Jobs 30

1 Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;

2 Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,

3 Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;

4 og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;

5 Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.

6 Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;

7 og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;

8 ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.

9 No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.

10 Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.

11 Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.

12 Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,

13 Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,

14 Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold

15 Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.

16 No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!

17 Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;

18 Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.

19 Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.

20 Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.

21 Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;

22 Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.

23 Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.

24 Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?

25 Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?

26 Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.

27 Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.

28 Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!

29 Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;

30 Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;

31 Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.

Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!