< Esaias 8 >
1 Og Herren sagde til meg: «Tak deg ei stor tavla og skriv med menneskjeskrift: Brå-herfang Snøgg-ran!
Pea naʻe toe pehē ʻe Sihova kiate au, “Toʻo kiate koe ha takainga lahi, pea tohi ʻi ai ʻaki ha peni ʻae tangata ʻae meʻa ʻoku kau kia Maha-sala-hase-pase.
2 Og eg vil taka meg pålitande vitne: presten Uria og Zakarja Jeberekjason.»
Pea naʻaku toʻo kiate au ʻae kau fakamoʻoni angatonu ke tohi, ko ʻUlia ko e taulaʻeiki, mo Sakalia ko e foha ʻo Sepelikaia.”
3 Og eg gjekk inn til profetkona, og ho vart umhender og fekk ein son. Og Herren sagde til meg: «Gjev han namnet: Brå-herfang, Snøgg-ran.
Pea ne u ʻalu ki he palōfita fefine; pea naʻe tuituʻia ia, pea fanauʻi ʻae tama, Pea naʻe toki pehē ʻe Sihova kiate au, “Ui hono hingoa ko ‘Maha-sala-hase-pase.’
4 For fyrr guten kann segja «far» og «mor», skal rikdomarne i Damaskus og herfanget frå Samaria berast fram for kongen i Assyria.»
Koeʻuhi ʻi he kei vale ʻae tamasiʻi ke lea, ‘Ko ʻeku tamai,’ mo ‘ʻeku faʻē,’ ʻe ʻave ʻi he ʻao ʻoe tuʻi ʻo ʻAsilia ʻae koloa ʻo Tamasikusi mo e vete taua ʻo Samēlia.
5 Og Herren tala framleides til meg og sagde:
Pea naʻe toe folofola foki ʻa Sihova kiate au, ʻo pehē,
6 «Av di dette folket vanvyrder Siloahvatnet som renn so stilt, og hev sin hugnad i Resin og Remaljasonen,
“Ko e meʻa ʻi he liʻaki ʻe he kakai ni ʻae ngaahi vai ʻo Siloa ʻoku tafetafemālie, pea ʻoku nau fiefia ʻia Lesini mo e foha ʻo Lemalia;
7 sjå, difor let Herren koma yver deim det stride og velduge vatnet frå Storelvi - assyrarkongen og all hans herlegdom - og ho skal stiga yver alle trømarne og fløyma yver alle strenderne sine.
Ko ia foki, vakai, ʻoku ʻomi ʻe Sihova kiate kinautolu ʻae ngaahi vai ʻoe vaitafe, ʻoku mālohi pea lahi, ʻio, ʻae tuʻi ʻo ʻAsilia mo hono mālohi kotoa pē: pea te ne ʻalu hake ki hono tafeʻanga vai kotoa pē, pea ʻe lōmakiʻi ʻae ngaahi kauvai kotoa pē:
8 Ho skal trengja seg fram i Juda, fløda yver og breida seg og nå folk under hoka, og med sine velduge vengjer skal ho fylla ditt land, vidt og breidt, Immanuel!»
Pea te ne ʻoho ʻi Siuta; pea fetāfeaki ia ʻo mafola, ʻo aʻu hake ia ki he kia; pea ko e folahi ʻo hono kapakau ʻe feʻunga mo e māukupu ʻo ho fonua, ʻE ʻImanuela.”
9 Bråka berre, de folkeslag, de skal brotna. Lyd etter, alle land langt burte! Bu dykk til strid! de skal brotna.
Mou kau fakataha, ʻakimoutolu ʻae kakai, pea ʻe laiki ʻakimoutolu; pea fakafanongo, ʻakimoutolu ʻae ngaahi fonua kotoa pē ʻoku mamaʻo: nonoʻo ʻakimoutolu, pea ʻe momosi ʻakimoutolu; nonoʻo ʻakimoutolu, pea ʻe liʻaki ʻakimoutolu.
10 Legg upp råd! ho skal verta til inkjes. Gjer avtale! han skal ikkje få framgang. For med oss er Gud.
Mou fakakaukau fakataha, ka e hoko ko e meʻa noa pe ia; mou alea, ka e ʻikai tuʻumaʻu ia: he ʻoku ʻiate kimautolu ʻae ʻOtua.
