Jobs 7
1 Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.
Heeft de mens niet een krijgsdienst op aarde, Gelijken zijn dagen niet op die van een knecht?
2 Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,
Zoals een slaaf, die naar de schaduw verlangt, Zoals een knecht, die op zijn loon staat te wachten:
3 so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.
Zo werden maanden van ellende mijn deel, En nachten van lijden mijn lot;
4 Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.
Ga ik slapen, dan denk ik: wanneer wordt het dag, Als ik opsta: wanneer wordt het avond? Maar de avond blijft zich eindeloos rekken, En ik blijf vol onrust tot aan de morgen;
5 Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.
Mijn vlees is met maden en korsten bedekt, Mijn huid splijt open en draagt;
6 Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.
Mijn dagen zijn sneller dan een weversspoel, En lopen af, bij gebrek aan draad.
7 Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.
Bedenk, dat mijn leven een ademtocht is, Dat mijn oog nooit meer het geluk zal aanschouwen;
8 Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.
Dat het oog van hem, die mij ziet, mij niet meer zal speuren, En wanneer gij uw blik op mij richt, ik er niet meer zal zijn.
Zoals een wolk vervliegt en verdwijnt, Zo stijgt, die in het dodenrijk daalt, er niet meer uit op; (Sheol h7585)
10 snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.
Hij keert naar zijn huis niet meer terug, En zijn eigen woonplaats kent hem niet langer!
11 Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.
En daarom zal ik mijn mond niet snoeren, Maar spreken in de benauwdheid van mijn geest, En klagen in de bitterheid van mijn ziel: Gij dwingt mij er toe!
12 Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?
Ik ben toch geen zee, of geen monster der zee Dat gij mij een slot oplegt!
13 Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -
Wanneer ik denk: mijn bed brengt mij troost, Mijn sponde zal mijn zuchten verlichten:
14 då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,
Dan gaat Gij mij door dromen verschrikken, En jaagt mij door visioenen ontsteltenis aan;
15 so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.
Zodat ik nog liever word gewurgd, En de dood boven mijn smarten verkies.
16 D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.
Ik verdwijn, ik blijf niet altijd in leven, Laat mij met rust, want mijn dagen zijn enkel een zucht!
17 Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,
Wat is de mens, dat Gij zoveel belang in hem stelt, En hem uw aandacht blijft wijden;
18 heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?
Dat Gij morgen aan morgen hem nagaat, En hem elk ogenblik toetst?
19 Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?
Wanneer wendt Gij eindelijk eens uw oog van mij af, En laat Gij mij tijd, om mijn speeksel te slikken?
20 Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?
Heb ik gezondigd: wat deed ik U, Gij Mensenbewaker! Waarom hebt Gij mij tot uw mikpunt gemaakt, En ben ik U maar tot last;
21 Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»
Waarom niet liever mijn zonde vergeven, En mijn misdaad vergeten? Want weldra lig ik neer in het stof: Dan kunt Gij me zoeken, maar ik ben er niet meer!
