Jobs 4

1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:

Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:

2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?

Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?

3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;

Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;

4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.

Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:

5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!

Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!

6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.

Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?

7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?

Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?

8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;

Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!

9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.

Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:

10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;

Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;

11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.

De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!

12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,

Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.

13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.

Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:

14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;

Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;

15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;

Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.

16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:

Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:

17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?

Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?

18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -

Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.

19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.

Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,

20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.

Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;

21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»

Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!