Jobs 16
1 Då svara Job og sagde:
Job antwoordde, en sprak:
2 «Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.
Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!
3 Vert det’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?
Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?
4 Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;
Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;
5 eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.
U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.
6 Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.
Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?
7 Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.
De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;
8 Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.
Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;
9 Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg
Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,
10 og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.
Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!
11 Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.
Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;
12 Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.
Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,
13 Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.
Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.
14 Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.
Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;
15 Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.
Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;
16 Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,
Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.
17 endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.
Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:
18 Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!
Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!
19 Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.
Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!
20 Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.
Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.
21 Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.
O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!
22 Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem’kje att.
Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.
