Salmenes 90

1 En bønn av Moses, den Guds mann. Herre! Du har vært oss en bolig fra slekt til slekt.

«Προσευχή του Μωϋσέως, του ανθρώπου του Θεού.» Κύριε, συ έγεινες εις ημάς καταφυγή εις γενεάν και γενεάν.

2 Før fjellene blev til, og du skapte jorden og jorderike, ja fra evighet til evighet er du, Gud.

Πριν γεννηθώσι τα όρη, και πλάσης την γην και την οικουμένην, και από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός.

3 Du byder mennesket vende tilbake til støv og sier: Vend tilbake, I menneskebarn!

Επαναφέρεις τον άνθρωπον εις τον χούν· και λέγεις, Επιστρέψατε, υιοί των ανθρώπων.

4 For tusen år er i dine øine som den dag igår når den farer bort, som en vakt om natten.

Διότι χίλια έτη ενώπιόν σου είναι ως ημέρα η χθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός.

5 Du skyller dem bort, de blir som en søvn. Om morgenen er de som det groende gress;

Κατακλύζεις αυτούς· είναι ως όνειρον της αυγής, ως χόρτος όστις παρέρχεται·

6 om morgenen blomstrer det og gror, om aftenen visner det og blir tørt.

το πρωΐ ανθεί και παρακμάζει· το εσπέρας κόπτεται και ξηραίνεται.

7 For vi har gått til grunne ved din vrede, og ved din harme er vi faret bort med forferdelse.

Διότι εκλείπομεν εν τη οργή σου και εν τω θυμώ σου ταραττόμεθα.

8 Du har satt våre misgjerninger for dine øine, vår skjulte synd for ditt åsyns lys.

Έθεσας τας ανομίας ημών ενώπιόν σου, τα κρύφια ημών εις το φως του προσώπου σου.

9 For alle våre dager er bortflyktet i din vrede; vi har levd våre år til ende som et sukk.

Επειδή πάσαι αι ημέραι ημών παρέρχονται εν τη οργή σου· διατρέχομεν τα έτη ημών ως διανόημα.

10 Vårt livs tid, den er sytti år og, når der er megen styrke, åtti år, og dets herlighet er møie og tomhet; for hastig blev vi drevet fremad, og vi fløi avsted.

Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ' εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν εν ευρωστία, ογδοήκοντα έτη· πλην και το καλήτερον μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και εμείς πετώμεν.

11 Hvem kjenner din vredes styrke og din harme, således som frykten for dig krever?

Τις γνωρίζει την δύναμιν της οργής σου και του θυμού σου αναλόγως του φόβου σου;

12 Lær oss å telle våre dager, at vi kan få visdom i hjertet!

Δίδαξον ημάς να μετρώμεν ούτω τας ημέρας ημών, ώστε να προσκολλώμεν τας καρδίας ημών εις την σοφίαν.

13 Vend om, Herre! Hvor lenge? Ha medynk med dine tjenere!

Επίστρεψον, Κύριε· έως πότε; και γενού ίλεως εις τους δούλους σου.

14 Mett oss, når morgenen kommer, med din miskunnhet, så vil vi juble og være glade alle våre dager!

Χόρτασον ημάς του ελέους σου από πρωΐας, και θέλομεν αγάλλεσθαι και ευφραίνεσθαι κατά πάσας τας ημέρας ημών.

15 Gled oss så mange dager som du har plaget oss, så mange år som vi har sett ulykke!

Εύφρανον ημάς αντί των ημερών, καθ' ας έθλιψας ημάς, των ετών καθ' α είδομεν κακά.

16 La din gjerning åpenbares for dine tjenere og din herlighet over deres barn!

Ας γείνη το έργον σου φανερόν εις τους δούλους σου και η δόξα σου εις τους υιούς αυτών·

17 Og Herrens, vår Guds liflighet være over oss, og våre henders gjerning fremme du for oss, ja, våre henders gjerning, den fremme du!

και ας ήναι η λαμπρότης Κυρίου του Θεού ημών εφ' ημάς· και το έργον των χειρών ημών στερέονε εφ' ημάς· ναι, το έργον των χειρών ημών, στερέονε αυτό.