Jobs 9
1 Då tok Job til ords og sagde:
ヨブこたへて言けるは
2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
我まことに其事の然るを知り 人いかでか神の前に義かるべけん
3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
よし人は神と辨爭はんとするとも千の一も答ふること能はざるべし
4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
神は心慧く力強くましますなり 誰か神に逆ひてその身安からんや
5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
彼山を移したまふに山しらず 彼震怒をもて之を飜倒したまふ
6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
彼地を震ひてその所を離れしめたまへばその柱ゆるぐ
7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
日に命じたまへば日いでず 又星辰を封じたまふ
8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
唯かれ獨天を張り海の濤を覆たまふ
9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
また北斗參宿昴宿および南方の密室を造りたまふ
10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
大なる事を行ひたまふこと測られず奇しき業を爲たまふこと數しれず
11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
視よ彼わが前を過たまふ 然るに我これを見ず彼すすみゆき賜ふ然るに我之を曉ず
12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
彼奪ひ去賜ふ 誰か能之を沮まん 誰か之に汝何を爲やと言ことを得爲ん
13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
神其震怒を息賜はず ラハブを助る者等之が下に屈む
14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
然ば我爭か彼に回答を爲ことを得ん 爭われ言を選びて彼と論ふ事をえんや
15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
假令われ義かるとも彼に回答をせじ 彼は我を審判く者なれば我彼に哀き求ん
16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
假令我彼を呼て彼われに答へたまふともわが言を聽いれ賜ひしとは我信ぜざるなり
17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
彼は大風をもて我を撃碎き 故なくして我に衆多の傷を負せ
18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
我に息をつかさしめず 苦き事をもて我身に充せ賜ふ
19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
強き者の力量を言んか 視よ此にあり 審判の事ならんか 誰か我を喚出すことを得爲ん
20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
假令われ義かるとも我口われを惡しと爲ん 假令われ完全かるとも尚われを罪ありとせん
21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
我は全し 然ども我はわが心を知ず 我生命を賤む
22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
皆同一なり 故に我は言ふ神は完全者と惡者とを等しく滅ぼしたまふと
23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
災禍の俄然に人を誅す如き事あれば彼は辜なき者の苦痛を笑ひ見たまふ
24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
世は惡き者の手に交されてあり 彼またその裁判人の面を蔽ひたまふ 若彼ならずば是誰の行爲なるや
25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
わが日は驛使よりも迅く 徒に過さりて福祉を見ず
26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
其はしること葦舟のごとく 物を攫まんとて飛かける鷲のごとし
27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
たとひ我わが愁を忘れ面色を改めて笑ひをらんと思ふとも
28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
尚この諸の苦痛のために戰慄くなり 我思ふに汝われを釋し放ちたまはざらん
29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
我は罪ありとせらるるなれば何ぞ徒然に勞すべけんや
30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
われ雪水をもて身を洗ひ 灰汁をもて手を潔むるとも
31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
汝われを汚はしき穴の中に陷いれたまはん 而して我衣も我を厭ふにいたらん
32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
神は我のごとく人にあらざれば我かれに答ふべからず 我ら二箇して共に裁判に臨むべからず
33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
また我らの間には我ら二箇の上に手を置べき仲保あらず
34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
願くは彼その杖を我より取はなし その震怒をもて我を懼れしめたまはざれ
35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
然らば我 言語て彼を畏れざらん 其は我みづから斯る者と思はざればなり
