Jobs 41

1 Kann du fiska krokodillen, binda tunga hans med taum,

Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;

2 Draga snor i gjenom nosi, hogga krok i kjaken hans?

Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;

3 Vil han tigga um nåde, tala mjuke ord til deg?

Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?

4 Tru han vil gjera samband med deg og din træl for alltid verta?

Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;

5 Kann du han som leikfugl halda for smågjentorne i band?

Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;

6 Handlar fiskarlag med honom, skiftar ut til kræmarar?

Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?

7 Kann hans hud med spjot du fylla, og hans hovud med harpunar?

Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?

8 Berre prøv - du skal det minnast; enn ein gong du gjer det ikkje!

Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,

9 Kvar og ein vil missa voni, verta feld ved syni av han.

Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen

10 Ingen torer eggja honom; kven kann då mot meg reisa?

Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,

11 Kven gav meg, so eg gjev att? Under himmeln alt eg eig.

Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!

12 Ei eg tegjer um hans lemer, um hans sterke, væne bygnad.

Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.

13 Kven hev drege brynja av han, Gjenge inn i duble tanngard?

Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?

14 Kven hev opna kjakeporten? Rædsla kring hans tenner ligg.

Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!

15 Sterke er hans skjolde-rader, feste med ei fast forsigling.

Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten

16 Tett dei ligg innåt kvarandre, ingi luft slepp millom deim.

Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;

17 Eine skjolden i den andre heng i hop, skilst ikkje åt.

Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.

18 Ljos ifrå hans njosing strålar, augo skin som morgonroden.

Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;

19 Or hans gap skyt brandar fram, gneistar sprutar derifrå.

Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;

20 Or hans nasar stig det røyk, liksom eim or kjel som kokar.

Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.

21 Anden hans set eld på kol, logen ut or gapet stend.

Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;

22 I hans nakke styrken bur, rædsla spring framfor hans åsyn.

In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;

23 Tette sit kjøtvalkarne, støypte fast urikkelg.

Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;

24 Hjarta hans er hardt som stein, fast som understein i kverni.

Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:

25 Kjempor ræddast når han ris, misser både mod og hugs;

Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.

26 Sverd vil ikkje bita på, ikkje skot med spjot og pil.

Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.

27 Jarn agtar han liksom strå, kopar nett som fauskeved.

Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;

28 Ei han vik for bogesonen; stein frå slyngja vert som halm,

Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;

29 og stridsklubba vert som strå, og han lær åt spjot som susar.

Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.

30 Under han er kvasse broddar, spor dei set som treskjeslede.

Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;

31 Djupet kokar som ei gryta, sjøen som ein salvekjel.

Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;

32 Vegen lyser etter honom, djupet skin som sylverhår.

Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.

33 Liken hans på jord ei finst, denne skapning utan ræddhug.

Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;

34 Han ser ned på alt som høgt er, konge yver alle kaute.»

Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!