Salomos Ordsprog 8

1 Høyr kor visdomsmøyi ropar, og vitet høgmælt talar!

Waarachtig, de wijsheid roept, De schranderheid verheft haar stem!

2 Uppe på haugar ved vegen, der stigarne møtest, stend ho,

Zij staat langs de weg op de toppen der hoogten, Op het kruispunt der wegen,

3 attmed portarne ut or byen, ved døra-inngangen ropar ho høgt:

Opzij van de poorten, aan de ingang der stad, Waar men de poorten betreedt, predikt zij luid:

4 «Godtfolk, eg ropar på dykk, og til mannsborni ljomar mi røyst.

Ik roep tot u, mannen, Ik spreek tot de kinderen der mensen:

5 Fåkunnige, lær dykk klokskap, og de dårar, vinn dykk vit!

Leert toch, onnozelen, wat schranderheid is, Verstaat toch, dwazen, wat wijsheid betekent!

6 Høyr, eg talar gjæve ord, og ærlegt er det som lipporne segjer;

Luistert, want wat ik zeg is zeker, Wat over mijn lippen komt is juist;

7 ja, sanning talar min gom, og lipporne styggjest ved gudløysa.

Mijn mond spreekt de waarheid, Van leugentaal hebben mijn lippen een afschuw.

8 Alle ord i min munn er rette, det finst ikkje fult eller falskt i deim.

Al mijn woorden zijn oprecht, Niet één ervan is misleidend of vals;

9 Dei er alle sanne for den kloke og rette for deim som fann kunnskap.

Voor wie ze verstaat, zijn ze allen treffend, Voor wie ze wil begrijpen, allen juist.

10 Tak då min age heller enn sylv og kunnskap framfyre utvalt gull!

Neemt liever mijn tucht aan dan zilver, Geeft aan kennis de voorkeur boven het fijnste goud;

11 For visdom er betre enn perlor, og av alle skattar er ingen som denne.

Want de wijsheid is meer waard dan juwelen, Geen kostbaarheid komt haar nabij!

12 Eg, visdomen, skyner meg på klokskap, og vit på rådleggjing hev eg.

Ik, wijsheid, ben met overleg vertrouwd, En beschik over weloverwogen kennis;

13 Otte for Herren er hat til det vonde; stormod og storlæte, åtferd stygg, og ein munn full av fals eg hatar.

Maar hoogmoed en trots, een slechte levenswandel, En een wispelturige tong zijn een afschuw voor mij.

14 Hjå meg er råd og dug, eg er vit, hjå meg er magt.

Ik beschik over raad en beleid, Ik bezit doorzicht en kracht;

15 Eg gjer at kongar råder, og at hovdingar dømer rett.

Door mij zijn de koningen koning, En bepalen de leiders wat recht is;

16 Eg gjer at styrarar styrer og fyrstar - alle domarar på jordi.

Door mij zijn de vorsten vorst, En zijn alle rechtvaardige rechters in aanzien.

17 Eg elskar deim som meg elskar, og dei som leitar meg upp, skal meg finna.

Die mij beminnen heb ik lief, En die mij zoeken, zullen mij vinden.

18 Rikdom og æra er hjå meg, gamalt gods og rettferd.

Ik beschik over rijkdom en aanzien, Over duurzame welvaart en voorspoed;

19 Mi frukt er betre enn gull, ja skiraste gullet, og den vinning eg gjev, er betre enn utvalt sylv.

Mijn vrucht is meer waard dan het edelste goud, Meer dan het fijnste zilver mijn oogst.

20 Eg gjeng på rettferds veg, midt på rettvise-stigar,

Ik wandel op de weg der gerechtigheid, Midden op de paden van het recht:

21 For eg vil gjeva gods åt deim som elskar meg og fylla deira forråd.

Om die mij beminnen, met bezit te verrijken, En hun schatkamers te vullen.

22 Herren skapte meg til fyrste verket sitt, fordom fyrr han gjorde noko anna.

Jahweh schiep mij als zijn eerste gewrocht, Als het eerste werk, dat Hij ooit heeft gemaakt;

23 Alt frå æva er eg innsett, frå upphavet, fyrr jordi vart til.

Van oudsher ben ik gevormd, Van den beginne, vóór de eerste tijden der aarde.

24 Fyrr djupi var til, vart eg fødd, då det ei fanst kjeldor fulle med vatn,

Toen er nog geen oceanen waren. was ik geboren, Toen er nog geen bronnen, rijk aan water, bestonden;

25 fyrr fjelli var søkkte ned, fyre haugar vart eg fødd,

Eer de bergen waren neergelaten, Eer de heuvels ontstonden, werd ik geboren,

26 fyrr han skapte jord og mark og den fyrste moldklump i verdi.

Eer Hij de aarde had gemaakt en de velden, En alle grondstoffen der wereld.

27 Då han laga himmelen, var eg der, då han slo kvelv yver djupet.

Toen Hij de hemel welfde, was ik aanwezig, Toen Hij een kring trok rond het vlak van de oceaan;

28 Då han feste skyerne i det høge, då kjeldorne fossa fram or djupet,

Toen Hij daarboven de wolken bevestigde, En de bronnen van de oceaan begonnen te stromen;

29 då han sette grensa for havet, so vatnet ei gjekk lenger enn han baud, då han la grunnvollar for jordi,

Toen Hij de zee haar grenzen stelde, Dat de wateren haar oevers niet zouden overschrijden; Toen Hij de fundamenten der aarde legde:

30 då var eg verksmeister hjå han og var til hugnad for han dag etter dag, eg leika meg stødt for hans åsyn.

Was ik bij Hem als een troetelkind, Was ik elke dag zijn vermaak, Dartelde ik heel de tijd onder zijn ogen,

31 Eg leika på heile jordkringen hans og hadde min hugnad i manneborni.

Spelend op zijn wereldrond, En mij vermakend met de kinderen der mensen.

32 Og no, born, høyr på meg! Sæle er dei som held mine vegar.

Welnu dan kinderen luistert naar mij; Gelukkig zij, die mijn wegen bewaren;

33 Høyr på tukt og vert vise, og slepp ho ikkje ifrå dykk!

Hoort naar de lessen, weest wijs, en verwerpt ze niet. En de wacht houden aan de posten van mijn poorten.

34 Sæl den mann som høyrer på meg, so han dagstødt vaker ved dørerne mine og vaktar dørstokkarne mine.

Gelukkig de mens, die naar mij luistert, Die elke dag aan mijn deuren waken,

35 For den som finn meg, finn livet og fær velsigning frå Herren.

Wie mij vindt, heeft het leven gevonden, En welbehagen verkregen van Jahweh;

36 Men den som missar meg, skader seg sjølv, og alle som hatar meg, elskar dauden.»

Maar wie mij mist, benadeelt zichzelf, En al wie mij haten, beminnen de dood!