11 For so sagde Herren til meg, då handi hans greip meg med magt, og han vara meg imot å ganga same vegen som dette folket:
He naʻe folofola pehē ʻa Sihova kiate au ʻi he nima mālohi, mo ne akonakiʻi au ke ʻoua naʻaku ʻalu ʻi he hala ʻoe kakai ni, ʻo ne pehē,
12 De skal ikkje kalla samansverjing alt det som dette folket kallar samansverjing, og ikkje ottast det som det ottast, og de skal ikkje skjelva.
ʻOua naʻa mou pehē, “Ko e tau, kiate kinautolu kotoa pē ʻoku pehē ki ai ʻae kakai ni, ko e tau, pea ʻoua ʻe manavahē ki heʻenau fakamanavahēʻi, pea ʻoua naʻa mou ilifia.
13 Nei, Herren, allhers drott, skal de halda heilag, honom skal de ottast, og for honom skal de skjelva.
Mou fakatapui pe ʻa Sihova ʻoe ngaahi kautau; pea tuku ke hoko ia ko hoʻomou manavahēʻanga, pea mou ilifia ʻiate ia.
14 Han skal verta ein heilagdom og ein støytestein og ein bergstabbe til fall for båe Israels hus, ei snare og ei gildra for Jerusalems-buarne.
Pea ʻe hoko ia ko e hūfanga malu; ka ko e maka tūkiaʻanga, pea ko e maka fakaʻita ki he fale fakatouʻosi ʻo ʻIsileli, ko e tauhele mo e heleanga ki he kakai ʻo Selūsalema.
15 Og mange skal snåva og falla og skamslå seg, sitja fast i fella og verta fanga.
Pea ko e tokolahi ʻiate kinautolu te nau tohumuhumu, pea hinga, pea laiki, mo tauhele, pea touʻia ʻakinautolu.
16 Legg vitnemålet umbunde og læra forsigla i hjarta åt læresveinarne mine!
Fakamaʻopoʻopo ʻae fakamoʻoni, pulusi ʻae fono maʻa ʻeku kau ākonga.
17 Eg ventar på Herren, han som løyner si åsyn for Jakobs hus; på honom vonar eg.
Pea te u tatali kia Sihova, ʻaia ʻoku fufū hono fofonga mei he fale ʻo Sēkope, pea te u ʻamanaki kiate ia.
18 Sjå, eg og borni som Herren hev gjeve meg, me er teikn og varsel i Israel frå Herren, allhers drott, som bur på Sionsfjellet.
Vakai, ko au mo e fānau kuo foaki ʻe Sihova kiate au, kuo mau hoko ko e ngaahi fakaʻilonga pea mo e ngaahi meʻa fakaofo ʻi ʻIsileli, meia Sihova ʻoe ngaahi kautau, ʻaia ʻoku ʻafio ʻi he moʻunga ko Saione.”
19 Men når dei segjer til dykk: «Søk til draugemanarar og spåvette, som kviskrar og mullar, » so svara: «Skal ikkje eit folk søkja til sin Gud? Skal dei frega ut dei daude for dei livande?»
Pea ʻoka nau ka pehē mai kiate kimoutolu, “Kumi kiate kinautolu ʻoku ai ʻae ngaahi laumālie kovi, pea ki he ngaahi kikite ʻoku mapu mo femuhumuhuʻi: ʻikai ʻoku totonu ke kumi ʻe he kakai ki honau ʻOtua? ʻOku totonu koā ʻenau siʻaki ʻae moʻui kae kumi ki he mate?
20 «Til læra, til vitnemålet!» Segjer dei ikkje soleis, skal dei vera utan morgonrode.
Kumi ki he fono pea ki he fakamoʻoni: kapau ʻe ʻikai te nau lea ʻo hangē ko e folofola ni, ʻoku pehē koeʻuhi ʻoku ʻikai ha maama ʻiate kinautolu.
21 Dei skal flakka umkring i landet plåga og hungrande, og i sin hunger skal dei harmast og banna sin konge og sin Gud. Og dei skal skoda upp,
Pea te nau ʻalu ʻi ai, ʻi he mamahi mo e fiekaia, pea ʻe hoko ʻo pehē, ʻi heʻenau fiekaia, te nau tangi, pea kapeʻi honau tuʻi mo honau ʻOtua, pea sio ki ʻolunga.
22 og dei skal skoda ned på jordi; men sjå, der er naud og natt og myrker og angest. Ut i svarte natti er dei drivne.
Pea te nau sio ki he kelekele; pea vakai ko e mamahi, mo e fakapoʻuli, mo e ninimo, mo e ongosia; pea ʻe kapusi ʻakinautolu ki he fakapoʻuli.”