Hebreerne 10

1 For sidan lovi berre hev ein skugge av dei tilkomande gode ting, men ikkje sjølve bilætet av tingi, so kann ho aldri ved dei same årlege offer som dei stødt ber fram, gjera deim fullkomne som kjem fram med deim.

Umbram enim habens lex futurorum bonorum, non ipsam imaginem rerum: per singulos annos eisdem ipsis hostiis, quas offerunt indesinenter, numquam potest accedentes perfectos facere:

2 Elles hadde dei vel halde upp med å bera deim fram, då dei ofrande ikkje lenger vilde havt synder på samvitet når dei ein gong var reinsa.

alioquin cessassent offerri: ideo quod nullam haberent ultra conscientiam peccati, cultores semel mundati:

3 Men ved deim kjem årlegårs minning um synder.

sed in ipsis commemoratio peccatorum per singulos annos fit.

4 For det er umogelegt at blod av uksar og bukkar kann taka burt synder.

Impossibile enim est sanguine taurorum et hircorum auferri peccata.

5 Difor segjer han, då han stig inn i verdi: «Offer og gåva vilde du ikkje hava, men ein likam laga du åt meg;

Ideo ingrediens mundum dicit: Hostiam, et oblationem noluisti: corpus autem aptasti mihi:

6 brennoffer og syndoffer hadde du ikkje hug på.

holocautomata pro peccato non tibi placuerunt.

7 Då sagde eg: «Sjå, eg kjem - i bokrullen er det skrive um meg - og vil gjera, Gud, din vilje.»»

Tunc dixi: Ecce venio: in capite libri scriptum est de me: Ut faciam, Deus, voluntatem tuam.

8 Fyrst segjer han: «Offer og gåva og brennoffer og syndoffer vilde du ikkje hava, og du hadde ikkje hug på deim» - endå dei vert framborne etter lovi -;

Superius dicens: Quia hostias, et oblationes, et holocautomata pro peccato noluisti, nec placita sunt tibi, quæ secundum legem offeruntur,

9 so segjer han: «Sjå, eg kjem og vil gjera din vilje.» Han tek burt det fyrste, for at han kann setja inn det andre.

tunc dixi: Ecce venio, ut faciam, Deus, voluntatem tuam: aufert primum, ut sequens statuat.

10 Med denne vilje er me helga ved ofringi av Jesu Kristi likam ein gong for alle.

In qua voluntate sanctificati sumus per oblationem corporis Iesu Christi semel.

11 Og kvar prest stend der og gjer dagstødt tenesta og ber fram mange gonger dei same offer, som aldri kann taka burt synder;

Et omnis quidem sacerdos præsto est quotidie ministrans, et easdem sæpe offerens hostias, quæ numquam possunt auferre peccata:

12 men han hev bore fram eit einaste offer for synder og hev so for alltid sett seg ved Guds høgre hand

hic autem unam pro peccatis offerens hostiam, in sempiternum sedet in dextera Dei,

13 og ventar sidan berre på at hans fiendar skal verta lagde til skammel for føterne hans.

de cetero expectans donec ponantur inimici eius scabellum pedum eius.

14 For med eit einaste offer hev han for alltid gjort deim fullkomne som vert helga.

Una enim oblatione, consummavit in sempiternum sanctificatos.

15 Men det vitnar og den Heilage Ande for oss; for etter han hev sagt:

Contestatur autem nos et Spiritus Sanctus. Postquam enim dixit:

16 «Dette er den pakti som eg vil gjera med deim etter dei dagarne, » so segjer Herren: «Eg vil gjeva loverne mine i hjarto deira, og skriva deim inn i hugen deira,

Hoc autem testamentum, quod testabor ad illos post dies illos, dicit Dominus. Dando leges meas in cordibus eorum, et in mentibus eorum superscribam eas:

17 og synderne deira og misgjerderne deira vil eg ikkje lenger koma i hug.»

et peccatorum, et iniquitatum eorum iam non recordabor amplius.

18 Men der det er forlating for deim, der trengst det ikkje lenger noko offer for synd.

Ubi autem horum remissio: iam non est oblatio pro peccato.

