Mika 7

1 Usæl eg! For meg hev det gjenge som når sumarfrukti er innhausta, som når ettersankingi etter vinhausten er slutt; det finst ikkje ei einaste druva til å eta, ikkje ei einaste tidlegfika, som eg kunde havt hug på.

‌ʻOiau ʻeku mamahi! He ʻoku ou hangē kuo ʻosi ʻae tānaki ʻoe ngaahi fua ʻoe faʻahitaʻu mafana, hangē ko e toenga kālepi ʻoe toʻukai: ʻoku ʻikai ha fuhinga kālepi ke kai: naʻe holi hoku loto ki he ʻuluaki toʻukai.

2 Den gudlege er burtkomen or landet, og det finst ingen ærleg mann millom menneski. Alle i hop ligg dei på lur etter blod; kvar og ein vil fanga den andre i garnet sitt.

Kuo ʻauha ʻae kau māʻoniʻoni mei māmani: pea ʻoku ʻikai ha kau angatonu ʻi he kakai: ʻoku nau toitoi kotoa pē ki he toto; ʻoku nau taki taha tuli ʻa hono tokoua mo e kupenga.

3 Med båe hender arbeider dei på å gjera det vonde godt. Fyrsten kjem med krav, og domaren er til fals for pengar, og storkaren taler ope ut um det som han hev hug på. Soleis snur dei det til.

Koeʻuhi ke nau fai fakamātoato ʻi he kovi ʻaki ʻae ongo nima ʻosi pe, ʻoku ʻeke ʻe he houʻeiki, pea ʻeke mo e fakamaau ki he meʻa foaki; pea mo e tangata māʻolunga ʻoku ne fakahā hono loto kovi pea pehē, ʻoku nau ʻufiʻufi ia.

4 Den beste av deim er som ein klunger, den ærlegaste verre enn eit klungergjerde. Dagen åt vaktmennerne dine, di heimsøkjing kjem. No vert dei forfjetra.

Ko e lelei lahi ʻiate kinautolu ʻoku hangē ko e ʻakau talatala pe: ko ia ʻoku fungani angatonu ʻoku māsila ʻi he ʻa talatala: ʻoku hoko mai ʻae ʻaho ʻo ho kau leʻo, pea mo ho ʻaʻahi; ko eni ʻe hoko ʻenau puputuʻu.

5 Tru ikkje på nokon ven! Lit ikkje på nokon kjenning! For henne som ligg i famnen din, må du vakta din munns dører!

‌ʻOua naʻa mou falala ki he kaumeʻa, ʻoua naʻa mou falala ki ha takimuʻa: leʻohi ʻae matapā ʻo ho ngutu, meiate ia ʻoku faʻaki ki ho fatafata.

6 For sonen vanvyrder far sin, dotteri set seg upp imot mor si, sonekona imot vermor si, ein manns husfolk er fiendarne hans.

He ʻoku fakaongokoviʻi ʻe he foha ʻa ʻene tamai; ʻoku tuʻu hake ʻae taʻahine ki heʻene faʻē, ʻae taʻahine ʻi he fono, ki heʻene faʻē ʻi he fono; ko e ngaahi fili ʻoe tangata, ʻae kau tangata ʻi hono fale.

7 Men eg vil skoda etter Herren, eg vil venta på Gud som frelser meg. Min Gud vil høyra meg.

Ko ia te u hanga kia Sihova; te u tatali ki he ʻOtua ʻo ʻeku fakamoʻui; ʻe fanongo mai kiate au ʻa hoku ʻOtua.

8 Gled dykk ikkje yver meg, du min fiende! Er eg falli, so reiser eg meg upp att. Sit eg i myrkret, so er Herren ljoset mitt.

‌ʻOua naʻa ke viki kiate au, ʻe hoku fili: ʻo kau ka hinga te u toetuʻu hake: ʻo kau ka nofo ʻi he poʻuli, ʻe hoko ʻa Sihova ko e maama kiate au.

9 Herrens vreide vil eg bera, for eg hev synda mot honom, til han tek saki mi upp og hjelper meg til retten min. For han skal leida meg ut i ljoset. Med gleda skal eg sjå på hans rettferd.

Te u kātaki ʻae houhau ʻo Sihova, he kuo u fai angahala kiate ia, ke ʻoua ke ne fakamatala maʻaku, mo fai ʻae fakamaau koeʻuhi ko au; te ne ʻomi au ki he maama, pea te u mamata ki heʻene māʻoniʻoni.

10 Måtte ho få sjå det, ho som er uvenen min, og skammi sveipa seg kringum henne som segjer til meg: «Kvar er han, Herren, din Gud?» Augo mine skal sjå på henne med fysnad. No skal ho verta nedtrakka som skarn på gata.

