Salmenes 95

1 Kom, la oss juble for Herren, la oss rope med fryd for vår frelses klippe!

Kom, lat oss fegnast for Herren, lat oss ropa av frygd for vårt frelse-berg!

2 La oss trede frem for hans åsyn med pris, la oss juble for ham med salmer!

Lat oss stiga fram for hans åsyn med lovsong, lat oss syngja vår fagnad for honom i salmar!

3 For Herren er en stor Gud og en stor konge over alle guder,

For ein stor Gud er Herren og ein stor konge yver alle gudar,

4 han som har jordens dyp i sin hånd og fjellenes høider i eie,

han som i si hand hev det djupaste av jordi, og som eig topparne av fjelli.

5 han som eier havet, for han har skapt det, og hans hender har gjort det tørre land.

Han eig havet, for han hev skapt det, og turrlendet hev hans hender laga.

6 Kom, la oss kaste oss ned og bøie kne, la oss knele for Herrens, vår skapers åsyn!

Kom, lat oss falla ned og bøygja oss, lat oss bøygja kne for Herren, vår skapar!

7 For han er vår Gud, og vi er det folk han før, og den hjord hans hånd leder. Vilde I dog idag høre hans røst!

For han er vår Gud, og me er det folk han føder, og den hjord som handi hans leider. Å, vilde de høyra på hans røyst i dag!

8 Forherd ikke eders hjerte, likesom ved Meriba, likesom på Massadagen i ørkenen,

Forherd ikkje dykkar hjarta som ved Meriba, som på Massa-dagen i øydemarki,

9 hvor eders fedre fristet mig! De satte mig på prøve, de som dog hadde sett min gjerning.

der federne dykkar freista meg! Dei prøvde meg, endå dei hadde set mi gjerning.

10 Firti år vemmedes jeg ved den slekt, og jeg sa: De er et folk med forvillet hjerte, og de kjenner ikke mine veier.

I fyrti år var eg leid av den ætti, og eg sagde: «Dei er eit folk med villfarande hjarta, og dei kjenner ikkje vegarne mine.»

11 Så svor jeg i min vrede: Sannelig, de skal ikke komme inn til min hvile.

So svor eg i min vreide: «Sanneleg, dei skal ikkje koma inn til mi kvila.»