Jobs 23

1 Då svara Job og sagde:

Da tok Job til orde og sa:

2 «Endå gjeld klaga mi for tråss, tungt legg eg handi på min sukk.

Ennu idag gjelder min klage for å være gjenstridighet; min hånd hviler dog tungt på mitt sukk.

3 Berre eg kunde finna honom og koma til hans bustad fram!

Bare jeg visste å finne ham og kunde komme frem til hans trone!

4 Då la eg fram for han mi sak og fyllte munnen min med prov.

Jeg skulde legge min sak frem for hans åsyn og fylle min munn med beviser.

5 Då høyrde eg kva svar han gav, og merka det han sa til meg.

Jeg skulde få vite de ord han vilde svare mig, og merke mig hvad han vilde si til mig.

6 Vilde med magt han mot meg standa? Nei, lyda på meg vilde han.

Skulde han da med full kraft stride mot mig? Mon ikke just han skulde akte på mine ord?

7 Ein skuldfri stod då for han fram; for alltid slapp eg domar min.

Da skulde en rettskaffen mann gå i rette med ham, og jeg skulde slippe fra min dommer for all tid.

8 Gjeng eg i aust, han er’kje der; mot vest, eg vert han ikkje var;

Men går jeg mot øst, så er han ikke der; går jeg mot vest, så blir jeg ikke var ham;

9 i nord han verkar, ei eg ser han, han snur mot sud, eg ser han ikkje.

er han virksom i nord, så ser jeg ham ikke; går han mot syd, så øiner jeg ham ikke.

10 For all den veg eg fer han kjenner; prøvde han meg, eg var som gull.

For han kjenner den vei jeg holder mig til; prøvde han mig, så skulde jeg gå frem av prøven som gullet.

11 Min fot hev fylgt i faret hans; hans veg eg gjeng ubrigdeleg,

Min fot holdt sig i hans spor; jeg fulgte hans vei og bøide ikke av.

12 veik ei frå det hans lippa baud, meir enn mi lov eg lydde hans.

Fra hans lebers bud vek jeg ikke; fremfor min egen lov aktet jeg på hans munns ord.

13 Men ein er han, kven hindrar honom? Det han hev hug til, gjer han og.

Men han er den eneste, og hvem hindrer ham? Hvad hans sjel lyster, det gjør han.

14 Han um min lagnad avgjerd tek, og hev med meg so mangt i emning.

For han fullbyrder det han har fastsatt for mig, og av sådant er det meget hos ham.

15 Eg difor ræddast for hans åsyn, når eg det minnest, skjelv eg for han.

Derfor reddes jeg for ham; tenker jeg på det, så bever jeg for ham.

16 Ja, Gud hev brote ned mitt mod, og Allvald hev gjort meg fælen,

Og Gud har knekket mitt mot, og den Allmektige har forferdet mig,

17 ei er det myrkret som meg tyner, og ei mi eigi myrke åsyn.

fordi jeg ikke blev rykket bort før mørket kom, og fordi han ikke skjulte ulykkens natt for mig.