< Jobs 19 >

1 Då svara Job og sagde:
And Job answers and says:
2 «Kor lenge vil mi sjel de harma og krasa meg med dykkar ord?
“Until when do you afflict my soul, And bruise me with words?
3 Ti gonger hev de no meg spotta; de skjemmest ei å krenkja meg.
These ten times you put me to shame, you do not blush. You make yourselves strange to me—
4 Hev eg i røyndi mistak gjort, dei mistak er mi eigi sak.
And also—truly, I have erred, My error remains with me.
5 Vil de dykk briska imot meg, som um eg lid mi skam med rette?
If, truly, you magnify yourselves over me, And decide my reproach against me;
6 Hugs på at Gud hev bøygt meg ned og spana kringum meg sitt garn.
Know now, that God turned me upside down, And has set around His net against me,
7 Eg ropar: «Vald!» - men eg fær’kje svar; eg ropar: «Hjelp!» men fær’kje rett.
Behold, I cry out—violence, and am not answered, I cry aloud, and there is no judgment.
8 Han stengjer vegen for min fot, og myrker legg han på min stig.
He hedged up my way, and I do not pass over, And He places darkness on my paths.
9 Min heidersklædnad drog han av; han frå mitt hovud kransen tok.
He has stripped my honor from off me, And He turns the crown from my head.
10 Mi vern han braut, so eg gjekk under, mi von sleit han lik treet upp.
He breaks me down all around, and I go, And removes my hope like a tree.
11 Hans vreide logar meg imot, og for ein fiend’ held han meg.
And He kindles His anger against me, And reckons me to Him as His adversaries.
12 Hans skarar stemner fram mot meg; dei brøyter seg ein veg mot meg og lægrar seg kring tjeldet mitt.
His troops come in together, And they raise up their way against me, And encamp around my tent.
13 Han dreiv ifrå meg mine frendar, og kjenningar vart framande.
He has put my brothers far off from me, And my acquaintances have surely been estranged from me.
14 Skyldfolki held seg burte frå meg, husvenerne hev gløymt meg burt.
My neighbors have ceased And my familiar friends have forgotten me,
15 For hjon og tenar er eg framand; dei held meg for ein ukjend mann.
Sojourners of my house and my maids, Reckon me for a stranger; I have been an alien in their eyes.
16 Ei svarar drengen på mitt rop. Eg må med munnen tigga honom;
I have called to my servant, And he does not answer, With my mouth I make supplication to him.
17 min ande byd imot for kona, eg tevjar ilt for mine sambrør.
My spirit is strange to my wife, And my favors to the sons of my [mother’s] womb.
18 Jamvel smågutar spottar meg, når eg stend upp, dei talar mot meg.
Also sucklings have despised me, I rise, and they speak against me.
19 Dei styggjest for meg mine vener, og dei eg elska, snur seg mot meg.
All the men of my counsel detest me, And those I have loved, Have been turned against me.
20 Min kropp er berre skin og bein, snaudt hev eg endå tannkjøt att.
To my skin and to my flesh My bone has cleaved, And I deliver myself with the skin of my teeth.
21 Hav medynk, medynk, mine vener! Gud hev meg råka med si hand.
Pity me, pity me, you my friends, For the hand of God has struck against me.
22 Kvifor skal de som Gud meg jaga, og vert ei mette av mitt kjøt?
Why do you pursue me as God? And are not satisfied with my flesh?
23 Å, gjev at mine ord vart skrivne, og i ei bok vart rita inn,
Who grants now, that my words may be written? Who grants that they may be inscribed in a scroll?
24 ja, vart med jarnmeitel og bly for ævleg tid i berget hogne!
With a pen of iron and lead—They may be hewn in a rock forever.
25 Eg veit at min utløysar liver, til sist han yver moldi kjem.
That—I have known my Redeemer, The Living and the Last, For He raises the dust.
26 Og når mi hud er øydelagd, ut frå mitt kjøt då ser eg Gud,
And after my skin has surrounded this [body], Then from my flesh I see God—
27 eg honom ser som venen min, mitt auga ser det, ingen framand! Å, nyro lengtar i mitt liv!
Whom I see on my side, And my eyes have beheld, and not a stranger, My reins have been consumed in my bosom.
28 De segjer: «Me vil jaga honom!» - som um orsaki låg hjå meg!
But you say, Why do we pursue after him? And the root of the matter has been found in me.
29 Men de lyt agta dykk for sverdet; for vreide vert ved sverdet straffa. Og de skal vita: domen kjem.»
Be afraid because of the sword, For the punishments of the sword [are] furious, That you may know that [there is] a judgment.”

< Jobs 19 >