Jobs 23
1 Då svara Job og sagde:
Job antwoordde, en sprak:
2 «Endå gjeld klaga mi for tråss, tungt legg eg handi på min sukk.
Al weer heet mijn klagen verzet: Maar zijn hand dwingt mij tot zuchten!
3 Berre eg kunde finna honom og koma til hans bustad fram!
Ach, dat ik Hem vinden kon, En voor zijn troon kon verschijnen!
4 Då la eg fram for han mi sak og fyllte munnen min med prov.
Dan zette ik Hem mijn zaak uiteen, En vulde mijn mond met bewijzen;
5 Då høyrde eg kva svar han gav, og merka det han sa til meg.
Dan kende ik de woorden, waarmee Hij mij antwoordt, Vernam ik, wat Hij mij zegt.
6 Vilde med magt han mot meg standa? Nei, lyda på meg vilde han.
Zou Hij zijn macht in het geding moeten brengen? Neen, als Hij slechts naar mij hoorde!
7 Ein skuldfri stod då for han fram; for alltid slapp eg domar min.
Dan zou Hij bemerken dat er bij Hem een onschuldige pleit, En ik was voorgoed van mijn Rechter bevrijd!
8 Gjeng eg i aust, han er’kje der; mot vest, eg vert han ikkje var;
Maar ga ik naar het oosten, Hij is er niet, Of naar het westen, ik bespeur Hem niet;
9 i nord han verkar, ei eg ser han, han snur mot sud, eg ser han ikkje.
Ik zoek Hem ten noorden, ik vind Hem niet, Wend mij naar het zuiden, ik zie Hem niet.
10 For all den veg eg fer han kjenner; prøvde han meg, eg var som gull.
Het is, omdat Hij mijn wandel kent Omdat ik als goud te voorschijn zou treden, als Hij mij toetst:
11 Min fot hev fylgt i faret hans; hans veg eg gjeng ubrigdeleg,
Want mijn voet bleef steeds in zijn spoor, Ik hield zijn pad, en verliet het nooit!
12 veik ei frå det hans lippa baud, meir enn mi lov eg lydde hans.
Van het bevel zijner lippen week ik niet af, Het woord van zijn mond heb ik in mijn boezem bewaard:
13 Men ein er han, kven hindrar honom? Det han hev hug til, gjer han og.
Maar wil Hij iets, wie kan Hem beletten, Begeert Hij iets, Hij voert het uit!
14 Han um min lagnad avgjerd tek, og hev med meg so mangt i emning.
Ja, Hij volbrengt, wat Hij over mij heeft besloten, Met al het andere, wat Hij heeft beschikt:
15 Eg difor ræddast for hans åsyn, når eg det minnest, skjelv eg for han.
En daarom ben ik voor Hem zo bang, Sidder ik, als ik aan Hem denk.
16 Ja, Gud hev brote ned mitt mod, og Allvald hev gjort meg fælen,
Het is God, die mijn hart murw heeft geslagen, De Almachtige, die mij verschrikt;
17 ei er det myrkret som meg tyner, og ei mi eigi myrke åsyn.
Neen, niet door de duisternis ben ik ontsteld Niet door het donker, dat mijn gelaat bedekt!
