lead, or else be carved in stone?

۲۵ 25 و من می‌دانم که ولی من زنده است، و در ایام آخر، بر زمین خواهدبرخاست.

For I know that my Redeemer lives, and on the last day I will rise out of the earth.

۲۶ 26 و بعد از آنکه این پوست من تلف شود، بدون جسدم نیز خدا را خواهم دید.

And I will be enveloped again with my skin, and in my flesh I will see my God.

۲۷ 27 ومن او را برای خود خواهم دید. و چشمان من بر اوخواهد نگریست و نه چشم دیگری. اگر‌چه گرده هایم در اندرونم تلف شده باشد.

It is he whom I myself will see, and he whom my eyes will behold, and no other. This, my hope, has taken rest in my bosom.

۲۸ 28 اگربگویید چگونه بر او جفا نماییم و حال آنگاه اصل امر در من یافت می‌شود.

Why then do you now say: “Let us pursue him, and let us find a basis to speak against him?”

۲۹ 29 پس از شمشیربترسید، زیرا که سزاهای شمشیر غضبناک است، تا دانسته باشید که داوری خواهد بود.»

So then, flee from the face of the sword, for the sword is the avenger of iniquities; but know this: there is to be a judgment.