Salmenes 104

1 Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.

Halleluja! Loof Jahweh, mijn ziel: Jahweh, mijn God, hoog zijt Gij verheven! Gij hebt U met glorie en luister omkleed,

2 Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,

En hult U in het licht als een mantel; Gij spant de hemelen uit als een tent,

3 han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.

En legt op de wateren uw opperzalen. Gij maakt van de wolken uw wagen, Zweeft op de vleugels van de wind;

4 Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.

Stelt de stormen aan tot uw boden, Laaiend vuur tot uw knechten.

5 Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.

Gij hebt de aarde op haar pijlers gegrond, Zodat ze voor eeuwig niet wankelt.

6 Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.

De Oceaan bedekte haar als een kleed, Nog boven de bergen stonden de wateren:

7 For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt

Maar ze namen de vlucht voor uw dreigen, Rilden van angst voor de stem van uw donder;

8 - fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.

Toen rezen de bergen, en zonken de dalen Op de plaats, die Gij hun hadt bestemd.

9 Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.

Gij hebt ze grenzen gesteld, die ze niet overschreden, Ze mochten niet meer de aarde bedekken;

10 Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.

Gij zendt de bronnen in de dalen, En tussen de bergen stromen ze voort;

11 Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.

Ze laven al de wilde dieren, En de woudezel lest er zijn dorst;

12 Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.

Daar nestelen de vogels uit de lucht, En fluiten er tussen de struiken.

13 Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.

Uit uw zalen drenkt Gij de bergen, Door het sap van uw nevel wordt de aarde verzadigd;

14 Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,

Gij laat voor het vee het gras ontspruiten, En het groen voor wat de mensen dient. Gij roept het graan uit de aarde te voorschijn,

15 og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.

En de wijn, die het hart van de mensen verheugt; Olie, om het gelaat te doen glanzen, Brood, dat het hart van de mensen verkwikt.

16 Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,

Jahweh’s bomen drinken zich vol, De Libanon-ceders, die Hij heeft geplant:

17 der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.

Waar de vogels zich nestelen, In wier toppen de ooievaar woont.

18 Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.

De hoogste bergen zijn voor de gemzen, De klippen een schuilplaats voor bokken.

19 Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.

Gij schiept de maan, om de tijd te bepalen, De zon weet, wanneer ze onder moet gaan.

20 Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.

Maakt Gij het donker, dan wordt het nacht, En sluipen de wilde beesten rond,

21 Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.

Brullen de leeuwen om buit, En vragen God om hun voedsel.

22 Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.

De zon gaat op: ze kruipen weg, En leggen zich neer in hun holen;

23 Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.

Maar de mens tijgt aan zijn werk, En aan zijn arbeid tot aan de avond.

24 Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.

Hoe ontzaglijk zijn uw werken, o Jahweh: Gij hebt ze allen met wijsheid gewrocht! De aarde is vol van uw schepselen,

25 Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.

Niet minder de zee; Die is groot en geweldig, En het wemelt daarin zonder tal: Beesten, kleine en grote,

26 Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.

Monsters trekken er door, Liwjatan dien Gij hebt geschapen, Om er mede te spelen.

27 Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.

Allen zien naar U uit, Om voedsel, elk op zijn tijd.

28 Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.

Geeft Gij het: ze eten het op; Gij opent uw hand: ze worden van het goede verzadigd.

29 Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.

Maar verbergt Gij uw aanschijn: Ze verstarren van schrik; Gij ontneemt hun de adem: Ze sterven en keren terug tot hun stof.

30 Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.

Maar Gij zendt weer uw geest: en ze worden geschapen, En Gij vernieuwt het aanschijn der aarde!

31 Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!

Eeuwig dure de glorie van Jahweh, En blijve Jahweh Zich in zijn werken verheugen;

32 Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.

Hij, die de aarde beziet: en ze beeft; Die de bergen aanraakt: ze roken!

33 Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.

Heel mijn leven zal ik zingen voor Jahweh, Mijn God blijven loven, zolang ik besta!

34 Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.

Moge mijn zang Hèm behagen, En ìk mij in Jahweh verblijden;

35 Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.

Maar mogen de zondaars van de aarde verdwijnen, En de goddelozen niet blijven bestaan! Loof Jahweh, mijn ziel!