Salomos Ordsprog 8

1 Høyr kor visdomsmøyi ropar, og vitet høgmælt talar!

Vai gudrība nesauc, un atzīšana nepaceļ savu balsi?

2 Uppe på haugar ved vegen, der stigarne møtest, stend ho,

Kalnu virsgalā tā stāv, ceļmalā uz ceļu jūtīm;

3 attmed portarne ut or byen, ved døra-inngangen ropar ho høgt:

Pie vārtiem pilsētas priekšā, kur pa vārtiem ieiet, viņa skaņi sauc:

4 «Godtfolk, eg ropar på dykk, og til mannsborni ljomar mi røyst.

„Uz jums, vīri, es saucu, un mana balss iet pie cilvēku bērniem.

5 Fåkunnige, lær dykk klokskap, og de dårar, vinn dykk vit!

Ņemiet vērā, nejēgas, gudrību, un, ģeķi, paliekat prātīgi!

6 Høyr, eg talar gjæve ord, og ærlegt er det som lipporne segjer;

Klausāties, jo es runāšu augstas lietas un atdarīšu savu muti ar skaidriem vārdiem.

7 ja, sanning talar min gom, og lipporne styggjest ved gudløysa.

Jo mana mute runās patiesību, un bezdievība manām lūpām ir negantība.

8 Alle ord i min munn er rette, det finst ikkje fult eller falskt i deim.

Visi manas mutes vārdi stāv taisnībā, iekš tiem nav netiklības, nedz viltības.

9 Dei er alle sanne for den kloke og rette for deim som fann kunnskap.

Tie ir visnotaļ taisni tam, kas tos saprot un skaidri tiem, kas atzīšanu atraduši.

10 Tak då min age heller enn sylv og kunnskap framfyre utvalt gull!

Pieņemiet manu mācību labāki nekā sudrabu, un atzīšanu vairāk nekā tīru zeltu;

11 For visdom er betre enn perlor, og av alle skattar er ingen som denne.

Jo gudrība ir labāka pār pērlēm, un viss, ko tu kārotu, tai netiek līdz.

12 Eg, visdomen, skyner meg på klokskap, og vit på rådleggjing hev eg.

Es, tā gudrība, mītu pie samaņas un atrodu vērtīgu padomu.

13 Otte for Herren er hat til det vonde; stormod og storlæte, åtferd stygg, og ein munn full av fals eg hatar.

Tā Kunga bijāšana ir: ienīdēt ļaunu, lepnību, augstprātību un ļaunu ceļu, un es ienīstu netiklu muti.

14 Hjå meg er råd og dug, eg er vit, hjå meg er magt.

Pie manis ir padoms un palīgs; es esmu atzīšana, man ir spēks.

15 Eg gjer at kongar råder, og at hovdingar dømer rett.

Caur mani valda ķēniņi, un dod taisnus likumus valdītāji;

16 Eg gjer at styrarar styrer og fyrstar - alle domarar på jordi.

Caur mani valda varenie un lielkungi, visi zemes soģi.

17 Eg elskar deim som meg elskar, og dei som leitar meg upp, skal meg finna.

Es mīlēju tos, kas mani mīl, un kas mani tikuši(centīgi) meklē, tie mani atrod.

18 Rikdom og æra er hjå meg, gamalt gods og rettferd.

Bagātība un gods ir pie manis, paliekama manta un taisnība.

19 Mi frukt er betre enn gull, ja skiraste gullet, og den vinning eg gjev, er betre enn utvalt sylv.

Mani augļi ir labāki nekā zelts un tīrs zelts, un mans ienākums nekā šķīsts sudrabs.

20 Eg gjeng på rettferds veg, midt på rettvise-stigar,

Es vadu uz taisnības ceļa, taisnas tiesas pēdās,

21 For eg vil gjeva gods åt deim som elskar meg og fylla deira forråd.

Ka tiem, kas mani mīl, dodu iemantot pilnību un pildu viņu mantu.

22 Herren skapte meg til fyrste verket sitt, fordom fyrr han gjorde noko anna.

Tas Kungs mani nolika par sava ceļa iesākumu, par savu radījumu pirmaju no mūžības.

23 Alt frå æva er eg innsett, frå upphavet, fyrr jordi vart til.

No mūžības es esmu iecelta, no iesākuma, no pasaules gala.

24 Fyrr djupi var til, vart eg fødd, då det ei fanst kjeldor fulle med vatn,

Kad dziļumi vēl nebija, tad es piedzimu, kad avoti vēl nebija, no ūdeņiem grūti.

25 fyrr fjelli var søkkte ned, fyre haugar vart eg fødd,

Pirms kalnu pamati tapa nolikti, priekš pakalniem, tad es piedzimu.

26 fyrr han skapte jord og mark og den fyrste moldklump i verdi.

Viņš vēl nebija radījis zemi nedz klajumus, nedz sācis pasaules pīšļus;

27 Då han laga himmelen, var eg der, då han slo kvelv yver djupet.

Kad viņš debesis sataisīja, tad es tur biju; kad viņš izplatīja debess velvi pār dziļumiem,

28 Då han feste skyerne i det høge, då kjeldorne fossa fram or djupet,

Kad viņš padebešus augšām nostiprināja, kad dziļumu avoti krākdami krāca,

29 då han sette grensa for havet, so vatnet ei gjekk lenger enn han baud, då han la grunnvollar for jordi,

Kad viņš jūrai lika robežas, ka ūdeņi neplūstu pār viņas malām, kad viņš nostiprināja zemes pamatus:

30 då var eg verksmeister hjå han og var til hugnad for han dag etter dag, eg leika meg stødt for hans åsyn.

Tad es biju pie viņa tā izdarītāja un biju viņa prieks dienu dienas un līksmojos viņa priekšā vienmēr:

31 Eg leika på heile jordkringen hans og hadde min hugnad i manneborni.

Es līksmojos viņa pasaules virsū un mans prieks ir pie cilvēku bērniem.

32 Og no, born, høyr på meg! Sæle er dei som held mine vegar.

Tad klausiet nu mani, mani bērni; jo svētīgs, kas manus ceļus sargā.

33 Høyr på tukt og vert vise, og slepp ho ikkje ifrå dykk!

Klausiet pamācīšanai un topiet gudri, un neatmetat viņu.

34 Sæl den mann som høyrer på meg, so han dagstødt vaker ved dørerne mine og vaktar dørstokkarne mine.

Svētīgs tas cilvēks, kas mani klausa, kas kavējās pie manām durvīm dienu no dienas, sargāt manu durvju stenderus;

35 For den som finn meg, finn livet og fær velsigning frå Herren.

Jo kas mani atrod, tas atrod dzīvību un dabūs žēlastību no Tā Kunga.

36 Men den som missar meg, skader seg sjølv, og alle som hatar meg, elskar dauden.»

Bet kas pret mani grēko, tas dara varu savai dvēselei; kas mani ienīst, tie visi līdz mīļo nāvi.“