Jobs 13

1 Ja, allting hev mitt auga set og øyra høyrde og forstod;

Zie, dit alles heb ik met eigen ogen aanschouwd, Mijn oor heeft het gehoord en verstaan.

2 alt det de veit, det veit eg og; for dykk eg ei tilbake stend.

Wat gij weet, weet ik even goed: Ik doe niet onder voor u.

3 Men eg til Allvalds Gud vil tala, med Gud eg vil til retten ganga;

Daarom wil ik tot den Almachtige spreken, Mijn zaak bepleiten voor God!

4 Men de vil dekkja til med lygn, er berre ugagnslækjarar.

Want gij zijt leugensmeden, En kwakzalvers allemaal!

5 Å, gjev de vilde tegja still, so kunde det for visdom gjelda.

Als gij er nu maar het zwijgen toe deedt, Rekende men het u als wijsheid aan.

6 Høyr på den skrapa eg vil gjeva, merk når mi lippa åtak gjer!

Luistert dus liever naar mijn pleit, En geeft acht op het pleidooi mijner lippen.

7 Vil de forsvara Gud med lygn? Vil de hans sak med urett verja?

Moogt gij leugens spreken, om God te believen, Ter wille van Hem onwaarheid zeggen;

8 Vil de for honom gjera mismun, og spela Guds sakførarar?

Moogt gij partijdig voor Hem zijn, Wanneer gij voor God denkt te pleiten?

9 Gjeng det dykk vel, når han dykk prøver? Kann de han narra som eit mennesk’?

Loopt dit goed voor u af, wanneer Hij u in verhoor neemt; Of denkt gij Hem te bedriegen, zoals men mensen bedriegt?

10 Han skal so visst dykk straffa strengt, um de slik mismunn gjer i løynd.

Ten zwaarste zal Hij u straffen, Zo gij partijdig zijt in het geniep.

11 Med høgdi si han skræmar dykk, hans rædsla yver dykk skal falla.

Zal zijn Majesteit u dan niet ontstellen, Zijn verschrikkingen u niet overvallen?

12 Og dykkar kraft-ord vert til oska, og dykkar prov til blaute leir.

Want uw uitspraken zijn spreuken van as, Uw betogen, betogen van leem!

13 Teg stilt, lat meg tala ut, so fær det gå meg som det kann!

Zwijgt derhalve, en laat mij spreken; Laat er van komen wat wil!

14 Kvi skuld’ eg ta mitt kjøt i tenner? Og halda livet mitt i handi?

Ik pak mijn vlees tussen mijn tanden, En neem mijn leven in mijn hand.

15 Han drep meg, ei eg ventar anna, mi ferd for han lik’vel eg hævdar.

Wil Hij me doden, ik wacht Hem af; Maar ik verdedig mijn wandel voor Hem!

16 Men ogso det skal hjelpa meg; hjå han fær ingen urein møta.

Dit zal reeds een triomf voor mij zijn; Want de boze durft niet eens voor zijn aanschijn treden!

17 So høyr då det eg segja vil; lat meg for dykkar øyro tala!

Luistert dus goed naar mijn woord, Leent het oor aan mijn rede.

18 Eg saki hev til rettes lagt; eg skal få rett, det veit eg visst.

Zie, ik heb mijn pleit gereed, Ik ben mij bewust van mijn recht!

19 Kven er det som med meg kann strida? Eg skulde tegja stilt og døy.

Wie brengt er iets tegen mij in? Ik zou aanstonds zwijgen en sterven.

20 Tvo ting må du spara meg for; då løyner eg meg ikkje for deg:

Twee dingen moet Gij mij echter besparen, Dan verschuil ik mij niet voor uw aanschijn:

21 Di hand lyt burt frå meg du taka, lat ei di rædsla skræma meg!

Neem uw hand van mij weg, En verbijster mij niet door uw verschrikking.

22 Stemn meg so inn! eg stend til svars; eller eg talar og du svarar.

Daag mij dus uit, en ik zal antwoorden; Of laat mij spreken, en antwoord Gij:

23 Kor mange brot og synder hev eg? Seg meg mi misgjerd og mi synd!

Hoeveel fouten en zonden heb ik bedreven, Noem mij mijn misdaden en zonden op!

24 Kvifor vil du di åsyn løyna og for ein fiend’ halda meg?

Waarom verbergt Gij uw aanschijn, En beschouwt Gij mij als uw vijand?

25 Vil eit burtblåse blad du skræma? Forfylgja du eit visna strå? -

Wilt gij een weggewaaid blad nog verschrikken, Een verdorde halm nog vervolgen:

26 Når du idømer meg slik straff og let meg erva ungdoms synder

Dat Gij zo’n bitter lot mij bestemt, En de fouten wreekt van mijn jeugd;

27 og legg i stokken mine føter, og vaktar alle mine vegar, slær krins um mine foteblad.

Mijn voeten steekt in een blok, al mijn gangen bewaakt, En mijn voetzolen bespiedt?

28 Og det mot ein som morkna er, lik klædeplagg som mol et upp.