19 So hev me då, brør, i Jesu blod frimod til å ganga inn i heilagdomen,

Habentes itaque fratres fiduciam in introitu sanctorum in sanguine Christi,

20 som han hev vigt oss ein ny og livande veg til, gjenom forhenget, det er hans kjøt,

quam initiavit nobis viam novam, et viventem per velamen, id est, carnem suam,

21 og me hev ein stor prest yver Guds hus.

et sacerdotem magnum super domum Dei:

22 Difor, lat oss stiga fram med eit sannferdelegt hjarta, med full vissa i trui, reinsa i hjarto frå eit vondt samvit og tvegne på likamen med reint vatn!

accedamus cum vero corde in plenitudine fidei, aspersi corda a conscientia mala, et abluti corpus aqua munda,

23 Lat oss halda uruggeleg fast på å vedkjennast voni, for han er trufast som gav lovnaden,

teneamus spei nostræ confessionem indeclinabilem, (fidelis enim est qui repromisit),

24 og lat oss agta på kvarandre, so me kveikjer kvarandre til kjærleik og gode gjerningar

et consideremus invicem in provocationem charitatis, et bonorum operum:

25 og ikkje skil oss frå vår eigi samling som sume hev for skikk, men påminner kvarandre, og det so mykje meir som de ser kor det lid mot dagen.

non deserentes collectionem nostram, sicut consuetudinis est quibusdam, sed consolantes, et tanto magis quanto videritis appropinquantem diem.

26 For syndar me med vilje når me hev lært å kjenna sanningi, då er det ikkje att meir noko offer for synder,

Voluntarie enim peccantibus nobis post acceptam notitiam veritatis, iam non relinquitur pro peccatis hostia,

27 men berre ei fælande gruv for dom og ein logande brennhug som skal eta upp dei motstridige.

terribilis autem quædam expectatio iudicii, et ignis æmulatio, quæ consumptura est adversarios.

28 Når nokon hev brote Mose lov, so døyr han utan miskunn etter ord av tvo eller tri vitne;

Irritam quis faciens legem Moysi, sine ulla miseratione duobus vel tribus testibus moritur:

29 kor mykje verre refsing trur de då den skal verta kjend verd, som hev trødt Guds Son under føter og vanvyrdt paktblodet som han vart helga med, og svivyrdt nådens Ande!

quanto magis putatis deteriora mereri supplicia qui Filium Dei conculcaverit, et sanguinem testamenti pollutum duxerit, in quo sanctificatus est, et Spiritui gratiæ contumeliam fecerit?

30 For me kjenner honom som hev sagt: «Hemnen høyrer meg til, eg skal gjeva attgjeld, segjer Herren.» Og atter: «Herren skal døma sitt folk.»

Scimus enim qui dixit: Mihi vindicta, et ego retribuam. Et iterum: Quia iudicabit Dominus populum suum.

31 Det er gruelegt å falla i henderne på den livande Gud.

Horrendum est incidere in manus Dei viventis.

32 Men kom i hug dei framfarne dagar, då de, etter de var upplyste, tolde mykjen strid i lidingar,

Rememoramini autem pristinos dies, in quibus illuminati, magnum certamen sustinuistis passionum:

33 med di de snart sjølve ved hædingar og trengslor vart til ei bisn, snart var samlidande med deim som var so farne!

et in altero quidem opprobriis, et tribulationibus spectaculum facti: in altero autem socii taliter conversantium effecti.

34 For de hadde og samhug med fangarne, og de bar det med gleda at dykkar gods vart rana, då de visste at de sjølve hadde ein betre og varande eigedom.

Nam et vinctis compassi estis, et rapinam bonorum vestrorum cum gaudio suscepistis, cognoscentes vos habere meliorem, et manentem substantiam.

35 Kasta difor ikkje burt dykkar frimod, som hev stor løn!

Nolite itaque amittere confidentiam vestram, quæ magnam habet remunerationem.

36 For de treng til tolmod, so de kann nå lovnaden når de hev gjort Guds vilje.

Patientia enim vobis necessaria est: ut voluntatem Dei facientes, reportetis promissionem.

37 For endå er det berre so stutt ei stund, so kjem han som koma skal, og han skal ikkje drygja.

Adhuc enim modicum aliquantulum, qui venturus est, veniet, et non tardabit.

38 «Men den rettferdige, ved tru skal han liva; » og: «Um nokon dreg seg undan, so hev mi sjæl ikkje hugnad i honom.»

Iustus autem meus ex fide vivit. Quod si subtraxerit se, non placebit animæ meæ.

39 Men me er ikkje av deim som dreg seg undan til fortaping, men av deim som trur til frelsa for sjæli.

Nos autem non sumus subtractionis filii in perditionem, sed fidei in acquisitionem animæ.