Salmenes 104

1 Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.

Whakapaingia a Ihowa, e toku wairua. E Ihowa, e toku Atua, he nui rawa koe; he honore, he kororia ou kakahu.

2 Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,

E roropi nei i te marama ki a koe ano he kakahu, e hora nei i nga rangi ano he kakahu tauarai.

3 han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.

E whakanoho nei i nga kurupae o ona ruma ki nga wai: e mea nei i nga kapua hei hariata mona: e haere nei i runga i nga pakau o te hau.

4 Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.

E mea nei i nga hau hei karere mana, i te mura ahi hei kaimahi mana.

5 Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.

Nana nei i whakatu te whenua ki runga ki ona turanga, kei nekenekehia ake ake.

6 Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.

Nau ano i hipoki ki te rire hei kakahu: tu ana nga wai i runga i nga maunga.

7 For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt

Rere ana ratou i tau riri: tahuti tonu atu i te reo o tau whatitiri;

8 - fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.

Puke ake ana ra nga maunga, heke iho ana ma nga whawharua ki te wahi i whakaritea e koe mo ratou.

9 Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.

Kua whakatakotoria e koe he rohe kei koni mai ratou, kei hoki mai hei taupoki mo te whenua.

10 Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.

Nana i tono nga puna ki roto ki nga awaawa, e rere nei i waenga o nga puke.

11 Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.

Hei wai mo nga kirehe katoa o te parae: na noa te matewai o nga kaihe mohoao.

12 Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.

Kei reira nga nohoanga o nga manu o te rangi, e korihi nei i roto i nga manga.

13 Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.

He mea whakamakuku nana nga puke i ona ruma: ka makona te whenua i nga hua o au mahi.

14 Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,

Ko ia hei whakatupu i te tarutaru ma te kararehe, i te otaota hei mea ma te tangata; kia whakaputaina ake ai he taro i te whenua;

15 og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.

He waina hei whakahari i te ngakau o te tangata, he hinu e piata ai tona mata, me te taro hei whakakaha i te ngakau o te tangata.

16 Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,

Ki tonu i te wai nga rakau a Ihowa, nga hita o Repanona i whakatokia e ia.

17 der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.

Hanga ake e nga manu he ohanga ki reira: te taaka, ko nga kauri tona whare.

18 Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.

Hei piringa nga puke tiketike mo nga koati mohoao: nga kohatu mo nga rapeti.

19 Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.

I hanga e ia te marama hei tohu taima: e matau ana te ra ki tona torengitanga.

20 Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.

Ko koe hei whakapouri, a kua po: na ngoki mai ana nga kirehe katoa o te ngahere.

21 Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.

Ko nga kuao raiona ngengere ana ratou, he mea kai, he rapu kai ma ratou i te Atua.

22 Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.

Ko te putanga mai o te ra ka poto atu ratou, takoto ana i o ratou kuhunga.

23 Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.

Ko te tangata ka haere ki ana hanga, ki tana mahi, a ahiahi noa.

24 Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.

Ano te tini o au mahi, e Ihowa! he mohio rawa tau mahi i aua mea katoa; ki tonu te whenua i au taonga.

25 Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.

Kei ko ra ko te moana, tona nui tuauriuri: kei reira nga mea ngokingoki e kore e taea te tatau, nga kirehe hoki, ana nonohi, ana nunui.

26 Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.

Kei reira nga kaipuke e teretere ana: kei reira taua rewiatana i hanga e koe hei takaro ki reira.

27 Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.

E tatari katoa ana enei ki a koe, kia hoatu e koe te kai ma ratou i te wa e tika ai.

28 Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.

Ko tau e hoatu ai ma ratou, kohikohia ana e ratou: te wherahanga o tou ringa, makona tonu ratou i te pai.

29 Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.

Ko te hunanga o tou mata, pororaru ana ratou: ka kapohia e koe to ratou manawa, ka marere ratou, a ka hoki ano ki to ratou puehu.

30 Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.

Ko tau tononga mai i tou wairua, kua hanga ratou; a whakahoutia ana e koe te mata o te whenua.

31 Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!

Kia whai kororia a Ihowa ake ake, kia hari a Ihowa ki ana mahi:

32 Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.

Tana tirohanga iho ki te whenua, ru ana: kua pa ki nga puke, na pongere ana.

33 Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.

Ka waiata ahau ki a Ihowa i ahau e ora ana: ka himene ki toku Atua i ahau ano i te ao nei.

34 Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.

Kia reka toku whakaaronga ki a ia, ka hari ahau ki a Ihowa.

35 Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.

Kia moti nga tangata hara i runga i te whenua, ko te hunga kino kia poto katoa atu. Whakapaingia a Ihowa, e toku wairua. Whakamoemititia a Ihowa.