ایّوب 10
| «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم. | ۱ 1 |
Min Sjæl er led ved mit Liv, frit Løb vil jeg give min Klage over ham, i min bitre Sjælenød vil jeg tale,
| به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟ | ۲ 2 |
sige til Gud: Fordøm mig dog ikke, lad mig vide, hvorfor du tvister med mig!
| آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟ | ۳ 3 |
Gavner det dig at øve Vold, at forkaste det Værk, dine Hænder danned, men smile til gudløses Raad?
| آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان می‌بینی؟ | ۴ 4 |
Har du da Kødets Øjne, ser du, som Mennesker ser,
| آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟ | ۵ 5 |
er dine Dage som Menneskets Dage, er dine Aar som Mandens Dage,
| که معصیت مرا تفحص می‌کنی وبرای گناهانم تجسس می‌نمایی؟ | ۶ 6 |
siden du søger efter min Brøde, leder efter min Synd,
| اگر‌چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست. | ۷ 7 |
endskønt du ved, jeg ikke er skyldig; men af din Haand er der ingen Redning!
| «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟ | ۸ 8 |
Dine Hænder gjorde og danned mig først, saa skifter du Sind og gør mig til intet!
| به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟ | ۹ 9 |
Kom i Hu, at du dannede mig som Ler, og til Støv vil du atter gøre mig!
| آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟ | ۱۰ 10 |
Mon du ikke hældte mig ud som Mælk og lod mig skørne som Ost,
| مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی. | ۱۱ 11 |
iklædte mig Hud og Kød og fletted mig sammen med Ben og Sener?
| حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود. | ۱۲ 12 |
Du gav mig Liv og Livskraft, din Omhu vogted min Aand —
| اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکرتو بود. | ۱۳ 13 |
og saa gemte du dog i dit Hjerte paa dette, jeg skønner, dit Øjemed var:
| اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت. | ۱۴ 14 |
Synded jeg, vogted du paa mig og tilgav ikke min Brøde.
| اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را می‌بینم! | ۱۵ 15 |
I Fald jeg forbrød mig, da ve mig! Var jeg retfærdig, jeg skulde dog ikke løfte mit Hoved, men mættes med Skændsel, kvæges med Nød.
| و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت. | ۱۶ 16 |
Knejsed jeg, jog du mig som en Løve, handlede atter ufatteligt med mig;
| گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند. | ۱۷ 17 |
nye Vidner førte du mod mig, øged din Uvilje mod mig, opbød atter en Hær imod mig!
| پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی دید. | ۱۸ 18 |
Hvi drog du mig da af Moders Liv? Jeg burde have udaandet, uset af alle;
| پس می‌بودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم. | ۱۹ 19 |
jeg burde have været som aldrig født, været ført til Graven fra Moders Skød.
| آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم، | ۲۰ 20 |
Er ej mine Livsdage faa? Saa slip mig, at jeg kan kvæges lidt,
| قبل از آنکه بروم به‌جایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت! | ۲۱ 21 |
før jeg for evigt gaar bort til Mørkets og Mulmets Land,
| به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بی‌ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.» | ۲۲ 22 |
Landet med bælgmørkt Mulm, med Mørke og uden Orden, hvor Lyset selv er som Mørket.
