Salmenes 56
1 Til songmeisteren, etter «Den mållause duva langt burte»; av David, ein miktam, då filistarane tok honom i Gat. Ver meg nådig, Gud, for menneskje vil sluka meg; heile dagen trengjer dei meg med strid.
Ki he Takimuʻa ʻi he Sonatilemi-Lehokimi, ko e Saame mahuʻinga ʻa Tevita, ʻi he puke ia ʻe he kakai Filisitia ʻi Kata. Ke ke ʻaloʻofa kiate au, ʻE ʻOtua: he ʻoku fie folo hifo au ʻe he tangata; ʻoku ne tauʻi au ʻi he ʻaho kotoa, ʻo ne taʻomia au.
2 Dei vil sluka meg dei som lurar på meg, heile dagen; for mange er dei som i stormod strider imot meg.
Ko e loto ʻo hoku ngaahi fili ʻi he ʻaho kotoa pē ke folo hifo au: he ʻoku tokolahi ʻakinautolu ʻoku tauʻi au, ʻE Fungani Māʻolunga.
3 Den dagen då eg ottast, set eg mi lit til deg.
ʻI he ʻaho ʻoku ou manavahē ai, te u falala kiate koe.
4 Ved Gud skal eg lova hans ord, til Gud set eg lit, eg ottast ikkje, kva skulde kjøt kunna gjera meg?
Te u fakamālō ki he ʻOtua ʻi heʻene folofola; ʻoku ou falala ki he ʻOtua; ʻe ʻikai te u manavahē ki he meʻa ʻe faʻa fai ʻe he kakai kiate au.
5 Heile dagen rengjer dei mine ord; alle deira tankar er imot meg til det som vondt er.
ʻOku nau fakakehe ʻeku ngaahi lea ʻi he ʻaho kotoa pē: ko ʻenau fakakaukau kotoa pē ke u kovi ai au.
6 Dei slær seg saman, dei lurer, dei vaktar på mine stig, då dei trår etter livet mitt.
ʻOku nau fakataha ʻakinautolu, ʻoku nau fakafufū ʻakinautolu, ʻoku nau vakai hoku ʻaluʻanga, ʻi heʻenau holi ki heʻeku moʻui.
7 Skulde dei med sin vondskap koma seg undan? Gud, støyt folkeslag ned i vreide!
Te nau hao koā ʻi heʻenau hia? ʻE ʻOtua, ke ke lī ki lalo ʻae kakai ʻi he houhau.
8 Du hev talt kor ofte eg hev fare på flugt, mine tåror er gøymde i di flaska; stend dei ikkje i di bok?
ʻOku ke lau ʻa ʻeku ʻalu fano pē: ke ke ʻutu hoku ngaahi loʻimata ki hoʻo hina: ʻikai ʻoku nau tuʻu ʻi hoʻo tohi?
9 Då skal mine fiendar venda attende, den dagen eg ropar; det veit eg, at Gud er med meg.
ʻO kau ka tangi kiate koe, ʻe foki kimui ai ʻa hoku ngaahi fili: ʻoku ou ʻilo ʻae meʻa ni; he ʻoku ʻiate au ʻae ʻOtua.
10 Ved Gud skal eg lova ordet; ved Herren skal eg lova ordet.
Te u fakamālō ki he ʻOtua ʻi heʻene folofola: te u fakamālō kia Sihova ʻi heʻene folofola.
11 Til Gud set eg lit, eg ottast ikkje; kva kann menneskje gjera meg?
Kuo u falala ki he ʻOtua: ʻe ʻikai te u manavahē ki ha meʻa ʻe faʻa fai ʻe he tangata kiate au.
12 Gud, eg hev lovnader på meg til deg; eg vil løysa deim ut med takkoffer til deg.
ʻE ʻOtua, ʻoku ʻiate au hoʻo ngaahi fuakava: te u ʻatu ʻae fakamālō kiate koe,
13 For du hev berga mi sjæl frå dauden, ja mine føter frå fall, so eg kann ferdast for Gud i ljoset åt dei livande.
He kuo ke fakamoʻui hoku laumālie mei he mate: pea ʻikai te ke fakahaofi hoku vaʻe mei he hinga, koeʻuhi ke u ʻeveʻeva ʻi he ʻao ʻoe ʻOtua ʻi he maama ʻoe kakai moʻui?
