Romerne 4
1 Kva skal me då segja at Abraham, far vår, hev vunne etter kjøtet?
Hanchu, taksa tieng ei richibul Abraham hah i angin mo ei misîr rang ani zoi? Inmo a sinthona a lei intem?
2 For vart Abraham rettferdiggjord av gjerningar, so hev han noko å rosa seg av. Men det hev han ikkje for Gud.
Sintho sika thei intum nirese chu, Abraham'n song rang imini chu a dôn rang kêng, hannirese Pathien mitmua chu ni mak.
3 For kva segjer Skrifti? «Abraham trudde Gud, og det vart rekna honom til rettferd.»
Pathien lekhabu'n imo ati? “Abraham'n Pathien a iema, a taksônna sika han Pathien'n midikin a pom ani,” ati.
4 Men den som held seg til gjerningar, honom vert løni ikkje tilrekna av nåde, men etter skyldnad;
Sinthopu rathaman chu lungkham pêk niloiin lâkâi anga be ani uol, an sinthona an man kêng ani.
5 men den som ikkje held seg til gjerningar, men trur på han som gjer den ugudlege rettferdig, honom vert trui hans rekna til rettferd.
Aniatachu mingei hah an sintho han midika tel nimak ngeia nunsiengei ngâidampu Pathien taksônna sikin kêng ani.
6 Soleis prisar og David det menneskjet sælt som Gud tilreknar rettferd utan gjerningar:
Mi Sintho sika niloia Pathien'n dikna a minchang ngei satvur anni tie, David khom hi anghin a ril:
7 «Sæle er dei som hev misgjerderne sine forlatne og synderne sine yverbreidde.
“An tho minchâinangei ngâidamin a oma, an sietnangei mukhua aom ngei chu, satvur an ni!
8 Sæl er den mann som Herren ikkje tilreknar synd.»
Pumapa'n sietna dôn a be loi ngei chu satvur an ni!”
9 Gjeld no denne sælkingi dei umskorne, eller dei u-umskorne og? For me segjer at trui vart rekna Abraham til rettferd.
Ha satvurna hah sertan ngei rang vai mo? Sertanloi ngei rang khom mo? Abraham'n taksônna sikin dikna achang ei tia.
10 Korleis vart ho då tilrekna honom? då han var umskoren, eller då han hadde fyrehud? Ikkje då han var umskoren, men då han hadde fyrehud,
A sertan mâna chong mo, a tan suole mo? nimak, sertan suole nimaka, sertan mân ani.
11 og han fekk umskjeringsteiknet til innsigle på rettferdi ved den trui som han hadde då han var u-umskoren, av di han skulde vera far til alle dei u-umskorne som trur, so rettferdi kunde verta tilrekna deim og,
A sertan mâna a taksônna sika, Pathien'n thei a minchang minenna ranga sertan kêng ani. Hanchu sertan khom no rese iemna sika Pathien'n thei a minchang ngei ta rangin chu Abraham chu an rathatienga pa ani.
12 og far til dei umskorne, dei som ikkje berre hev umskjering, men og gjeng i fotfaret av den trui som Abraham, far vår, hadde då han var u-umskoren.
Sertan ngei pa khom ani, sertan anni vai sika niloiin ei pa Abraham'n a sertan mâna an taksôn angdêna iemna an nei sika ani.
13 For ikkje ved lovi fekk Abraham eller ætti hans den lovnaden at han skulde vera erving til verdi, men ved tru-rettferd.
Balam jôm sik niloiin, iemna sika thei minchang a lei ni, Pathien'n Abraham kôm, ama le a jâisuon ngeiin rammuol hih la luo an tih, ti a khâm ani.
14 For er dei som held seg til lovi ervingar, so hev trui vorte gagnlaus og lovnaden til inkjes;
Balam jôm hih rochon luona anînchu, taksônna hih akorong nîng ata, chongkhâm khom hah kâmomloi ani, tina nîng a tih.
15 for lovi verkar vreide, men der det ingi lov er, der er ikkje heller lovbrot.
Balam han Pathien taksina a minsuok ngâi balam boina hanchu minchâina khom om ngâi mak.
16 Difor fekk han lovnaden ved trui, so det kunde vera som ein nåde, so lovnaden kunde standa fast for all ætti, ikkje berre for den som hev lovi, men og for den som hev Abrahams tru; han som er far til oss alle -
Masikin, chongkhâm hah Abraham jâisuonngei murdi rangin balam a jôm ngei mang niloiin ama taksôn anga iempungei rang khomin Pathien manboipêk a nitie min langna rangin iemna sikin ani Abraham kôma chong a lei khâm hah, ama hah ratha tienga ei rênga ei pa ani.
17 som skrive stend: «Til fader åt mange folk hev eg sett deg» - for Guds åsyn som han trudde på, han som gjer dei daude livande og kallar det som ikkje er til, som um det vore til.
Pathien lekhabu'n, “Nam tamtak pa'n nang ki minchang zoi” a tia, inkhâmna hah Pathien tieng chu asa ani. Hi chongkhâm hih Abraham'n ai iem Pathien mithi ngei minringnôkpu le neinun a omloi ngei min ompu kôm renga ai mu ani.
18 Mot von trudde han med von, so han skulde verta far til mange folk, etter det som sagt var: «So skal ætti di verta.»
Abraham han sabei rang aboi tet nûk khomin ala sabei ngit sikin, “Nam tamtak ngei pa,” a hongchang zoi ani. Pathien chongin, “Na jâisuonngei ârsi dôr la nîng an tih,” ati anghan.
19 Og utan veikskap i trui såg han på sin eigen likam, som var utlivd, han var nære på hundrad år, og på det utdøydde morslivet hennar Sara;
Kum raza mi ani zoia a taksa mindon nân chu mithi angdôr ani zoia, Sarah khom aching ani ti a riet chien pum khomin a taksônna chu duoi uol mak.
20 men på Guds lovnad tvila han ikkje med vantru, men vart sterk i trui, med di han gav Gud æra
Taksônna insamin Pathien chongkhâm hah mindon kârminlak maka, a taksônna a rât uol uola Pathien a chôiminsânga.
21 og var fullviss på at det han hadde lova, var han og megtig til å gjera.
Pathien'n a chongkhâm tuonmintung thei ngêt a tih, ti a riet minthâr sikin.
22 Difor vart det og rekna honom til rettferd.
Masika han kêng, “A taksônna sika thei minchang ani,” ti ani.
23 Men ikkje berre for hans skuld er det skrive at det vart honom tilrekna,
Hi chong, “midika pom ani,” ti hih ama chungroi misîrna rang manga miziek ni maka.
24 men og for vår skuld som det skal verta tilrekna, me som trur på honom som vekte upp Jesus, vår Herre, frå dei daude,
Eini, ei Pumapa Jisua thina renga kaithoipu iemngei sika dikna intum sai ngei rang khomin miziek ani.
25 han som vart gjeven for våre brot og uppvekt til vår rettferdiggjering.
Jisua hah ei sietnangei sikin thatin a oma Pathien makunga dikna intum theina rangin kaithoiin a om nôk ani.
