ایّوب 16

۱ 1 پس ایوب در جواب گفت:

And Job answereth and saith: —

۲ 2 «بسیارچیزها مثل این شنیدم. تسلی دهندگان مزاحم همه شما هستید.

I have heard many such things, Miserable comforters [are] ye all.

۳ 3 آیا سخنان باطل راانتها نخواهد شد؟ و کیست که تو را به جواب دادن تحریک می‌کند؟

Is there an end to words of wind? Or what doth embolden thee that thou answerest?

۴ 4 من نیز مثل شمامی توانستم بگویم، اگر جان شما در جای جان من می‌بود، و سخنها به ضد شما ترتیب دهم، و سرخود را بر شما بجنبانم،

I also, like you, might speak, If your soul were in my soul's stead. I might join against you with words, And nod at you with my head.

۵ 5 لیکن شما را به دهان خود تقویت می‌دادم و تسلی لبهایم غم شما رارفع می‌نمود.

I might harden you with my mouth, And the moving of my lips might be sparing.

۶ 6 «اگر من سخن گویم، غم من رفع نمی گردد؛ واگر ساکت شوم مرا چه راحت حاصل می‌شود؟

If I speak, my pain is not restrained, And I cease — what goeth from me?

۷ 7 لیکن الان او مرا خسته نموده است. تو تمامی جماعت مرا ویران ساخته‌ای.

Only, now, it hath wearied me; Thou hast desolated all my company,

۸ 8 مرا سخت گرفتی و این بر من شاهد شده است. و لاغری من به ضدمن برخاسته، روبرویم شهادت می‌دهد.

And Thou dost loathe me, For a witness it hath been, And rise up against me doth my failure, In my face it testifieth.

۹ 9 در غضب خود مرا دریده و بر من جفا نموده است. دندانهایش را بر من افشرده و مثل دشمنم چشمان خود را بر من تیز کرده است.

His anger hath torn, and he hateth me, He hath gnashed at me with his teeth, My adversary sharpeneth his eyes for me.

۱۰ 10 دهان خود را بر من گشوده‌اند، بر رخسار من به استحقارزده‌اند، به ضد من با هم اجتماع نموده‌اند.

They have gaped on me with their mouth, In reproach they have smitten my cheeks, Together against me they set themselves.

۱۱ 11 خدامرا به‌دست ظالمان تسلیم نموده، و مرا به‌دست شریران افکنده است.

God shutteth me up unto the perverse, And to the hands of the wicked turneth me over.

۱۲ 12 چون در راحت بودم مراپاره پاره کرده است، و گردن مرا گرفته، مرا خردکرده، و مرا برای هدف خود نصب نموده است.

At ease I have been, and he breaketh me, And he hath laid hold on my neck, And he breaketh me in pieces, And he raiseth me to him for a mark.

۱۳ 13 تیرهایش مرا احاطه کرد. گرده هایم را پاره می‌کند و شفقت نمی نماید. و زهره مرا به زمین می‌ریزد.

Go round against me do his archers. He splitteth my reins, and spareth not, He poureth out to the earth my gall.

۱۴ 14 مرا زخم بر زخم، مجروح می‌سازد ومثل جبار، بر من حمله می‌آورد.

He breaketh me — breach upon breach, He runneth upon me as a mighty one.

۱۵ 15 بر پوست خود پلاس دوخته‌ام، و شاخ خود را در خاک خوار نموده‌ام.

Sackcloth I have sewed on my skin, And have rolled in the dust my horn.

۱۶ 16 روی من از گریستن سرخ شده است، و بر مژگانم سایه موت است.

My face is foul with weeping, And on mine eyelids [is] death-shade.

۱۷ 17 اگر‌چه هیچ بی‌انصافی در دست من نیست، و دعای من پاک است.

Not for violence in my hands, And my prayer [is] pure.

۱۸ 18 ‌ای زمین خون مرا مپوشان، واستغاثه مرا آرام نباشد.

O earth, do not thou cover my blood! And let there not be a place for my cry.

۱۹ 19 اینک الان نیز شاهد من در آسمان است، و گواه من در اعلی علیین.

Also, now, lo, in the heavens [is] my witness, And my testifier in the high places.

۲۰ 20 دوستانم مرا استهزا می‌کنند، لیکن چشمانم نزد خدا اشک می‌ریزد.

My interpreter [is] my friend, Unto God hath mine eye dropped:

۲۱ 21 و آیا برای انسان نزدخدا محاجه می‌کند، مثل بنی آدم که برای همسایه خود می‌نماید؟

And he reasoneth for a man with God, And a son of man for his friend.

۲۲ 22 زیرا سالهای اندک سپری می‌شود، پس به راهی که برنمی گردم، خواهم رفت.

When a few years do come, Then a path I return not do I go.