Salmenes 35

1 Av David. Herre, før mi sak mot deim som hev sak mot meg! Strid mot deim som strider mot meg!

Pesem Davidova. Bojuj se, Gospod, zoper njé, ki se bojujejo z menoj; napadi jih, ki napadajo mene.

2 Grip skjold og verja og reis deg til hjelp for meg!

Zgrabi ščit veliki ali mali, in vstani v mojo pomoč:

3 Drag spjotet fram og steng vegen for deim som forfylgjer meg! Seg til mi sjæl: «Eg er di frelsa!»

In potegni sulico, in prestrezi njé, ki me preganjajo: reci duši moji: Blaginja sem tvoja.

4 Lat deim blygjast og skjemmast, som stend meg etter livet! Lat deim vika attende med skam, som vil meg noko vondt!

Osramoté se naj in z rudečico oblijó, kateri iščejo duše moje: nazaj naj se zapodé in zarudé, kateri mi nameravajo hudo.

5 Lat deim verta som agner for vind, og Herrens engel støyte deim burt!

Bodejo naj kakor pleve pred vetrom, ko ga zažene angelj Gospodov.

6 Lat deira veg verta myrk og hål, og Herrens engel forfylgje deim!

Temna bodi njih pot in prepolzka, in angelj Gospodov naj jih preganja.

7 For utan orsak hev dei løynt si grav med garn åt meg, utan orsak hev dei grave ei grav for mitt liv.

Ker po krivem mi skrivajo v jami mrežo svojo, po krivem kopljejo jamo duši moji.

8 Lat tjon koma yver honom, når han ikkje veit det, og det garn han løynde fanga honom; lat honom falla i det til sitt tjon!

Pride naj mu, da ne bode vedel, poguba, da ga vjame mreža njegova, katero skriva: v pogubo naj pade vanjo.

9 Og mi sjæl skal gleda seg i Herren, fagna seg i hans frelsa.

Tako naj se duša moja raduje v Gospodu, veseli se naj v blaginji njegovi.

10 Alle mine bein skal segja: «Herre, kven er som du, du som friar den arme frå ein som er honom for sterk, den arme og fatige frå den som plundrar honom?»

Vse kosti moje naj govoré: Gospod, kdo je tebi enak? Siromaka otimaš iz rok močnejega od njega; siromaka, pravim, in ubožca iz rok njega, ki ga pleni?

11 Det stend upp mange vitne; dei spør meg um det som eg ikkje veit.

Priče vstajajo krivične; česar si nisem v svesti, terjajo od mene.

12 Dei gjev meg vondt til løn for godt; mi sjæl er lati åleine.

Hudo mi vračajo za dobro, zapuščenost duši moji.

13 Men eg, eg gjekk i syrgjeklæde, då dei var sjuke; eg pinte mi sjæl med fasta, og mi bøn vende att til min barm.

In vendar sem jaz, ko so bili bolni, v raševini za obleko, s postom pokoril dušo svojo, in molitev moja se je vračala v nedrije moje.

14 Eg gjekk ikring, som det skulde vore min ven, min bror; eg gjekk bøygd og svartklædd, som ein som syrgjer på mor si.

Kakor k bližnjemu, kakor k bratu sem hodéval neprestano, kakor žalujoč po materi hodil sem sključen v črni obleki.

15 Men no, då det hallar med meg, no gled dei seg og flokkar seg saman; det flokkast mot meg fantar og folk eg ikkje kjenner; dei riv sund og kviler ikkje.

Ko pa pešam, zbirajo se in se radujejo; zbirajo se pri meni in se plazijo, da ne čutim; parajo obleko, in ne molčé:

16 Liksom skamløysor som driv spott for ein brødbite, so skjer dei tenner imot meg.

Med igralci šaljivci šegavi; sè svojimi zobmí režé proti meni.

17 Herre, kor lenge vil du sjå på? Drag mi sjæl undan deira herverk, mitt einaste frå unge løvor!

Gospod, doklej bodeš gledal? Reši dušo mojo njih pogube, mladih levov edino mojo.

18 Eg vil prisa deg i ei stor samling, lova deg millom mykje folk.

Slavil te bodem v velikem zboru, med ljudstvom obilim bodem te hvalil.

19 Lat deim som utan grunn er mine fiendar ikkje gleda seg yver meg! Lat deim som hatar meg utan orsak ikkje blinka med auga!

Naj se ne radujejo nad menoj, kateri so mi neprijatelji iz krivih vzrokov; kateri me sovražijo po krivem, naj ne mežikajo z očesom.

20 For dei talar ikkje fred, men tenkjer upp svikande ord mot dei stille i landet.

Mirú namreč ne govoré, temuč zoper pokojne v deželi izmišljajo najhujše zvijače.

21 Og dei riv sin munn vidt upp imot meg, dei segjer: «Ha, ha! Vårt auga hev set det!»

In proti meni režé, govoreč: Prav, prav, oko naše vidi!

22 Du ser det, Herre, teg ikkje! Herre, ver ikkje langt ifrå meg!

Vidiš, Gospod, ne mólči; Gospod, ne bivaj daleč od mene.

23 Vakna upp og vert vaken til å gjeva meg rett, min Gud og Herre, til å føra mi sak!

Zbúdi se in vstani na sodbo mojo; Bog moj in Gospod moj, na pravdo mojo.

24 Døm meg etter di rettferd, Herre min Gud, og lat deim ikkje gleda seg yver meg!

Sodi me po pravici svoji, Gospod Bog moj, in naj ne radujejo se nad mano.

25 Lat deim ikkje segja i sitt hjarta: «Ha, det er vår lyst!» Lat deim ikkje segja: «Me hev gløypt honom upp!»

Naj ne govoré v srci svojem: Prav, duša naša; ne govoré naj: Pogoltnili smo ga.

26 Lat deim skjemmast og blygjast alle saman som gled seg i mi ulukka; lat deim klæda seg i skam og skjemsla, dei som høgmodast yver meg!

Osramoté se naj in zarudé vkup, ker se veselé nesreče moje; sè sramoto naj se ogrnejo in nečastjo, kateri se povzdigujejo proti meni.

27 Lat deim fagna seg og gleda seg, som unner meg min rett, og lat deim alltid segja: «Høglova vere Herren, som unner sin tenar at det gjeng honom godt!»

Prepevali bodejo in se radovali, kateri se veselé pravice moje, in govorili bodejo vedno: Poveličan Gospod, ki se veseli mirú svojega hlapca.

28 Og mi tunga skal kveda ut di rettferd, heile dagen din pris.

In jezik moj bode oznanjal pravičnost tvojo, ves dan hvalo tvojo.