Pea ʻe toki mamata ai ʻa hoku fili, pea ʻe ʻufiʻufi ʻi he mā ʻaia naʻe pehē mai kiate au, ‘Komaʻā Sihova ko ho ʻOtua?’ ʻE sio ʻa hoku mata kiate ia: ko eni, ʻe malaki hifo ia ʻo hangē ko e pelepela ʻi he ngaahi hala.

11 Det kjem ein dag då dei skal reisa murarne dine upp att. Den dagen skal grensorne dine verta vide.

‌ʻI he ʻaho ko ia ʻe langa ho ngaahi ʻā, ʻi he ʻaho ko ia ʻe hiki ke mamaʻo ʻae fono.

12 Den dagen skal dei koma til deg heilt frå Assur og frå byarne i Egyptarland, ja, frå Egyptarland og alt til Storelvi, og frå hav til hav og frå fjell til fjell.

‌ʻI he ʻaho ko ia ʻe haʻu ia, ʻio, kiate koe mei ʻAsilia, pea mei he ngaahi kolo kuo teu, pea mei he potu mālohi ʻo aʻu ki he vaitafe, pea mei he tahi ki he tahi, pea mei he moʻunga ki he moʻunga.

13 Men jordi skal verta ei øydemark for deira skuld som bur på henne, for slik frukt ber gjerningarne deira.

Ka neongo ia ʻe lala ʻae fonua koeʻuhi ko kinautolu ʻoku nofo ai, ko e fua ʻo ʻenau faianga.

14 Gjæt folket ditt med staven din, den buskapen som du hev ervt, han som bur for seg sjølv i skogen på Karmel! Lat deim beita i Basan og Gilead liksom i forne tider!

Fafangaʻi ʻa hoʻo kakai ʻaki ʻae meʻa tā, ʻae kakai ʻo ho tofiʻa, ʻaia ʻoku nofo ngaongao ʻi he vao ʻakau ʻi he lotolotonga ʻo Kameli: tuku ke nau kai ʻi Pesani mo Kiliati, ʻo hangē ko e ngaahi ʻaho ʻi muʻa.

15 Ja, liksom i dei dagarne då du gjekk ut or Egyptarlandet, skal de få sjå underlege ting.

“ʻO fakatatau mo e ngaahi ʻaho ʻo hoʻo haʻu mei he fonua ko ʻIsipite, te u fakahā kiate ia, ʻae ngaahi meʻa fakaofo.”

16 Heidningarne skal få sjå det og skjemmast ved alt sitt velde. Dei skal verta nøydde til å leggja handi på munnen. Øyro deira skal verta dauve.

‌ʻE mamata ʻe he ngaahi puleʻanga, pea te nau ofo ʻi heʻenau mālohi kotoa pē: te nau ʻai honau nima ki honau ngutu; ʻe tuli ʻa honau telinga.

17 Dei skal slikka mold liksom ormen, liksom makkarne som aular på jordi, skal dei koma skjelvande fram or borgerne sine. Med rædsla skal dei koma fram til Herren, vår Gud; og dei skal ottast deg.

Te nau ʻemo ʻae efu, hangē ha ngata, te nau ngaolo mei honau ngaahi luo hangē ko e kelemutu ʻoe fonua: te nau manavahē kia Sihova ko hotau ʻOtua, pea te nau ilifia koeʻuhi ko koe.

18 Kven er ein Gud som du? Han tek burt synd og tilgjev brot for deim som er att av hans arv. Han held ikkje fast på vreiden sin til æveleg tid. For han hev hug til miskunn.

Ko hai ha ʻOtua ʻoku hangē ko koe, ke fakamolemole ʻae hia, pea ke laka atu ʻi he angahala ʻi he toenga ʻo hono tofiʻa? ʻOku ʻikai te ne maʻu ʻa hono houhau ʻo taʻengata, he ʻoku ne fiefia ʻi he ʻaloʻofa.

19 Atter skal han miskunna oss og trakka ned vår skuld. Du skal kasta alle synderne deira i havsens djup.

‌ʻE toe foki mai ia, te ne manavaʻofa kiate kitautolu; te ne ikuʻi ʻetau ngaahi hia; pea te ke lī ʻenau ngaahi angahala kotoa pē, ki he loloto ʻoe tahi.

20 Du skal syna Jakob truskap og Abraham miskunn, soleis som du hev svore åt federne våre i gamle dagar.

Te ke fakapapau ʻae moʻoni kia Sēkope, pea mo e ʻaloʻofa kia ʻEpalahame, ʻaia naʻa ke fuakava ki heʻemau ngaahi tamai talu mei he ngaahi ʻaho ʻi muʻa.